Τα όρια της νομισματικής πολιτικής.

Υπάρχει μια προσπάθεια, κυρίως από τη μεριά της νέο-κευνσιανής σκέψης (Paul Krugman, Joseph Stiglitz ) ,
να επανέλθει στο προσκήνιο το παλιό υπόδειγμα IS–LM.  Σύμφωνα με το
γνωστό αυτό υπόδειγμα, η νομισματική πολιτική επιτρέπει , διαμέσου της μείωσης
του επιτοκίου, να δώσει κίνητρο και να μπορέσει να επανέλθει σε επίπεδο πλήρους
απασχόλησης. Υπάρχει όμως ένα όριο στη συγκεκριμένη προσπάθεια (το λεγόμενο “Zero Lower Bound”), δεδομένου
ότι τα ονομαστικά επιτόκια δεν μπορούν να μειωθούν κάτω από το μηδέν (γνωστή
και ως κριτική του Keynes στην νεοκλασική προσέγγιση).
Αν λοιπόν το επιτόκιο που απαιτείται για να επανέλθει σε κατάσταση πλήρους
απασχόλησης είναι αρνητικό, η νομισματική πολιτική απλά είναι ανίκανη να το
επιτύχει. Συνεπώς, σε αυτή την περίπτωση, απαιτείται η άσκηση επεκτατικής
δημοσιονομικής πολιτικής (αύξηση της δημόσιας δαπάνης ή μείωση των φόρων).   

Την τελευταία περίοδο, όμως, τα αρνητικά
επιτόκια βρίσκονται στον ορίζοντα. Αυτή η κατάσταση οφείλεται από τις δράσεις
των κεντρικών τραπεζών οι οποίες , μέσω πράξεων ανοικτής αγοράς, αγοράζουν
ομολογίες (κυρίως κρατικές) σπρώχνοντας τις αποδόσεις τους σχεδόν στο μηδέν.
Επίσης επιβάλλουν αρνητικά επιτόκια στις υπερβάλλουσες καταθέσεις των εμπορικών
τραπεζών.

Σύμφωνα με τον Joseph Stiglitz, ακόμη και στην περίπτωση
που τα επιτόκια καταρρεύσουν σε  αρνητικά
επίπεδα δεν σημαίνει ότι θα υπάρξουν θετικές επιδράσεις στην οικονομία. Ο Stiglitz αναφέρει ως παράδειγμα την περίπτωση των ΗΠΑ όπου το
πραγματικό επιτόκιο ήταν αρνητικό (με
ευθύνη του πληθωρισμού)  για πολύ
καιρό αλλά αυτό δεν μεταφράστηκε σε μεγάλη ώθηση στην πραγματική οικονομία. Το
ίδιο μπορεί να συμβεί και στην περίπτωση που τα πραγματικά επιτόκια γίνουν
αρνητικά αλλά με ευθύνη των ονομαστικών
επιτοκίων. 

Αυτό συμβαίνει επειδή η ζήτηση εξαρτάται λίγο από το επιτόκιο. Η λύση του
προβλήματος πρέπει να αναζητηθεί στο εισόδημα
των εργαζομένων/καταναλωτών.