«Τί θέλουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ λένε
πὼς βρίσκουνται στὴν Ἀθήνα ἢ στὸν Πειραιά;
Ὁ ἕνας ἔρχεται ἀπὸ Σαλαμίνα καὶ ρωτάει τὸν ἄλλο μήπως «ἔρχεται ἐξ Ὁμονοίας»
«Ὄχι ἔρχομαι ἐκ Συντάγματος» ἀπαντᾶ κι εἶν᾿ εὐχαριστημένος
«βρῆκα τὸ Γιάννη καὶ μὲ κέρασε ἕνα παγωτό».
Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξιδεύει
δὲν ξέρουμε τὴν πίκρα τοῦ λιμανιοῦ σὰν ταξιδεύουν ὅλα τὰ καράβια
περιγελᾶμε ἐκείνους ποὺ τὴ νιώθουν.
Παράξενος κόσμος ποὺ λέει πὼς βρίσκεται στὴν
Ἀττικὴ
καὶ δὲ βρίσκεται πουθενὰ
ἀγοράζουν κουφέτα γιὰ νὰ παντρευτοῦνε
κρατοῦν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται ….».
Γ. Σεφέρης
οι σημαντικές κοινωνικές διεργασίες που
αυτή προκάλεσε, την τελευταία πενταετία, οδήγησαν στην εγκαθίδρυση στο
κοινωνικό φαντασιακό, την έντονη αβεβαιότητα.
αβεβαιότητα, υψηλή και με έντονη
μεταβλητότητα, έχει εγκατασταθεί στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού
τροφοδοτούμενη από την κοινωνικοοικονομική κρίση δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο
ο οποίος δεν πρόκειται να σπάσει αν δεν σταθεροποιηθούν οι κοινωνικές διεργασίες .
κοινωνία είναι σε θέση να αναγνωρίζει τον εαυτό της.
γνωρίζει προς τα πού θέλει να κατευθυνθεί, να γνωρίζει τι θα της συμβεί αν
κατευθυνθεί προς τα εκεί, τι πρέπει να
πράξει για να κατευθυνθεί προς τα εκεί, με ποιους τρόπους θα επιτευχθεί και τι
συνέπειες θα υπάρξουν (δηλαδή ποιος θα πληρώσει το κόστος και ποιος θα καρπωθεί
τα κέρδη , βραχυχρόνια και μακροχρόνια).
ατόμων η οποία αποκτά μια τέτοια έκταση και πυκνότητα, που μέσα της το ζήτημα
της συνοχής και της τάξης λαμβάνει τη μορφή του κατ’ εξοχήν πολιτικού
ερωτήματος σχετικά με το κοινό καλό, ενώ το με αυτόν τον τρόπο οριοθετούμενο
πεδίο εντάσεων του πολιτικού τίθεται σε κίνηση όταν πρόκειται να ορισθεί
δεσμευτικά το κοινό καλό, δηλαδή το πολιτικό, με την επίκληση της ειδικής
σκοπιάς του να τεθεί στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πολιτικής (σε αντίθεση
προς μια άλλη).
μόνο απουσιάζει η θετική κατάληξη της αλληλεπίδρασης των ατόμων που θα οδηγούσε
σε αύξηση της συνοχής και της τάξης στην κοινωνία μέσω ενός ηγεμονικού
πολιτικού σχηματισμού, αλλά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με άτομα με κατακερματισμένα εγώ ,άτομα που
αδυνατούν ή αρνούνται , ως εκ τούτου, να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους με βάση
κοινά αποδεκτά κριτήρια, έτσι ώστε να εξαχθεί μια πλειοψηφική συνισταμένη θετικής
προέλευσης.
την κατάσταση εξαιρετικά ρευστή είναι η διαπίστωση ότι πρωταγωνιστές στο παραπάνω
σκηνικό, που είμαστε μάρτυρες, είναι οι πολιτικοί ταγοί της χώρας. «Δειλοί,
μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!» όχι μόνο δεν προσμένουνε, « ἴσως, κάποιο θάμα!» αλλά θεωρούν ότι θάμα έχει επέλθει
με την επιλογή τους ως ταγών.
Οι
διαμορφωμένες ήδη ατομικές συνειδήσεις κυρίως με μοναδικό σχεδόν κριτήριο την
αναφορά στον εαυτό τους και τις ιδεοληψίες τους , (με βάση την ακατάπαυστη ροή,
μη ελεγχόμενων, ως προς το κριτήριο
αλήθειας, «πληροφοριών» των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης) είναι πολύ
δύσκολο να υιοθετήσουν διαφορετικά κριτήρια πρόσληψης της πραγματικότητας που
να απέχει από όλα όσα διαχέονται με τόση ευκολία.
Απουσιάζει,
για λόγους που εύκολα μπορούν να αναλυθούν και να γίνουν κατανοητοί, ο συνεκτικός
ηγεμονικός πόλος της υποκειμενικότητας, ο οποίος θα μπορούσε να αναλάβει το
ρόλο της κοινωνικής ηγεμονικής δύναμης.
Το
ερώτημα είναι κατά πόσον είναι εύκολο να σχηματισθεί ο συγκεκριμένος πόλος στο
προσεχές μέλλον. Υπάρχουν πολλές αμφιβολίες αν πράγματι μπορεί να σχηματισθεί
ένας τέτοιος πόλος.
Ο
κατακερματισμός της κοινωνίας που έχει συντελεσθεί τα τελευταία σχεδόν είκοσι
χρόνια, η πρόταξη μόνο των ίδιων συμφερόντων με βάση τα κελεύσματα του
νεοφιλελευθερισμού, η απαξίωση των δημοσίων και κοινωνικών αγαθών και
γενικότερα η αποσάρθρωση του δημοσίου χώρου δεν επιτρέπει πολλές θετικές προσδοκίες.
Ακόμα
και η επίκληση για μια συνολική προσπάθεια στη βάση της ρήσης «το γαλάζιο
διαταξικό που μας ενώνει» φαίνεται ότι
είναι πολύ αργά για να αποτελέσει το νέο συνεκτικό υλικό μιας
αποπροσανατολισμένης κοινωνίας.
