Το κοινό σημείο όλων των αναλύσεων για την Ελληνική οικονομία αποτελεί η διαπίστωση για το χαμηλό επίπεδο του μεγέθους της παραγωγικότητας, παρά τον μεγάλο αριθμό των μεταρρυθμίσεων που συνεχίστηκαν την τελευταία πενταετία και αποτέλεσαν συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών της προηγούμενης δεκαετίας.
Αλλά και παρά το μεγάλο όγκο των πόρων που έχουν εισρεύσει και έχουν προγραμματισθεί να εισρεύσουν από την ΕΕ και το ΤΑΑ τουλάχιστον μέχρι και το 2026, στην Ελληνική οικονομία. Με απλά λόγια φαίνεται εν τοις πράγμασι η αδυναμία του ακολουθούμενου οικονομικού υποδείγματος, από την περίοδο των μνημονίων και εντεύθεν, να διορθώσει θετικά και διαχρονικά την κύρια μεταβλητή που μπορεί να εξασφαλίσει τη μακροχρόνια βιώσιμη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας: την παραγωγικότητα εργασίας της οικονομίας.
Η Ελλάδα έχει σήμερα πολύ χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας : Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat (Labour productivity per person employed and hour worked), η Ελλάδα , το 2023, βρίσκεται στην προτελευταία θέση των χωρών της ΕΕ-27, ξεπερνώντας μόνο τη Βουλγαρία. Αναφέρω ορισμένες χαρακτηριστικές χρονιές για να γίνει αντιληπτή η πορεία αυτού του τόσο σημαντικού μεγέθους πριν και μετά την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών η λογική των οποίων συνεχίζει να εφαρμόζεται και μετά την τυπική έξοδο από τα μνημόνια , ειδικά από τη σημερινή κυβέρνηση. Συγκεκριμένα το αναφερόμενο μέγεθος αποτελούσε ως ποσοστό του αντίστοιχου μεγέθους των χωρών ΕΕ-27 το 2005 :99,3% , το 2010: 89% , το 2019 : 69,3% και το 2023: 70,1%!!! Μια δραματική μείωση του σημαντικότερου μεγέθους που καθορίζει την υγιή πορεία κάθε οικονομίας.
Η απλή αυτή απεικόνιση μας οδηγεί σε ορισμένα πρωτογενή συμπεράσματα. Το πρώτο συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι η εφαρμογή των μνημονίων προκάλεσαν κυριολεκτική κατάρρευση της παραγωγικότητας της εργασίας τουλάχιστον κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες περίοδος 2010-2019. Η «διάσωση» της Ελληνικής οικονομίας πραγματοποιήθηκε με την καταβολή τεράστιου κόστους (κάτι που από μερίδα των υπευθύνων ακόμη και σήμερα αρνούνται ότι συνέβη) : απίστευτη μείωση των ονομαστικών μισθών και παράλληλη τρομακτική μείωση του Ακαθάριστου Σχηματισμού Παγίου Κεφαλαίου (επενδύσεων). Δύο βασικούς παράγοντες στη συνεισφορά της αύξησης της παραγωγικότητας. Η επιζητούμενη αύξηση της παραγωγικότητας επιχειρήθηκε να παραχθεί από εσωτερικές συρρικνωτικές αναδιαρθρώσεις κάτι που απέτυχε παταγωδώς και δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά.
Την περίοδο 2019-2023 (που έχουμε στοιχεία) το μέγεθος της παραγωγικότητας ως ποσοστό των χωρών της ΕΕ-27 ουσιαστικά παρέμεινε στάσιμο. Δηλαδή ο βασικός αναπτυξιακός μοχλός για την ελληνική οικονομία δεν βελτιώθηκε σε μια περίοδο που ο ρυθμός μεγέθυνσης του ΑΕΠ και ο ρυθμός αύξησης των επενδύσεων ήταν υψηλότεροι από το μέσο όρο των χωρών της ΕΕ-27. Αν όχι τώρα πότε; (Προφανώς ακόμη μια χαμένη ευκαιρία).
Οι ρυθμοί μεγέθυνσης που σήμερα υπερβαίνουν τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, οφείλονται κυρίως στην αύξηση των επενδύσεων και της απασχόλησης, από ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα. Εάν, όμως, δεν υπάρξει αύξηση της παραγωγικότητας, εξέλιξη που προϋποθέτει ουσιώδεις παρεμβάσεις στη δομή της οικονομίας, η σημερινή τάση αναπόφευκτα θα γίνει φθίνουσα, δεδομένου ότι η μεγέθυνση που οφείλεται στη σημερινή επαρκή ποσότητα πόρων (κεφαλαίου και εργασίας ) σταδιακά φτάνει προς ένα όριο και δεν θα υπάρχει άλλο περιθώριο για μεγέθυνση στο πλαίσιο του σημερινού υποδείγματος.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
