Η σκληρή πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας θα βρίσκεται στο προσκήνιο των επερχόμενων εκλογών. Μια πραγματικότητα που ορίζεται ολοκληρωτικά από την οικονομική κρίση που τείνει να εξουθενώσει μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας , απειλώντας με διάρρηξη τον κοινωνικό ιστό. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ,είναι αληθές ότι η προσφυγή στις κάλπες συνιστά το μοναδικό αποτελεσματικό φάρμακο για μια πολιτική και οικονομική κρίση. Η αυτονόητη αυτή ,για τη δημοκρατία αλήθεια , δεν αποτελεί αλήθεια αποδεκτή από το σύνολο των ατόμων που απαρτίζουν την κοινωνία μας. Δεν θεωρείται δηλαδή ότι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία παραμένει η ασφαλέστερη διαδικασία εξόδου από την κρίση. Κυρίως πρόκειται για πρόσωπα που εκμεταλλευόμενα τη δυνατότητα του επαγγέλματός τους έχουν καθημερινά τον τρόπο να εκφράζουν τις απόψεις τους. Προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν ποικιλοτρόπως. Ας δούμε συγκεκριμένα πως:
Στην παρούσα φάση διατυπώνεται διαρκώς το ερώτημα αν ήταν αναγκαίο κατ’ αρχάς η προσφυγή στις εκλογές εν μέσω μιας σφοδρής οικονομικής θύελλας που πλήττει την χώρα και επιπλέον όταν η χώρα έχει συμφωνήσει στην εφαρμογή ενός συγκεκριμένου οικονομικού προγράμματος με την Τρόϊκα το οποίο χρειάζεται χρόνο για την εφαρμογή του στηριζόμενο κυρίως όμως στα δύο κόμματα εξουσίας- ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- τα οποία κινδυνεύουν να μην μπορέσουν να επανακτήσουν τη απαιτούμενη πλειοψηφία για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Συνεπώς το επιχείρημα ενάντια στην προσφυγή σε εκλογές έχει σχέση με τον κίνδυνο να ανατραπεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στηρίζει το Μνημόνιο και να μπουν εμπόδια στη συνέχιση της εφαρμογή του. Έχει νόημα όμως σε ένα δημοκρατικό καθεστώς να εγείρονται τέτοιου είδους επιχειρήματα; Νομίζω πως όχι. Σε καμιά περίπτωση. Στη δημοκρατία αποφασίζει ο κυρίαρχος Λαός. Προσέξτε . Αποφασίζει ο Λαός. Η κρίση του Λαού δεν είναι σοφή ούτε μη-σοφή. Δεν είναι λανθασμένη ούτε μη λανθασμένη. Δεν είναι δίκαια ή άδικη. Δεν υπάρχει κριτήριο ή κριτής που θα αποφανθεί για τα συγκεκριμένα θέματα. Στη Δημοκρατία απλά αυτά τα ζητήματα δεν τίθενται, δεν υπάρχουν, δεν υφίστανται. Η πολιτική είναι δόξα ,με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξεως, έκφραση δηλαδή γνώμης . Αν συνοδεύεται και από φρόνησιν η οποία αριστοτελικά αποτελεί σπουδαία και καθοδηγητική αρετή θα κριθεί εκ του ιστορικού αποτελέσματος του οποίου όμως την αξιολόγηση δύσκολα μπορεί να λάβει μορφή ξ αντικειμενικής κρίσης.
Συνεπώς η επικρατούσα άποψη ότι «ο ελληνικός λαός είναι σοφός», ότι ψηφίζει σωστά και ότι η κρίση του είναι δίκαιη, ότι κάθε φορά αποδίδει τα δέοντα, τόσο στα κόμματα όσο και στα πρόσωπα δεν αποδίδει επι ουδενί το σαφές και εγγενές χαρακτηριστικό του δημοκρατικού πολιτεύματος. Βεβαίως το ίδιο ισχύει και την ακριβώς αντίθετη άποψη που υποστηρίζει τα ακριβώς αντίθετα.
Ότι γράφεται εκ μέρους των κομμάτων και των διαφόρων εκπροσώπων τους αποτελεί ως εκ τούτου έκφραση της δικής τους γνώμης την οποία επιχειρούν να επιβάλλουν στον κυρίαρχο λαό. Αυτό αποτελεί και την τέχνη της πολιτικής. Δίνω ακόμα ένα παράδειγμα:
Στην παρούσα εκλογική αναμέτρηση τα ως τώρα ευρήματα των δημοσκοπήσεων παραπέμπουν σε μια εκλογική αναμέτρηση στην οποία τείνουν να κυριαρχήσουν ο θυμός, η αγανάκτηση και η ψήφος τιμωρίας. Ρωτώ : δεν είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά όλα τα παραπάνω; Όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να συντεθούν και να εκφραστούν λογικά σε συγκεκριμένη ψήφο; Επίσης δεν είναι συναισθήματα που εκφράζουν έστω και in senso lato τη σημερινή πραγματικότητα; Ποιος είναι αυτός που θα επιβάλλει στο λαό να αποφανθεί με ένα υποτιθέμενο «ορθό λόγο» που το περιεχόμενό του θα το έχει εκ των προτέρων ο ίδιος ορίσει;
Προχωρώ παρακάτω με τη διατύπωση μιας ακόμα άποψης:
Αν διατηρηθούν οι σημερινές διαθέσεις η χώρα θα οδηγηθεί με μαθηματική βεβαιότητα σε καταστάσεις ακυβερνησίας ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα επικρατήσουν ετερόκλητα θνησιγενή πολυκομματικά σχήματα, τα οποία δεν θα δύνανται όχι μόνο να υπερασπίσουν την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη αλλά ούτε τη στοιχειώδη λειτουργία της να διατηρήσουν ζωντανή δεν θα είναι σε θέση.
Ιδού λοιπόν ο προκατασκευασμένος «ορθός λόγος» που λανσάρεται ως αντικειμενική αλήθεια. Ο πολυκερματισμός , η ακυβερνησία , τα θνησιγενή πολυκομματικά σχήματα, η παραμονή της χώρας στο ευρώ, οι ξένοι δανειστές κτλ.
Η αξιολογική κρίση ενός υποκειμένου επιζητεί να λάβει θέση αντικειμενικής αλήθειας. Η απάντηση ως εκ τούτου δεν μπορεί να είναι παρά μια άλλη εξίσου αξιολογική κρίση που κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση, και θα υποστήριζε πχ. ναι στον πολυκερματισμό διότι ο μη –πολυκερματισμός των τελευταίων 40 ετών μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, δεν μπορεί να υπάρξει ακυβερνησία στη δημοκρατία, πάντα θα βρεθεί λύση, γιατί δεν μπορεί να αποφανθεί ο λαός και το εκλογικό σώμα για τη σχέση του με το ενιαίο νόμισμα και μάλιστα όταν ο αρχιτεκτονικός του σχεδιασμός έχει αποδειχθεί ανεπαρκείς και η οικονομική πολιτική που το στηρίζει αδυνατεί να επιτύχει τη σύγκλιση των οικονομιών όπως ήταν το αρχικό σχέδιο κτλ.
Αυτό είναι το παιχνίδι της δημοκρατίας. Η έκφραση γνώμης . Ακόμα και σε μια εποχή τεχνολογικά περίπλοκη όπως η σημερινή , όπου τα υπάρχοντα προβλήματα απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις για να γίνουν αντιληπτά και κατανοητά , η ψήφος του κάθε ανθρώπου είναι αυτή που θα αποφασίσει για τα τεκταινόμενα.
Συνεπώς στη δημοκρατία δεν υπάρχουν θέματα ταμπού, δεν υπάρχουν περιορισμοί, και κάθε είδους δίλημμα ή ακόμα κάθε εκβιαστική παρέμβαση λύνεται με την ψήφο του κυρίαρχου λαού δεδομένου ότι στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ανακαλύφθηκε τίποτε δικαιότερο που να μπορεί να την υποκαταστήσει.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΕΛΑΣ 17/04/2012
