Υπάρχει μια χώρα
της οποίας το 33,0% του πληθυσμού της βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας.
Που δεν μπορεί να παράσχει κατοικία αντάξια του ονόματός της σε 18 εκατομμύρια άτομα.
Που δεν μπορεί να θρέψει μα κατάλληλο τρόπο 500000 παιδιά. Δεν είναι το Μπουρούντι.
Είναι η Μεγάλη Βρετανία, μια από τις οκτώ βιομηχανικές δυνάμεις του κόσμου. Στη
ΜΒ το ποσοστό φτώχειας πέρασε από το 14% στο 33% των οικογενειών σε διάστημα 30
χρόνων, από το 1983, το έτος που η Μάργκαρετ Θάτσερ άρχισε την δεύτερη θητεία της
ως πρωθυπουργός της χώρας , αλλάζοντας ριζικά τη ΜΒ , και μπορούμε να πούμε και
ολόκληρο το δυτικό κόσμο , με βάση την νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Εκείνες οι μεταρρυθμίσεις
θεωρήθηκαν από τις κυρίαρχες δυνάμεις οι ρίζες ενός αναγκαίου και λαμπερού εκμοντερνισμού.
Εφαρμόσθηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου ανεξάρτητα αν στην κυβέρνηση ήταν κόμματα
της δεξιάς ή κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας. Η επονομαζόμενη “Thatcher revolution” κυριάρχησε
στη Δύση και όχι μόνο σε αυτήν. Η παγκοσμιοποίηση που μεταμόρφωσε Κίνα, Ινδία, Ρωσία,
Βραζιλία, Τουρκία και άλλες χώρες σε αναδυόμενες οικονομίες , πιο δυνατές οικονομικά
και από τις παραδοσιακές δυτικές δυνάμεις βασίστηκε στο δικό της υπόδειγμα. Το Poverty and Social Exclusion Project το μεγαλύτερο πρόγραμμα έρευνας που πραγματοποιήθηκε
ποτέ στη ΜΒ, χρηματοδοτούμενο από το Economic and Social Research Council υπό την καθοδήγηση οκτώ πανεπιστημίων
γέρνει στην επιφάνεια την αυξανόμενη φτωχοποίηση. Οι πολιτικές αντιμετώπισης της
κρίσης τόσο από τις συντηρητικές κυβερνήσεις (Κάμερον) όσο και τις εργατικές ( Μπλέρ
και Μπράουν) έχουν αποτύχει.
προκαλεί τη φτωχοποίηση. Από τη μελέτη προκύπτει ότι τα μισά άτομα κάτω από το «κατώφλι
της φτώχειας» (προσδιοριζόμενη από την αδυναμία να προμηθευθούν τρία ή
περισσότερα απαραίτητα αγαθά για την επιβίωση) εργάζονται περισσότερο από 40 ώρες την
εβδομάδα. Το επίπεδο των μισθών είναι φανερό ότι δεν ακολούθησε το επίπεδο του
κόστους ζωής. Συνεπώς το 1/3 των βρετανικών οικογενειών δεν έχει αρκετή τροφή,
ρουχισμό. Είναι φτωχοί. Φυσικά όλα αυτά
κρύβονται πίσω από τα λαμπερά φώτα του City του Λονδίνου, τα ακριβά εστιατόρια
και τους … Ρώσους ολιγάρχες .
της οποίας το 33,0% του πληθυσμού της βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας.
Που δεν μπορεί να παράσχει κατοικία αντάξια του ονόματός της σε 18 εκατομμύρια άτομα.
Που δεν μπορεί να θρέψει μα κατάλληλο τρόπο 500000 παιδιά. Δεν είναι το Μπουρούντι.
Είναι η Μεγάλη Βρετανία, μια από τις οκτώ βιομηχανικές δυνάμεις του κόσμου. Στη
ΜΒ το ποσοστό φτώχειας πέρασε από το 14% στο 33% των οικογενειών σε διάστημα 30
χρόνων, από το 1983, το έτος που η Μάργκαρετ Θάτσερ άρχισε την δεύτερη θητεία της
ως πρωθυπουργός της χώρας , αλλάζοντας ριζικά τη ΜΒ , και μπορούμε να πούμε και
ολόκληρο το δυτικό κόσμο , με βάση την νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Εκείνες οι μεταρρυθμίσεις
θεωρήθηκαν από τις κυρίαρχες δυνάμεις οι ρίζες ενός αναγκαίου και λαμπερού εκμοντερνισμού.
Εφαρμόσθηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου ανεξάρτητα αν στην κυβέρνηση ήταν κόμματα
της δεξιάς ή κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας. Η επονομαζόμενη “Thatcher revolution” κυριάρχησε
στη Δύση και όχι μόνο σε αυτήν. Η παγκοσμιοποίηση που μεταμόρφωσε Κίνα, Ινδία, Ρωσία,
Βραζιλία, Τουρκία και άλλες χώρες σε αναδυόμενες οικονομίες , πιο δυνατές οικονομικά
και από τις παραδοσιακές δυτικές δυνάμεις βασίστηκε στο δικό της υπόδειγμα. Το Poverty and Social Exclusion Project το μεγαλύτερο πρόγραμμα έρευνας που πραγματοποιήθηκε
ποτέ στη ΜΒ, χρηματοδοτούμενο από το Economic and Social Research Council υπό την καθοδήγηση οκτώ πανεπιστημίων
γέρνει στην επιφάνεια την αυξανόμενη φτωχοποίηση. Οι πολιτικές αντιμετώπισης της
κρίσης τόσο από τις συντηρητικές κυβερνήσεις (Κάμερον) όσο και τις εργατικές ( Μπλέρ
και Μπράουν) έχουν αποτύχει.
Η φτώχεια φαίνεται ότι αυξάνει στη ΜΒ σε επίπεδα του τρίτου κόσμου. Ίσως το πιο
σημαντικό δεδομένο είναι αυτό που διαψεύδει τον διαδεδομένο μύθο ή το
στερεότυπο (της Νέας Μακροοικονομικής Οικονομίας και των Ορθολογικών
Προσδοκιών) σύμφωνα με τον οποίο είναι η σπανιότητα της εργασίας (ή η άρνηση της
εργασίας λόγω χαμηλών μισθών . Η περίφημη θέση του
προκαλεί τη φτωχοποίηση. Από τη μελέτη προκύπτει ότι τα μισά άτομα κάτω από το «κατώφλι
της φτώχειας» (προσδιοριζόμενη από την αδυναμία να προμηθευθούν τρία ή
περισσότερα απαραίτητα αγαθά για την επιβίωση) εργάζονται περισσότερο από 40 ώρες την
εβδομάδα. Το επίπεδο των μισθών είναι φανερό ότι δεν ακολούθησε το επίπεδο του
κόστους ζωής. Συνεπώς το 1/3 των βρετανικών οικογενειών δεν έχει αρκετή τροφή,
ρουχισμό. Είναι φτωχοί. Φυσικά όλα αυτά
κρύβονται πίσω από τα λαμπερά φώτα του City του Λονδίνου, τα ακριβά εστιατόρια
και τους … Ρώσους ολιγάρχες .
