1.
Η συνάντηση των 4 στις
Βερσαλλίες εκτιμάται θετικά ή αρνητικά από μέρους σας, ως εξέλιξη στον πυρήνα
της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας;
Η συνάντηση των 4 στις
Βερσαλλίες εκτιμάται θετικά ή αρνητικά από μέρους σας, ως εξέλιξη στον πυρήνα
της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας;
Η προσεκτική μελέτη της Ιστορίας
μας οδηγεί ,αβίαστα, στο συμπέρασμα ότι
στην ΕΕ (και όχι μόνο) οι μεγάλες δυνάμεις είναι αυτές που ουσιαστικά καθορίζουν
τις εξελίξεις. Σιγά-σιγά αποκαθίσταται και στο ευρωπαϊκό κοινωνικό επιφαινόμενο
η λογική της κυριαρχίας των ισχυρότερων χωρών, και τυπικά , οι οποίες ,
βεβαίως, μέχρι και σήμερα επέβαλαν τις
απόψεις τους ,στο πλαίσιο όμως μιας «επιβαλλόμενης
συναίνεσης». Ως τέτοιες στην ΕΕ, μόνο η
Γερμανία ,η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο μπορούν να θεωρηθούν. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς
ότι χώρες όπως η Λιθουανία , η Λετονία ,η Εσθονία, η Μάλτα , το Λουξεμβούργο ,η
Κύπρος , η Δανία ,η Ελλάδα , το Βέλγιο , η Ολλανδία , η Ιρλανδία αλλά και η
Ιταλία και η Ισπανία μπορούν να
επηρεάσουν τις αποφάσεις των μεγάλων δυνάμεων όχι μόνο στις παγκόσμιες
εξελίξεις αλλά και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ανέκαθεν οι μεγάλες δυνάμεις καθόριζαν τις
εξελίξεις και δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτό να μεταβληθεί σήμερα αλλά και στο
προσεχές μέλλον. Οι ανέξοδες διακηρύξεις
των πολιτικών ηγεσιών των μικρών και μεσαίων ευρωπαϊκών χωρών ,ότι
μπορούν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στην κατεύθυνση που πρέπει να λάβει η ΕΕ
αποτελούν απλώς αυταπάτες , αν πράγματι
είναι αυταπάτες, και δεν αποσκοπούν στην
χειραγώγηση και στον επηρεασμό της κοινής γνώμης των χωρών τους για πολύ
ευνόητους λόγους. Αν πράγματι είναι αυταπάτες, αυτό συμβαίνει ότι δεν
αντιλαμβάνονται ότι η ευόδωση των επιδιώξεών τους εξαρτιέται από την εκάστοτε
ισορροπία μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων , από τις κρίσεις που
διαπερνούν αυτές τις σχέσεις , αλλά και από τις ανάγκες της εσωτερικής
πολιτικής τους οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι άλλης φύσεως από τις
ανάγκες των μικρών ή μεσαίων, από άποψης δυνάμεως, χωρών. Επομένως οι χώρες αυτές ενώ αποτελούν
μέρος του παιχνιδιού , ουσιαστικά αδυνατούν να συμμετάσχουν με ίσους όρους.
Εμπλέκονται σε παιχνίδια υπέρτερα των δυνάμεων τους , αναμένοντας μόνο τη
στιγμή που θα υπάρξει, αν υπάρξει, η προσοδοφόρος , για αυτές ,ευνοϊκή
συγκυρία Η αποχώρηση του ΗΒ, και οι
υπάρχουσες έντονες δομικές ανισορροπίες (πάσης φύσεως) στην ΕΕ, οδήγησαν την
Γερμανία να επιχειρήσει τη δημιουργία ενός ευρύτερου πυρήνα του υπαρκτού γαλλογερμανικού άξονα, με την
προσθήκη των δύο Λατινικών χωρών, ώστε να νομιμοποιήσει , κατ’ αρχάς , τις ενέργειές
της σε σχέση με τους σχεδιασμούς της,
για το μέλλον της ΕΕ. Γνωρίζουμε ότι τα Γερμανικά σχέδια αποδέχονται , κατ’
αρχάς, η Ολλανδία, η Αυστρία , η Φιλανδία, και το Λουξεμβούργο. Συνεπώς
φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι το μέλλον της ΕΕ θα το αποφασίσουν
οι «μεγάλες» χώρες της ηπείρου που έχουν επιλεγεί από την κυρίαρχη δύναμη με
πολιτικά κριτήρια .
μας οδηγεί ,αβίαστα, στο συμπέρασμα ότι
στην ΕΕ (και όχι μόνο) οι μεγάλες δυνάμεις είναι αυτές που ουσιαστικά καθορίζουν
τις εξελίξεις. Σιγά-σιγά αποκαθίσταται και στο ευρωπαϊκό κοινωνικό επιφαινόμενο
η λογική της κυριαρχίας των ισχυρότερων χωρών, και τυπικά , οι οποίες ,
βεβαίως, μέχρι και σήμερα επέβαλαν τις
απόψεις τους ,στο πλαίσιο όμως μιας «επιβαλλόμενης
συναίνεσης». Ως τέτοιες στην ΕΕ, μόνο η
Γερμανία ,η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο μπορούν να θεωρηθούν. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς
ότι χώρες όπως η Λιθουανία , η Λετονία ,η Εσθονία, η Μάλτα , το Λουξεμβούργο ,η
Κύπρος , η Δανία ,η Ελλάδα , το Βέλγιο , η Ολλανδία , η Ιρλανδία αλλά και η
Ιταλία και η Ισπανία μπορούν να
επηρεάσουν τις αποφάσεις των μεγάλων δυνάμεων όχι μόνο στις παγκόσμιες
εξελίξεις αλλά και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ανέκαθεν οι μεγάλες δυνάμεις καθόριζαν τις
εξελίξεις και δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτό να μεταβληθεί σήμερα αλλά και στο
προσεχές μέλλον. Οι ανέξοδες διακηρύξεις
των πολιτικών ηγεσιών των μικρών και μεσαίων ευρωπαϊκών χωρών ,ότι
μπορούν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στην κατεύθυνση που πρέπει να λάβει η ΕΕ
αποτελούν απλώς αυταπάτες , αν πράγματι
είναι αυταπάτες, και δεν αποσκοπούν στην
χειραγώγηση και στον επηρεασμό της κοινής γνώμης των χωρών τους για πολύ
ευνόητους λόγους. Αν πράγματι είναι αυταπάτες, αυτό συμβαίνει ότι δεν
αντιλαμβάνονται ότι η ευόδωση των επιδιώξεών τους εξαρτιέται από την εκάστοτε
ισορροπία μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων , από τις κρίσεις που
διαπερνούν αυτές τις σχέσεις , αλλά και από τις ανάγκες της εσωτερικής
πολιτικής τους οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι άλλης φύσεως από τις
ανάγκες των μικρών ή μεσαίων, από άποψης δυνάμεως, χωρών. Επομένως οι χώρες αυτές ενώ αποτελούν
μέρος του παιχνιδιού , ουσιαστικά αδυνατούν να συμμετάσχουν με ίσους όρους.
Εμπλέκονται σε παιχνίδια υπέρτερα των δυνάμεων τους , αναμένοντας μόνο τη
στιγμή που θα υπάρξει, αν υπάρξει, η προσοδοφόρος , για αυτές ,ευνοϊκή
συγκυρία Η αποχώρηση του ΗΒ, και οι
υπάρχουσες έντονες δομικές ανισορροπίες (πάσης φύσεως) στην ΕΕ, οδήγησαν την
Γερμανία να επιχειρήσει τη δημιουργία ενός ευρύτερου πυρήνα του υπαρκτού γαλλογερμανικού άξονα, με την
προσθήκη των δύο Λατινικών χωρών, ώστε να νομιμοποιήσει , κατ’ αρχάς , τις ενέργειές
της σε σχέση με τους σχεδιασμούς της,
για το μέλλον της ΕΕ. Γνωρίζουμε ότι τα Γερμανικά σχέδια αποδέχονται , κατ’
αρχάς, η Ολλανδία, η Αυστρία , η Φιλανδία, και το Λουξεμβούργο. Συνεπώς
φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι το μέλλον της ΕΕ θα το αποφασίσουν
οι «μεγάλες» χώρες της ηπείρου που έχουν επιλεγεί από την κυρίαρχη δύναμη με
πολιτικά κριτήρια .
2.
Με δεδομένο ότι
υπάρχουν αμφιλεγόμενες δηλώσεις ευρωβουλευτών (π.χ. Μάνφρεντ
Βέρνερ) σχετικά με τη θέση της Ελλάδας σε μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, η χώρα
μας τί έχει να φοβάται ή να ελπίζει απ’ αυτό;
Με δεδομένο ότι
υπάρχουν αμφιλεγόμενες δηλώσεις ευρωβουλευτών (π.χ. Μάνφρεντ
Βέρνερ) σχετικά με τη θέση της Ελλάδας σε μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, η χώρα
μας τί έχει να φοβάται ή να ελπίζει απ’ αυτό;
Αυτό που φαίνεται να φοβίζει είναι ο υποβιβασμός της Ελλάδος
στη δεύτερη κατηγορία, και η στροφή της προσοχής στην επίλυση των προβλημάτων της
πρώτης κατηγορίας. Οι χώρες της πρώτης κατηγορίας : Γαλλία, Ιταλία,
Ισπανία ή και άλλες χώρες της πρώτης ταχύτητας, θα μπορούν να επωφεληθούν από
μια πιο «αλληλέγυα» διαχείριση των δικών τους προβλημάτων στο πλαίσιο της
πρώτης «ταχύτητας». Αυτό είναι προφανώς το δέλεαρ για να συμφωνήσουν με τη διαίρεση
της Ευρωζώνης σε δύο «ταχύτητες». Οι διαδικασίες των χωρών του Νότου
αποδεικνύεται έτσι ότι ήταν ένα προστάδιο διαπραγμάτευσης της Γαλλίας, της
Ιταλίας και της Ισπανίας για τη δική τους είσοδο στην πρώτη κατηγορία. Όλη η
προσοχή θα στραφεί στην Α’ Κατηγορία!!! Όπως και στο ποδόσφαιρο ή στη καλαθοσφαίριση. Το σημαίνει πρακτικά, βεβαίως, θα πρέπει να
περιμένουμε το πλαίσιο και τους όρους. Πάντως πρόκειται για ένα δύσκολο
εγχείρημα. Εάν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε πιστεύουν ότι θα οδηγηθούμε χωρίς
απώλειες για τους ίδιους σε μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων» και σε έναν σκληρό
πυρήνα που θα μετεξελιχθεί σε κράτος, στην ουσία τον γερμανικό κόσμο της
Ευρώπης, θα πρέπει να το ξανασκεφθούν, μπας και ανακαλύψουν ότι αθέλητα έχουν
βαλθεί να επαναλάβουν κατά κάποιον τρόπο βήματα τα οποία στο παρελθόν οδήγησαν
σε μεγάλο πόλεμο και αναδιάταξη του παγκόσμιου χάρτη. Μόνο που τώρα θα έχει
καεί το όραμα της ηγεμονίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο μέσω οικονομικής υποδούλωσης.
στη δεύτερη κατηγορία, και η στροφή της προσοχής στην επίλυση των προβλημάτων της
πρώτης κατηγορίας. Οι χώρες της πρώτης κατηγορίας : Γαλλία, Ιταλία,
Ισπανία ή και άλλες χώρες της πρώτης ταχύτητας, θα μπορούν να επωφεληθούν από
μια πιο «αλληλέγυα» διαχείριση των δικών τους προβλημάτων στο πλαίσιο της
πρώτης «ταχύτητας». Αυτό είναι προφανώς το δέλεαρ για να συμφωνήσουν με τη διαίρεση
της Ευρωζώνης σε δύο «ταχύτητες». Οι διαδικασίες των χωρών του Νότου
αποδεικνύεται έτσι ότι ήταν ένα προστάδιο διαπραγμάτευσης της Γαλλίας, της
Ιταλίας και της Ισπανίας για τη δική τους είσοδο στην πρώτη κατηγορία. Όλη η
προσοχή θα στραφεί στην Α’ Κατηγορία!!! Όπως και στο ποδόσφαιρο ή στη καλαθοσφαίριση. Το σημαίνει πρακτικά, βεβαίως, θα πρέπει να
περιμένουμε το πλαίσιο και τους όρους. Πάντως πρόκειται για ένα δύσκολο
εγχείρημα. Εάν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε πιστεύουν ότι θα οδηγηθούμε χωρίς
απώλειες για τους ίδιους σε μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων» και σε έναν σκληρό
πυρήνα που θα μετεξελιχθεί σε κράτος, στην ουσία τον γερμανικό κόσμο της
Ευρώπης, θα πρέπει να το ξανασκεφθούν, μπας και ανακαλύψουν ότι αθέλητα έχουν
βαλθεί να επαναλάβουν κατά κάποιον τρόπο βήματα τα οποία στο παρελθόν οδήγησαν
σε μεγάλο πόλεμο και αναδιάταξη του παγκόσμιου χάρτη. Μόνο που τώρα θα έχει
καεί το όραμα της ηγεμονίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο μέσω οικονομικής υποδούλωσης.
3.
Οι εξελίξεις
και ο διάλογος με αφορμή την 60η επέτειο από το συνθήκη της Ρώμης, επηρεάζουν
τη διαπραγμάτευση για το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης και αν ναι, πώς, θετικά ή
αρνητικά; Να αισιοδοξούμε;
Οι εξελίξεις
και ο διάλογος με αφορμή την 60η επέτειο από το συνθήκη της Ρώμης, επηρεάζουν
τη διαπραγμάτευση για το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης και αν ναι, πώς, θετικά ή
αρνητικά; Να αισιοδοξούμε;
