Το βάρος του παρελθόντος.

Μες στις γενεές της
ανομίας

Η Ύβρις η παλαιά το
συνηθίζει να γεννά

Την νέα Ύβριν. Αργά ή
νωρίς

την πεπρωμένη μέρα θα
γεννηθεί.

Αισχύλος , Αγαμέμνων.

Η τραγωδία της σημερινής Ελλάδας δεν μπορεί παρά να  σηματοδοτείται από μια διαρκή επιστροφή στο
παρελθόν.

Η συνεχής αναψηλάφηση γεγονότων του πρόσφατου , αλλά και του
απώτερου , παρελθόντος, αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ , προκειμένου να μπορέσουμε
να κατανοήσουμε τη σημερινή κατάσταση. Δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο, μια
αλληλουχία «χυμένου αίματος» η διερεύνηση του οποίου θα αναδείξει τις ευθύνες
όλων όσοι συμμετείχαν στη διαμόρφωση της παρούσας κατάστασης. Πρωτίστως το
μεγάλο βάρος πέφτει στους ώμους των ταγών της πολιτικής οι οποίοι συμμετείχαν
στη διακυβέρνηση αυτής της χώρας. Περί αυτού δεν υπάρχει νομίζω καμία διαφωνία
στο σύνολο της κοινωνίας εκτός βεβαίως …από τους ίδιους.

Όλοι όσοι κυβέρνησαν την χώρα τα τελευταία χρόνια δεν
αρνούνται μόνο την οποιαδήποτε συζήτηση για το παρελθόν, αλλά επιδιώκουν με
χίλιους τρόπους , να το διαγράψουν, να το εξαφανίσουν. Το βάρος του είναι
ασήκωτο.

Το ζήτημα είναι ότι το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που
επικράτησε τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια , προκάλεσε δύο συναρτώμενες  μεταξύ τους εξελίξεις: την διάλυση του πόλου
της λαϊκής υποκειμενικότητας, γεγονός  που επέτρεψε τη σύγκλιση μεγάλου φάσματος
απόψεων (πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών) μεταξύ των δύο κομμάτων
εξουσίας. Οι συγκεκριμένες εξελίξεις άμβλυναν σε μέγιστο βαθμό και την
αντιπαράθεσή τους  (ανεξαρτήτως αν αυτή
ήταν πραγματική ή επικοινωνιακή)σχετικά με τις ευθύνες τους για το  «χυμένο αίμα». Σήμερα που συγκυβερνούν , η
άμβλυνση μετατράπηκε σε «σιγή ασυρμάτου».

Όλη η προσπάθεια τους συνίσταται στην εκστόμιση ρήσεων του
τύπου «η επανεκκίνηση της οικονομίας άρχισε» , «εμπρός για τη Νέα Ελλάδα»,
«Ξεχάστε το παρελθόν , φυγή εμπρός» μέχρι το κορυφαίο του κ. Αντώνη Σαμαρά « Η
Νέα Μεταπολίτευση άρχισε».

Πιστεύουν ότι η παλαιά
ύβρις είναι εύκολο να καλυφθεί κάτω από ψεύτικους διθυράμβους και
ασυνάρτητες κλαγγές οδηγούμενη σε λήθη αιώνια, παρέχοντάς τους την αταραξία
αυτού που δεν είδε ούτε άκουσε τίποτε διότι απλά ήταν απών. O tempora!
O mores!  Αγνοούν ότι η αρχαία
ύβρις γεννά την νέα ύβριν. Αυτή που η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να ζει σήμερα
με δικές τους ευθύνες. Οι «γενιές της ανομίας», παραπλανημένες  από την Άτιδα, αυτή την παράξενη θεότητα που
δυστυχώς την έχουμε εκτοπίσει από την κλασική παιδεία μας ,   συνεχίζουν να βολοδέρνονται  ανίκανες  να αναγνωρίσουν την σκληρή πραγματικότητα. Η
Ελληνική τραγωδία ζητά την αντιφωνία της και μαζί με αυτή και τη λύση της.