Νέες οξύνσεις στον κοινωνικό ιστό.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια κατάσταση  γενικής α-πορίας  αδυνατώντας 
 να αναγνωρίσει τον ίδιο της τον
εαυτό.  Μάλλον ,σωστότερα ,βρίσκεται σε
αδυναμία  στο τι να  αναγνωρίσει ως εαυτό.  Δεν είναι μόνο η διάλυση των όποιων
συλλογικοτήτων (ουσιαστικά και συμβολικά) 
υπήρχαν και η επικράτηση ενός άκρατου ατομισμού αλλά είναι κάτι
περισσότερο :  η επικράτηση ενός απόλυτα
κατακερματισμένου ατομισμού  που τυφλώνει
το άτομο οδηγώντας το στην αναζήτηση ότι πιο ακραίου κοινωνικά , αποκρουστικού
αισθητικά αλλά και ολέθριου πολιτικά , προκειμένου από κάπου να πιαστεί ώστε να
βρει δικαιολογία επιβίωσης.  

 Η κρίση στην Ελλάδα , έδειξε με
κυνικό όσο και βάναυσο τρόπο  την
πραγματική κατάσταση της κοινωνίας. Απογυμνώνοντας την από όλα τα επίχρυσα
πούπουλα που κάλυπταν την επιπόλαιη όσο και ξέφρενη εποχή της ευημερίας, έδειξε
με απόλυτη σαφήνεια ,όλους τους ιδεολογισμούς της μεταμοντέρνας προσέγγισης.
Τώρα θα υποστήριζε κάποιος ,μπορούμε να 
γνωρίζουμε τι είμαστε αλλά και τι μπορούμε να γίνουμε μέσα στην
υστεροκαπιταλιστική περιδίνηση σε κλάσματα ιστορικού χρόνου.  Μπορούμε στα αλήθεια να γνωρίζουμε; Δεν
είμαστε βέβαιοι για αυτό, αν η κοινωνία, ως τέτοια, το μπορεί.  Τα υπάρχοντα πραγματολογικά στοιχεία δεν
οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. 
Περισσότερο επιβεβαιώνεται η άποψη ότι στα κράτη  που στερούνται κυριαρχίας ,όπως το ελληνικό
κράτος, και που ελάχιστα απέχει να μετατραπεί σε κράτος παρίας, ο λαός ανάγεται
σε ένα σύνολο μικρών παθητικών μετόχων, που ακολουθεί άβουλος τις ανήμπορες να
αντιδράσουν πολιτικές αρχηγεσίες. 

Η συγκεκριμένη
αδυναμία τους τις οδηγεί στη μόνη διαδικασία που τους επιτρέπει να ελπίζουν σε επιβίωση:
να στήσουν ένα ψεύτικο σκηνικό αντιπαράθεσης μεταξύ τους , αδιαφορώντας πλήρως
για τις συνέπειες στην κοινωνία και στην χώρα.

Έχουμε
γίνει μάρτυρες πολλαπλών τέτοιου είδους αντιπαραθέσεων στο πρόσφατο παρελθόν. Οι
περισσότερες , για να μην πω, όλες «περί όνου σκιάς». Είναι αναγνωρίσιμο δια
γυμνού οφθαλμού ότι δεν πρόκειται για πολιτικές
συγκρούσεις.  Πρόκειται για τεχνάσματα
πιτσιλισμένα με ηθικοποιημένη χρυσόσκονη.

Το
τελευταίο τέχνασμα των πολιτικών αρχηγεσιών, που έχει αρχίσει να διαπερνά την
ελληνική κοινωνία είναι η όξυνση της αντιπαράθεσης μεταξύ δημοσίου και
ιδιωτικού τομέα , ειδικά όσον αφορά στην κατάσταση των εργαζομένων, αλλά και το
γενικότερο ρόλο του στην ανάπτυξη της οικονομίας.  

 Το καθένα από τα δύο
κυρίαρχα κόμματα σήμερα, έχει αναλάβει, στην πολιτική τους ρητορεία, την
υποστήριξη του ενός από τους δύο αυτούς πόλους, επαναφέροντας στο προσκήνιο  ένα παλαιό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας
αλλά σε ένα πολύ δύσκολο και επικίνδυνο περιβάλλον.

Η επιμονή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σε μονόπλευρη υποστήριξη,
έστω και λεκτική, εντός του πλαισίου της γενικότερης καταρράκωσης των εισοδημάτων
των ελλήνων πολιτών, προκαλεί δικαιολογημένη δυσφορία στους εργαζόμενους του
ιδιωτικού τομέα οι οποίοι έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης τόσο σε
όρους αποδοχών αλλά και θεσμικού πλαισίου εργασίας.  Μάλιστα δείχνει ότι βρίσκεται σε κατάσταση
πλήρους αμηχανίας  και έλλειψη σαφών
προτάσεων περιοριζόμενη σε αμυντική και ως εκ τούτου μη προσοδοφόρα  τακτική.

Η  Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται
ως προστάτης του ιδιωτικού τομέα, οξύνοντας την κριτική της στη συμπεριφορά της
κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επί της ουσίας δεν προτείνει κάτι  συγκεκριμένο που θα βελτιώσει τη θέση των
εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Τα βέλη της κατευθύνονται στο δημόσιο τομέα
θεωρώντας ότι θα πρέπει να μειωθεί περαιτέρω η παρεχόμενη προστασία των
εργαζομένων σε αυτόν, χωρίς παράλληλα να μας λέει πως βλέπει τη βελτίωση των
εργαζομένων στον ιδιωτικό.

Δεν θέλω να προβώ σε αξιολογήσεις για το πώς αντιμετωπίζει η
ΝΔ το θεσμικό πλαίσιο της ιδιωτικής αγοράς εργασίας πριν η ίδια δεν προβεί σε δημοσιοποίηση
των συγκεκριμένων απόψεων της.

Όμως και τα δύο κόμματα με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά τους ανοίγουν
μια ακόμη πληγή στο λαβωμένο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.  Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται δεν έχουν δικαίωμα
να μιλούν για αλληλεγγύη και συλλογικότητα.  

Οι εργαζόμενοι , επιτέλους , θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με
ίσους όρους. Δεν θα πρέπει να διαιωνίζεται ή καλύτερα να μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ
όσων εργάζονται στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα.