Μια Ακόμα Συζήτηση χωρίς Νόημα (Συνέχεια).

Με την είσπραξη της 6ης δόσης η Ελλάδα θα έχει εισπράξει 73 δις ευρώ από τα

 110 δις από το συνολικό δάνειο του πρώτου Μνημονίου. Απομένουν επομένως

 37 δις ευρώ. Μέχρι το τέλος του 2011 προβλέπεται να λάβει ακόμη μια δόση

ύψους 5 δις ευρώ.

Συγκεκριμένα σύμφωνα με το  Πρόγραμμα Χρηματοδότησης έχει  να λάβει

τις εξής δόσεις :

2010 και 2011 = 78 δις ευρώ.(μέχρι και την 7η  δόση).

Αγορά Χρέους/ Έντοκα Γραμμάτια.

2010: 16,505 δις ευρώ

2011: 19,535 δις ευρώ.

Σύνολο : 36, 040 δις ευρώ.

Δάνειο ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ :78 δις ευρώ  + Έντοκα Γραμμάτια: 36,04 δις ευρώ

= 114,04 δις ευρώ.

Οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις  και πρόσθετες και παρεπόμενες παροχές όπως καταγράφονται στους αντίστοιχους Κρατικούς Προϋπολογισμούς ήταν για το 2009 και τα δύο συγκεκριμένα έτη που βρισκόμαστε στο Μνημόνιο ( 2010-2011)

(δες Πίνακα)

2009 :  24,487 δις ευρώ.

2010 : 22,139  δις ευρώ.

2011: 21,632  δις ευρώ.

Οι Πρόσθετες και Παρεπόμενες Παροχές (που αφορούν σε πχ, μισθοί ωρομίσθιων εκπαιδευτικών, εφημερίες γιατρών κτλ) που ανέρχονται σε:

2010 : 1,532 δις ευρώ

2011:  1,506 δις ευρώ.

 Σε αυτές πρέπει να προσθέσουμε  τις:

2009 : 15,8 δις ευρώ

2010 : 17,9  δις ευρώ

2011:  18,2  δις ευρώ.

2010 : 10,9 δις ευρώ

2011 : 11,4 δις ευρώ.

Σύνολο : 22,3 δις ευρώ.

2010: 4,630 Δις ευρώ

2011: 4,376 δις ευρώ.

Σύνολο : 9,0δις ευρώ.

2009 : 3673 δις ευρώ

2010:  1392 δις ευρώ

2011 : 1900 δις ευρώ.

(δες : Πίνακα ).

(δες Πίνακα  )

2009 : 12,3 δις ευρώ.

2010 : 13,3 δις ευρώ

2011:  15,9 δις ευρώ.

Σύνολο (2010+2011) : 29,2 δις ευρώ.

2009:  24,3 δις ευρώ

2010: 11,3 δις ευρώ

2011:   6,0 δις ευρώ

2010 : 19,51 δις ευρώ

2011 : 28,13 (ομόλογα) + 18000 (έντοκα)

Σύνολο : 65,265 δις ευρώ.

Τόκοι :29,200 + Χρεολύσια : 65,265 + Πρωτογενή Ελλείμματα :17,300

= 82594,2 δις ευρώ.

Τα Έσοδα του ελληνικού δημοσίου (Τακτικός Προϋπολογισμός συν Προϋπολογισμός Δημοσίων Επενδύσεων) :

Υπολογίζονται το 2009 : 50855 δις ευρώ

Και το 2015 : 64924 δις ευρώ

Από τους παραπάνω Πίνακες παρατηρείται  ότι  μειώνονται δραστικά όλες οι δαπάνες εκτός εκείνες που αφορούν σε τόκους. Μάλιστα με έναν πρόχειρο υπολογισμό μπορεί να δειχθεί ότι η αύξηση των δαπανών για τόκους είναι ελάχιστα μικρότερη από τη μείωση  όλων των υπολοίπων δαπανών. Δηλαδή  ολόκληρη η μείωση των πρωτογενών δαπανών του ελληνικού δημοσίου αντισταθμίζονται σε  βάθος χρόνου από την αύξηση των  τόκων. Ακόμα και η επίτευξη  μελλοντικών πρωτογενών πλεονασμάτων θα οδηγηθούν  στην αποπληρωμή των τόκων οι οποίοι σύμφωνα με το Μνημόνιο θα βαίνουν αυξανόμενοι. Εδώ δημιουργείται μια έντονη οικονομική ανισορροπία δεδομένου ότι απορροφάται ένα σημαντικότατο τμήμα του εισοδηματικού κυκλώματος  και οδηγείται εκτός κυκλώματος χωρίς να αντικαθίσταται με άλλες εισροές. Αποτέλεσμα η πτώση του εγχωρίου εισοδήματος και η αύξηση της δυσκολίας διατηρήσιμων πρωτογενών πλεονασμάτων κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με αυξητικούς και σχετικά υψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ.  Η οικονομική δραστηριότητα οδηγείται στην κατάρρευση. Η οικονομική παραγωγή αδυνατίζει τόσο πολύ , σιγά – σιγά , που στο τέλος σχεδόν διαλύεται. Η πράξη αφαίρεσης βαρών από την οικονομική δραστηριότητα αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωσή της. Το ΔΧ από τη στιγμή που δεν είναι διαχειρίσιμο για λόγους πρωτίστως οικονομικούς πρέπει να καταστεί διαχειρίσιμο σύμφωνα με τις δυνατότητες της ίδιας της οικονομίας. Όμως ενώ αυτό θα αποτελούσε την ιδανική θεωρητικά λύση προσκρούει στις αντιρρήσεις των δανειστών, στις διεθνείς σχέσεις και υποχρεώσεις  της χώρας και γενικότερα στο ότι μια τέτοια λύση είναι πρωτίστως συγκρουσιακή και θα πρέπει να αναδειχθούν οι περαιτέρω επιπτώσεις στην θέση της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Οι ανεξέλεγκτες κραυγές δυναμώνουν τούτη την περίοδο. Η εθελοντική πτώχευση της χώρας μέσω στάσης πληρωμών δεν έχει αποτελέσει ίδια επιλογή κανενός κράτους σε περίοδο ειρήνης . Όλα τα κράτη έχουν υποχρεωθεί σε στάσεις πληρωμών. Επιπλέον στην περίπτωση της Ελλάδος η συμμετοχή της στην ΕΕ δυσκολεύει περαιτέρω τα πράγματα διότι καλώς ή κακώς αποτελεί μια στρατηγική επιλογή των Πολιτικών και Οικονομικών Ελίτ της χώρας αλλά ,όπως φαίνεται, και του ελληνικού λαού. Επομένως το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους θα έπρεπε να αποτελεί  πρώτιστη επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης στις αρχές του 2010 με παράλληλη επιδίωξη μιας δημοσιονομικής προσαρμογής σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αλλά και με βασική επιδίωξη το μη βίαιο σπρώξιμο της οικονομίας σε βαθιά ύφεση για σειρά ετών (σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ η οικονομία της χώρας παρουσιάζει αρνητική μεγέθυνση του ΑΕΠ  από το τελευταίο τρίμηνο του 2008) . Δηλαδή μια απόφαση τύπου 26ης Οκτωβρίου  θα ήταν σαφέστατα ευνοϊκότερη για την ελληνική οικονομία  αναφορικά με τη δημοσιονομική προσαρμογή.  Μια τέτοιου είδους συμφωνία θα έπρεπε απαραιτήτως να λάβει σοβαρά υπόψη τη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας της εμφανείς δομές της και τον κεντρικό ρόλο που κατέχει ανέκαθεν το κράτος σε αυτήν ως βασική ιστορική ιδιομορφία και όχι ως συγκυριακή ασθένεια και συνεπώς την εγγενή αδυναμία της αν οδηγηθεί σε ύφεση , να εξέλθει με εύκολο τρόπο συναφή με αυτόν των αναπτυγμένων χωρών. Πολλές φορές είχα σημειώσει ότι αν η ελληνική οικονομία μπει σε υφεσιακή διαδικασία θα πρόκειται για μια μακρόσυρτη και ψυχοφθόρα διαδικασία από την οποία δύσκολα θα ξεφύγει . Σήμερα βρίσκεται σε πολύ βαθύτερη ύφεση και τα πράγματα εξελίσσονται πολύ χειρότερα από οποιαδήποτε προηγούμενη πρόβλεψη.   Για να μην εισέλθει με αυτό τον βίαιο τρόπο στη ύφεση η ελληνική οικονομία θα έπρεπε ένα μέρος της απορρόφησης  από το εισοδηματικό κύκλωμα   με στόχο τη μείωση των ελλειμμάτων,  να είχε μετατραπεί  σε επενδυτική δαπάνη με ισχυρούς πολλαπλασιαστές  κάτι το οποίο μπορούσε να γίνει μέσω των χρημάτων του ΕΣΠΑ. Με πρωτοβουλία της ΕΕ και με απλή συνδρομή της ελληνικής αρχής.  Το να περιμένουμε τη μεγέθυνση μέσω των εξαγωγών μόνο ως αστείο ακούγεται όπως ακούγεται επίσης παράταιρο ότι η απελευθέρωση των διαφόρων επαγγελμάτων θα προκαλέσει κύματα ανάπτυξης (δες εκτιμήσεις του ΙΟΒΕ) λόγω της μείωσης των κόστη λειτουργίας. Η κυριαρχία των καρτέλ στην ελληνική οικονομία ευρίσκεται σε άλλες δραστηριότητες και επιβαρύνουν δυσανάλογα το κόστος  διαβίωσης. Η Ελλάδα χρειάζεται πρωτίστως να παράγει ώστε να καλύψει μεγάλο μέρος των εισαγωγών της . Επομένως χρειάζεται συγκεκριμένο πλάνο για το πώς και τι θα παράγει.