Metus Hostilis.

Ο κόσμος γύρω μας είναι πολύπλοκος και αινιγματικός και
συχνά είναι δύσκολο να τον κατανοήσουμε και ακόμα δυσκολότερο να τον
χειριστούμε.

Οι ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες της αντίληψης
επισημαίνουν συχνά ότι, για να διαχειριστεί το πολύπλοκο αυτό σύστημα, ο
ανθρώπινος νους αναπτύσσει  διάφορους
ταξινομητικούς μηχανισμούς , οι οποίοι 
στηρίζονται σε πλήθος αυθαιρέτων προϋποθέσεων.

Οι ταξινομητικοί αυτοί μηχανισμοί είναι αναγκαίοι για να
μπορέσουμε να λειτουργήσουμε στο πλαίσιο του πολύπλοκου αυτού συστήματος.

Η χρήση εξωτερικών οντοτήτων είναι ένας τέτοιος μηχανισμός
που μας παρέχει τη δυνατότητα να προβούμε σε συγκρίσεις και αντιπαραβολές.  

Ο «φόβος του εχθρού», οι Λατίνοι τον αποκαλούσαν  “metus hostilis”, είναι χωρία καμία αμφιβολία ένας τέτοιος μηχανισμός ,
που  μπορεί να οδηγήσει στη συγκρότηση
συμμαχιών ανάμεσα σε άτομα ή ομάδες που προηγουμένως δεν είχαν καμία σχέση
μεταξύ τους και δεν συνεργάζονταν. Ο «φόβος του εχθρού»  προάγει 
με αυτόν τον τρόπο την εσωτερική ενότητα της κοινωνίας.  Υπάρχουν πλήθος παραδειγμάτων στην ιστορία τα
οποία δύνανται να χρησιμοποιηθούν προς επίρρωση της παραπάνω άποψης. Ακόμη και
στις μέρες μας , στην χώρα μας,  οι
λεγόμενες αντιμνημονιακές  πολιτικές
δυνάμεις συναθροίζονται με βάση την αντίληψή τους περί υπάρξεως «εξωτερικού
εχθρού»  παρότι πολιτικά δεν έχουν καμία
σχέση μεταξύ τους.

Ο «φόβος του εχθρού» υπήρξε κεντρικό θέμα της ιστοριογραφίας
και του πολιτικού σκέπτεσθαι των Ρωμαίων. Ειδικά στα γραπτά των Σαλλούστιου,
Πλούταρχου και Πολύβιου  αλλά και άλλων
πολλών.  Στο πλαίσιο της ιστορίας της
πολιτικής σκέψης  η πατρότητα της
έννοιας  «του φόβου του εχθρού»
αποδίδεται στο Σαλλούστιο  ο οποίος
αποδίδει την αρχή της κοινωνικής και πολιτικής πτώσης της Ρώμης στην καταστροφή
της Καρχηδόνας και συνεπώς στην απουσία «του φόβου του εχθρού». Γράφει ο
Σαλλούστιος (στο «Ο πόλεμος με τον Ιουγούρθα» ): «Όσο για το έθος των (λαϊκών)
κομμάτων και των (συγκλητικών) φατριών , με όλες τις άσχημες επιπτώσεις του,
πρωτοφανερώθηκε στη Ρώμη, λίγα χρόνια πριν από τα γεγονότα που περιγράφουμε, ως
αποτέλεσμα της ειρήνης και της υπεραφθονίας των αγαθών που οι άνθρωποι θεωρούν
πρωταρχικής αξίας. Γιατί πριν από την καταστροφή της Καρχηδόνας ο λαός και η
ρωμαϊκή σύγκλητος κυβερνούσαν από κοινού το κράτος ήρεμα και με σωφροσύνη, και
οι πολίτες δεν συναγωνίζονταν μεταξύ τους για δόξα και επικράτηση. Ο φόβος των
εχθρών συγκρατούσε την πολιτεία και την προσανατόλιζε προς τις σωστές
δραστηριότητες. Όταν όμως ο νους των ανθρώπων απελευθερώθηκε από αυτόν το φόβο,
τότε ενέσκηψαν η ακολασία και η αλαζονεία, δηλαδή τα παρεπόμενα της ευημερίας.
Και έτσι αυτή η ειρήνη, που εύχονταν να την αποκτήσουν τις εποχές της
δοκιμασίας , αποδείχτηκε μετά την απόκτηση της τραχύτερη και πικρότερη και από
αυτήν ακόμα τη δοκιμασία» .

Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι  η μελέτη «του φόβου του εχθρού» και η μελέτη
του συνεπαγόμενου εξ αυτού ,αρνητικού συνασπισμού   είναι
γνωστό ότι ξεκινά από την σκέψη του Θουκυδίδη, ο οποίος θεωρεί ότι ακριβώς ο
φόβος ήταν η αιτία του Πελοποννησιακού πολέμου. 
Ίσως αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό είναι ότι η έννοια του αρνητικού
συνασπισμού συναντάται και στον Αριστοτέλη , (στα Πολιτικά) ο οποίος
υποστηρίζει ότι αυτό που διακρίνει τον πολιτικό συνασπισμό (την πόλιν) από  άλλες δευτερεύουσες μορφές συλλογικότητας
είναι η αυτάρκεια του.   Όμως η αυτάρκεια , ως γνωστό, αφορά πρωταρχικά
στην άμυνα και στην ασφάλεια και δευτερευόντως   στα
οικονομικά αγαθά και στις υπόλοιπες συναφείς υπηρεσίες. Ο άνθρωπος είναι το
μόνο ζώο στη Φύση το οποίο δεν μπορεί μόνο του να εξασφαλίσει την αυτάρκεια με
αυτή την έννοια. Δεδομένου ότι δεν είναι προικισμένος με τα κατάλληλα μέσα για
να επιβιώσει μόνος του χρειάζεται συμμάχους για την εξασφάλιση της ασφάλειας
του. Αυτό υποστηρίζει ο Αριστοτέλης όταν συμβουλεύει τους ηγεμόνες να έχουν
κάποιους κινδύνους πρόχειρους για να κρατούν τους πολίτες σε επαγρύπνηση και σε
εγρήγορση. Μετά τους ρωμαίους πολιτικούς στοχαστές τη σκυτάλη παίρνουν ο
Μακιαβέλι, ο Χομπς , ο Σμιτ , ο Κονδύλης και άλλοι σπουδαίοι πολιτικοί
στοχαστές.

Ο φόβος έναντι των άλλων , κατά κοινή ομολογία, αποτελεί το
κύριο από τα αρνητικά αισθήματα (φθόνος, άγχος , αγωνίας). Για το λόγο αυτό
έχει αναγνωριστεί ως σημαντική παράμετρος από σειρά πολιτικών στοχαστών, στη
συγκρότηση της πολιτικής και κοινωνικής τάξης. Είναι το αναμφισβήτητο πρωτείο
της αυτοσυντήρησης που καθιστά τον φόβο της απειλής των άλλων ζωτικής σημασίας
για τη συγκρότηση συμμαχιών.  Ο φόβος
λοιπόν , αυτό το τόσο οικείο αίσθημα που σχεδόν δεν χρειάζεται ορισμό για να
αναγνωριστεί αποτελεί , παρόλα αυτά και εν τοις πράγμασι,  πεδίο συστηματικής μελέτης  για την ουσιαστική κατανόησή του.