Στην
πολιτεία που έγινε πορνείο
πολιτεία που έγινε πορνείο
μαστροποί
και πολιτικιές
και πολιτικιές
διαλαλούν
σάπια θέλγητρα.
σάπια θέλγητρα.
ΓΣ
Η Ελλάδα για λόγους που
χρειάζεται να μελετηθούν και να αναλυθούν επισταμένα ενδύθηκε εθελοντικά (με
την έννοια της αποδοχής από την τότε εκλεγμένη κυβέρνηση) τον ζουρλομανδύα
που κατασκεύασαν η ΕΕ , η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Από τότε η χώρα υπόκειται σε
μια θεραπευτική αγωγή η οποία έχει
αποδειχθεί οικονομικά αναποτελεσματική , κοινωνικά άδικη και διαλυτική καθώς και πολιτικά πλήρως αποσταθεροποιητική. Η Ελλάδα βρίσκεται
σε ζοφερούς καιρούς .Από πουθενά δεν φαίνεται κάποια διέξοδος. Το πολιτικό σύστημα, ελληνικό και ευρωπαϊκό,
αρνείται να αντιληφθεί τη σκληρή πραγματικότητα που οδηγεί αργά, αλλά σταθερά
σε επικίνδυνους ατραπούς το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Το όνειρο γίνεται εφιάλτης.
Ένας εφιάλτης που αρχίζει με μια διαδικασία δραστικής και βαθειάς φτωχοποίησης
της ελληνικής κοινωνίας και μιας έντονης
φασιστικοποίησης της μπροστά στα
αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Άλλωστε υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα κρατών των
οποίων είναι γνωστή η κατάληξη , όταν
βρέθηκαν σε παρόμοιες καταστάσεις . Βεβαίως
αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα κράτη που θα βρεθούν σε παρόμοιες
καταστάσεις θα έχουν την ίδια κατάληξη. Κάθε ιστορική πραγματικότητα είναι
μοναδική και μη επαναλαμβανόμενη . Ως
γνωστό τα πάντα ρει.
χρειάζεται να μελετηθούν και να αναλυθούν επισταμένα ενδύθηκε εθελοντικά (με
την έννοια της αποδοχής από την τότε εκλεγμένη κυβέρνηση) τον ζουρλομανδύα
που κατασκεύασαν η ΕΕ , η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Από τότε η χώρα υπόκειται σε
μια θεραπευτική αγωγή η οποία έχει
αποδειχθεί οικονομικά αναποτελεσματική , κοινωνικά άδικη και διαλυτική καθώς και πολιτικά πλήρως αποσταθεροποιητική. Η Ελλάδα βρίσκεται
σε ζοφερούς καιρούς .Από πουθενά δεν φαίνεται κάποια διέξοδος. Το πολιτικό σύστημα, ελληνικό και ευρωπαϊκό,
αρνείται να αντιληφθεί τη σκληρή πραγματικότητα που οδηγεί αργά, αλλά σταθερά
σε επικίνδυνους ατραπούς το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Το όνειρο γίνεται εφιάλτης.
Ένας εφιάλτης που αρχίζει με μια διαδικασία δραστικής και βαθειάς φτωχοποίησης
της ελληνικής κοινωνίας και μιας έντονης
φασιστικοποίησης της μπροστά στα
αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Άλλωστε υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα κρατών των
οποίων είναι γνωστή η κατάληξη , όταν
βρέθηκαν σε παρόμοιες καταστάσεις . Βεβαίως
αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα κράτη που θα βρεθούν σε παρόμοιες
καταστάσεις θα έχουν την ίδια κατάληξη. Κάθε ιστορική πραγματικότητα είναι
μοναδική και μη επαναλαμβανόμενη . Ως
γνωστό τα πάντα ρει.
Γεννιέται επομένως ένα ερώτημα , Τι να κάνουμε για να βγούμε από αυτό το
αδιέξοδο; Οι απαντήσεις είναι απλές και ως εκ τούτου σκληρές και κοφτερές.
αδιέξοδο; Οι απαντήσεις είναι απλές και ως εκ τούτου σκληρές και κοφτερές.
Πρώτον
: να ειπωθεί η αλήθεια , έστω και την ύστατη στιγμή , στον ελληνικό λαό. Όχι οι
αλήθειες του καθενός που θεωρεί ότι με βάση τις προσωπικές εμπειρίες του
γνωρίζει την αλήθεια για την κατάσταση της χώρας. Ούτε οι αλήθειες των κομμάτων
που το μόνο που πράττουν είναι να
δημιουργούν, μερικεύοντας, εκείνα τα στοιχεία που θα τους επιτρέψουν να
διαιωνίσουν την επιβίωσή τους και την κυριαρχία τους με τον ένα ή τον άλλο
τρόπο. Αλλά με έναν τρόπο απλό. Θέλω να πω με έναν τρόπο που να περικλείει
την αλήθεια της πραγματικότητας αλλά
κυρίως ,και αυτό είναι το καίριο ,
την αποδοχή της ώστε να φανούν αν υπάρχουν οι ατραποί της αλλαγής της . Η αποδοχή
σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. Άρα τη ζωή που νόμιζες ότι είχες και ότι ήτανε σωστή, «τώρα έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα
στην άμμο αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας
ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς» κατά πως λέει και ο
ποιητής. Από το σημείο αυτό λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε, επιχειρώντας να εξηγήσουμε τί σημαίνει
χρεοκοπία για την Ελλάδα. Με απλά
λόγια πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα στον
ελληνικό λαό ότι η ελληνική οικονομία αδυνατούσε να χρηματοδοτήσει την αναπαραγωγή του
εισοδήματός της στο επίπεδο του
2009. Τα παραγόμενα (πρωτογενή ) ελλείμματα
θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν για να συνεχίσουν να υπάρχουν ή θα πρέπει
να μειωθούν και με κάποιο τρόπο να συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται μέχρι να
εξαλειφτούν πλήρως. Αυτό το σημείο δεν μπορεί κανείς να το υπερβαίνει σαν να
μην υφίσταται. Από εδώ και πέρα θα πρέπει να απλωθούν τα επιχειρήματα όλων των
πλευρών για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Όμως όχι με ρητορείες ( “αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες , σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;”) και πολιτικά
επιχειρήματα αλλά με τους κωδικούς του προϋπολογισμού και με συγκεκριμένες
μεταβολές των κωδικών που αφορούν στις δαπάνες αλλά και στα έσοδα. Παράλληλα θα
πρέπει να δειχτεί με ποιους τρόπους και με ποια διαδικασία δεν θα επέλθει
μείωση του εισοδήματος και η οικονομία δεν θα εισέλθει σε ύφεση. Συνεπώς η
χρηματοδότηση της αναπαραγωγής μιας οικονομίας με συνεχή πρωτογενή ελλείμματα
δεν είναι εύκολη σε περίπτωση άρνησης των αγορών να συνεχίσουν τα ελλείμματα
αλλά και δεν μπορεί μια οικονομία να λειτουργεί συνεχώς με πρωτογενή
ελλείμματα.
: να ειπωθεί η αλήθεια , έστω και την ύστατη στιγμή , στον ελληνικό λαό. Όχι οι
αλήθειες του καθενός που θεωρεί ότι με βάση τις προσωπικές εμπειρίες του
γνωρίζει την αλήθεια για την κατάσταση της χώρας. Ούτε οι αλήθειες των κομμάτων
που το μόνο που πράττουν είναι να
δημιουργούν, μερικεύοντας, εκείνα τα στοιχεία που θα τους επιτρέψουν να
διαιωνίσουν την επιβίωσή τους και την κυριαρχία τους με τον ένα ή τον άλλο
τρόπο. Αλλά με έναν τρόπο απλό. Θέλω να πω με έναν τρόπο που να περικλείει
την αλήθεια της πραγματικότητας αλλά
κυρίως ,και αυτό είναι το καίριο ,
την αποδοχή της ώστε να φανούν αν υπάρχουν οι ατραποί της αλλαγής της . Η αποδοχή
σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. Άρα τη ζωή που νόμιζες ότι είχες και ότι ήτανε σωστή, «τώρα έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα
στην άμμο αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας
ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς» κατά πως λέει και ο
ποιητής. Από το σημείο αυτό λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε, επιχειρώντας να εξηγήσουμε τί σημαίνει
χρεοκοπία για την Ελλάδα. Με απλά
λόγια πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα στον
ελληνικό λαό ότι η ελληνική οικονομία αδυνατούσε να χρηματοδοτήσει την αναπαραγωγή του
εισοδήματός της στο επίπεδο του
2009. Τα παραγόμενα (πρωτογενή ) ελλείμματα
θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν για να συνεχίσουν να υπάρχουν ή θα πρέπει
να μειωθούν και με κάποιο τρόπο να συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται μέχρι να
εξαλειφτούν πλήρως. Αυτό το σημείο δεν μπορεί κανείς να το υπερβαίνει σαν να
μην υφίσταται. Από εδώ και πέρα θα πρέπει να απλωθούν τα επιχειρήματα όλων των
πλευρών για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Όμως όχι με ρητορείες ( “αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες , σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;”) και πολιτικά
επιχειρήματα αλλά με τους κωδικούς του προϋπολογισμού και με συγκεκριμένες
μεταβολές των κωδικών που αφορούν στις δαπάνες αλλά και στα έσοδα. Παράλληλα θα
πρέπει να δειχτεί με ποιους τρόπους και με ποια διαδικασία δεν θα επέλθει
μείωση του εισοδήματος και η οικονομία δεν θα εισέλθει σε ύφεση. Συνεπώς η
χρηματοδότηση της αναπαραγωγής μιας οικονομίας με συνεχή πρωτογενή ελλείμματα
δεν είναι εύκολη σε περίπτωση άρνησης των αγορών να συνεχίσουν τα ελλείμματα
αλλά και δεν μπορεί μια οικονομία να λειτουργεί συνεχώς με πρωτογενή
ελλείμματα.
Ο καταγγελτικός λόγος
(στο πολιτικό επίπεδο) αν δεν
συνοδεύεται με προτάσεις
σηματοδοτεί πολιτική απουσία
, μια μισή αλήθεια που είναι χειρότερη από ένα ολόκληρο ψέμα.
(στο πολιτικό επίπεδο) αν δεν
συνοδεύεται με προτάσεις
σηματοδοτεί πολιτική απουσία
, μια μισή αλήθεια που είναι χειρότερη από ένα ολόκληρο ψέμα.
Δεύτερον:
όταν κάποιος αποδέχεται την χρεοκοπία το πρώτο πράγμα που σχεδιάζει είναι να
βρει τρόπο να σταθεροποιήσει την κατάσταση . Πάση θυσία. Συνεπώς απαιτείται
άμεση σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ειπωθεί στον
ελληνικό λαό , απερίφραστα , σε
ποιο επίπεδο υπολογίζεται ότι μπορεί να
επέλθει αυτή η σταθεροποίηση , αλλά και το χρονικό διάστημα που πιθανά θα απαιτηθεί
. Αυτό σημαίνει σε ποιο ύψος θα
κυμαίνεται το ΑΕΠ, οι μισθοί, οι συντάξεις , οι άλλες δημόσιες δαπάνες, που υποστηρίζουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες
( παιδεία, υγεία, εξωτερική και εσωτερική ασφάλεια, κτλ) στον ελληνικό λαό . Να
δώσω ένα παράδειγμα: οι δημόσιες δαπάνες , κατά μ.ο την περίοδο 2002-2009
κυμάνθηκαν περίπου στο 45,0% του ΑΕΠ (230 δις ευρώ). Σε απόλυτα νούμερα , το 2009 το 45,0% του ΑΕΠ ήταν 103 δις ευρώ.
Αν πχ ο στόχος είναι σήμερα οι δημόσιες δαπάνες (σύμφωνα με το Μνημόνιο) να κατέλθουν στο 32% του ΑΕΠ , δεδομένου ότι
το ΑΕΠ το 2015 περίπου θα βρίσκεται στο ύψος των 185 δις ευρώ , σε απόλυτα
νούμερα θα αναλογεί σε 59 δις ευρώ
περίπου. Δηλαδή τα χρήματα που θα διατίθενται για την λειτουργία του δημοσίου
και για τις προσφερόμενες υπηρεσίες θα μειωθούν δραστικά . Όλα αυτά χρειάζεται
να εξηγηθούν και να μην κρύβονται πίσω από λέξεις χωρίς νόημα , όπως πχ. ο εξορθολογισμός. Επίσης
θα πρέπει να ειπωθεί από την μεριά των εσόδων πως θα εξελιχθούν λεπτομερώς τα
μεγέθη. Είναι αδύνατον να μην υπάρξει κόστος σε μια χρεοκοπία. Όσες φωνές και αν υπάρξουν οι οποίες
διαλαλούν την μην εμπλοκή τους στον κατήφορο της χώρας με κατάληξη την
χρεοκοπία δεν μπορούν να αποτρέψουν το κόστος, το οποίο διαχέεται σε όλη την
οικονομία και το οποίο πρέπει να καταβληθεί εξ αντικειμένου. Το ζήτημα είναι η
ελαχιστοποίηση του κόστους , η συμμετοχή του καθενός ανάλογα με τις δυνάμεις
του και το βασικότερο η περιφρούρηση των προϋποθέσεων και των δυνατοτήτων που
θα επιτρέψουν στην οικονομία να επανέλθει σιγά –σιγά σε μια πορεία μεγέθυνσης. Είναι
απολύτως θεμιτό να επέλθει σύγκρουση και τριβή μεταξύ όσων θα κληθούν να
πληρώσουν το κόστος
όταν κάποιος αποδέχεται την χρεοκοπία το πρώτο πράγμα που σχεδιάζει είναι να
βρει τρόπο να σταθεροποιήσει την κατάσταση . Πάση θυσία. Συνεπώς απαιτείται
άμεση σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ειπωθεί στον
ελληνικό λαό , απερίφραστα , σε
ποιο επίπεδο υπολογίζεται ότι μπορεί να
επέλθει αυτή η σταθεροποίηση , αλλά και το χρονικό διάστημα που πιθανά θα απαιτηθεί
. Αυτό σημαίνει σε ποιο ύψος θα
κυμαίνεται το ΑΕΠ, οι μισθοί, οι συντάξεις , οι άλλες δημόσιες δαπάνες, που υποστηρίζουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες
( παιδεία, υγεία, εξωτερική και εσωτερική ασφάλεια, κτλ) στον ελληνικό λαό . Να
δώσω ένα παράδειγμα: οι δημόσιες δαπάνες , κατά μ.ο την περίοδο 2002-2009
κυμάνθηκαν περίπου στο 45,0% του ΑΕΠ (230 δις ευρώ). Σε απόλυτα νούμερα , το 2009 το 45,0% του ΑΕΠ ήταν 103 δις ευρώ.
Αν πχ ο στόχος είναι σήμερα οι δημόσιες δαπάνες (σύμφωνα με το Μνημόνιο) να κατέλθουν στο 32% του ΑΕΠ , δεδομένου ότι
το ΑΕΠ το 2015 περίπου θα βρίσκεται στο ύψος των 185 δις ευρώ , σε απόλυτα
νούμερα θα αναλογεί σε 59 δις ευρώ
περίπου. Δηλαδή τα χρήματα που θα διατίθενται για την λειτουργία του δημοσίου
και για τις προσφερόμενες υπηρεσίες θα μειωθούν δραστικά . Όλα αυτά χρειάζεται
να εξηγηθούν και να μην κρύβονται πίσω από λέξεις χωρίς νόημα , όπως πχ. ο εξορθολογισμός. Επίσης
θα πρέπει να ειπωθεί από την μεριά των εσόδων πως θα εξελιχθούν λεπτομερώς τα
μεγέθη. Είναι αδύνατον να μην υπάρξει κόστος σε μια χρεοκοπία. Όσες φωνές και αν υπάρξουν οι οποίες
διαλαλούν την μην εμπλοκή τους στον κατήφορο της χώρας με κατάληξη την
χρεοκοπία δεν μπορούν να αποτρέψουν το κόστος, το οποίο διαχέεται σε όλη την
οικονομία και το οποίο πρέπει να καταβληθεί εξ αντικειμένου. Το ζήτημα είναι η
ελαχιστοποίηση του κόστους , η συμμετοχή του καθενός ανάλογα με τις δυνάμεις
του και το βασικότερο η περιφρούρηση των προϋποθέσεων και των δυνατοτήτων που
θα επιτρέψουν στην οικονομία να επανέλθει σιγά –σιγά σε μια πορεία μεγέθυνσης. Είναι
απολύτως θεμιτό να επέλθει σύγκρουση και τριβή μεταξύ όσων θα κληθούν να
πληρώσουν το κόστος
Τρίτον
:
Βασικό ερώτημα , μπορεί να υπάρξει , με όλους τους υπάρχοντες περιορισμούς ,
σταθεροποίηση της οικονομίας με άλλο τρόπο ώστε η επερχόμενη απόκλιση της
ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από το μέσο όρο της ΕΕ να είναι η δυνατόν
μικρότερη; Αυτό είναι το ζητούμενο. Νομίζω ότι μια τέτοια απάντηση απαιτεί ένα
λεπτομερές σχέδιο σταθεροποίησης και αναδιάταξης της ελληνικής οικονομίας η οποία μπορεί να προέλθει από μια συλλογική
δουλειά των πολιτικών φορέων της ελληνικής κοινωνίας. Όμως μέχρι σήμερα κάτι
τέτοιο δεν έχει μέχρι σήμερα γίνει. Άρα απαιτείται να γίνει ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ και σε
εθνικό επίπεδο. Ποιος θα αναλάβει μια
τέτοια ευθύνη; Είναι δύσκολο τα πρόσωπα που έχουν διαχειριστεί με
σθένος ένα αδιέξοδο και καταστροφικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής
να συμμετάσχουν σε ένα πρόγραμμα
ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα και την ίδια στιγμή απαιτείται σε
αυτό το εγχείρημα όχι μόνο η συμμετοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας, κάτι που είναι
αναγκαίο αλλά όχι ικανό, αλλά πρωτίστως η
πολιτική αντιπροσώπευση της όπως αυτή συνάγεται μέσω των δημοκρατικών
εκλογικών διαδικασιών.
:
Βασικό ερώτημα , μπορεί να υπάρξει , με όλους τους υπάρχοντες περιορισμούς ,
σταθεροποίηση της οικονομίας με άλλο τρόπο ώστε η επερχόμενη απόκλιση της
ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από το μέσο όρο της ΕΕ να είναι η δυνατόν
μικρότερη; Αυτό είναι το ζητούμενο. Νομίζω ότι μια τέτοια απάντηση απαιτεί ένα
λεπτομερές σχέδιο σταθεροποίησης και αναδιάταξης της ελληνικής οικονομίας η οποία μπορεί να προέλθει από μια συλλογική
δουλειά των πολιτικών φορέων της ελληνικής κοινωνίας. Όμως μέχρι σήμερα κάτι
τέτοιο δεν έχει μέχρι σήμερα γίνει. Άρα απαιτείται να γίνει ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ και σε
εθνικό επίπεδο. Ποιος θα αναλάβει μια
τέτοια ευθύνη; Είναι δύσκολο τα πρόσωπα που έχουν διαχειριστεί με
σθένος ένα αδιέξοδο και καταστροφικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής
να συμμετάσχουν σε ένα πρόγραμμα
ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα και την ίδια στιγμή απαιτείται σε
αυτό το εγχείρημα όχι μόνο η συμμετοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας, κάτι που είναι
αναγκαίο αλλά όχι ικανό, αλλά πρωτίστως η
πολιτική αντιπροσώπευση της όπως αυτή συνάγεται μέσω των δημοκρατικών
εκλογικών διαδικασιών.
