Η οικονομία λειτουργεί εντός συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου το οποίο έχει
καθορισθεί από τις αποφάσεις των πολιτικών οργάνων της δημοκρατικής πολιτείας.
Τα πολιτικά όργανα σε μία δημοκρατική πολιτεία υφίστανται την βάσανο της
κριτικής του εκλογικού σώματος το οποίο δια της ψήφου του αποτιμά και αξιολογεί
τα αποτελέσματα της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής.
Το γεγονός αυτό περιορίζει τον χρόνο που οι πλειοψηφούσες πολιτικές δυνάμεις
έχουν στη διάθεσή τους να εκδιπλώσουν και να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα που
έχουν θέσει και έχει εγκρίνει το εκλογικό σώμα. Βεβαίως αναφερόμαστε σε
πολιτικές δυνάμεις που σχετικά φαίνεται να τηρούν τις υποσχέσεις τους. Επίσης αναφερόμαστε σε κανονικές πολιτικές
καταστάσεις.
Η σημερινή οικονομική συγκυρία στη χώρα μας κάθε άλλο θεωρείται ότι
υπόκειται σε αυτό που περιγράφεται ως μια κανονική οικονομική , κοινωνική και
κατά συνέπεια και πολιτική κατάσταση. Ανεξαρτήτως αν, όπως συχνά συμβαίνει στη
ζωή, κληθούμε να ονοματίσουμε αν βρισκόμαστε σε μια φάση επανεκκίνησης της
οικονομίας (το ποτήρι μισογεμάτο), η σε μια συνέχιση της
στασιμότητας και των προβλημάτων (το ποτήρι μισοάδειο) υπάρχει το
ζήτημα της ανεργίας και ότι αυτό συνεπάγεται που ξεπερνά τις παραπάνω επιλογές και θέτει αμετάκλητα τη σφραγίδα του στο
χαρακτηρισμό της πραγματικότητας. Η ανθρώπινη επιβίωση και κατά συνέπεια η ανθρώπινη
αυτοσυντήρηση δεν μπορεί να περιμένει τους ρυθμούς μιας οικονομικής πολιτικής
που επιδιώκει την εξισορρόπηση όλων των άλλων αγορών και την αγορά εργασίας να
ισορροπήσει ex residuo με βάση τις υπόλοιπες
Όμως, έτσι που έχουν τα πράγματα σήμερα, όσες προσπάθειες κι αν κάνει
κάποιος για να δει αισιόδοξα την αργή και βασανιστική μείωση που έχει αρχίσει
να εμφανίζει το επίπεδο της ανεργίας στη χώρα μας, αυτή του η στάση θα
συντριβεί πάνω στο 1,3 εκατομμύριο ανθρώπους που βρίσκονται
χωρίς δουλειά.
Ακόμη χειρότερα, η όποια αισιοδοξία καταρρέει αντικρίζοντας τον αριθμό των
μακροχρόνια ανέργων, περίπου το ένα τρίτο του συνόλου, και
ειδικότερα στις 200 – 250 χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι δεν αναζητούν καν
εργασία, καταβεβλημένοι από το αίσθημα της παραίτησης που τους
γεμίζει πλέον σε ό,τι αφορά την προσπάθεια αυτή.
Μπορεί η ανεργία να μειώθηκε από το 27,7% τον Σεπτέμβριο του 2013, στο
26,5% τον Φεβρουάριο 2014, όμως η σκληρή πραγματικότητα κραυγάζει ότι
παραμένει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας μας.
Η απειροελάχιστη μείωση της ανεργίας ,μάλιστα
με τους συγκεκριμένους τρόπους που επιτυγχάνεται, είναι σταγόνα στον
ωκεανό της ανεργίας που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας.
Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία μηνός Φεβρουαρίου που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ, οι άνεργοι στη
χώρα μας ανέρχονται σε 1.300.165 άτομα, εκ των οποίων μόνον
1,062 εκατ. είναι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ, ενώ επίδομα ανεργίας
λαμβάνουν μόλις 105 χιλιάδες άνθρωποι.
Δηλαδή, μόνον το 10% των εγγεγραμμένων ανέργων και ακόμη λιγότεροι στη βάση
του συνολικού αριθμού, που υπερβαίνει το 1,3 εκατ. ανθρώπους.
Έτσι που πηγαίνουν τα πράγματα, δε, ακόμη και με τα πλέον αισιόδοξα σενάρια
του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, το οποίο προβλέπει μείωση της ανεργίας στο
15,9% το 2018 (αλήθεια ποιος άνεργος λαμβάνει σοβαρά τις προβλέψεις ενός
προγράμματος που αναφέρεται στο μακρινό 2018 όταν μάλιστα πλείστες όσες
προβλέψεις του έχουν επανειλημμένως διαψευσθεί) οι αριθμοί παραμένουν στο βαθύ κόκκινο και
χάνεται μια ολόκληρη γενιά, αφού στους νέους και ειδικά στις ηλικίες 15-24 ετών
η ανεργία διαμορφώνεται στο 56,9% και στους νέους 25 – 34 ετών φτάνει το 34,7%.
Ο ένας στους τέσσερις είναι άνεργος και με τον ρυθμό που αναπτύσσεται η
οικονομία μας, ακόμη και με τα πλέον αισιόδοξα σενάρια, θα παραμείνει
άνεργος για πολύ καιρό. Καιρό, όμως, που δεν υπάρχει για τον ίδιο ,για την
κοινωνία , για την οικονομία για τις πολιτικές ελίτ.
Χρειάζεται μια νέα ελπίδα η οποία να συσπειρώσει τον ελληνικό λαό με βάση
σαφή μέτρα για την πάταξη της ανεργίας. Αλλιώς το μέλλον μπορεί να είναι
εντελώς διαφορετικό από αυτό που σχεδιάζεται με βάση τα δεδομένα του
παρελθόντος.
