Η μη είσοδος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη στις εκλογικές λίστες του ΠΑΣΟΚ για τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 σηματοδοτεί πρακτικά και συμβολικά τον δραστικό περιορισμό της
«εκσυγχρονιστικής» θεώρησης για την ελληνική κοινωνία ως κυρίαρχης στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σ’ αυτό έχει συμβάλλει αφενός μεν η απομάκρυνση ή η εθελουσία έξοδος ακραιφνών σημιτικών αφετέρου η προσαρμογή των υπολοίπων στα κελεύσματα της νέας εξουσίας «ποιούμενοι την ανάγκη φιλοτιμία». Πολλοί από τους ανήκοντες στην τελευταία κατηγορία διακρίνονται
διαχρονικά από χαμαιλεοντικά χαρακτηριστικά υποτασσόμενοι χωρίς δεύτερη κουβέντα στον εκάστοτε αρχηγό. Όμως υπάρχουν και πολλοί που η βαθύτερη αντίληψή τους εξακολουθεί να συνάδει με τα εκσυγχρονιστικά προτάγματα.
«εκσυγχρονιστικής» θεώρησης για την ελληνική κοινωνία ως κυρίαρχης στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σ’ αυτό έχει συμβάλλει αφενός μεν η απομάκρυνση ή η εθελουσία έξοδος ακραιφνών σημιτικών αφετέρου η προσαρμογή των υπολοίπων στα κελεύσματα της νέας εξουσίας «ποιούμενοι την ανάγκη φιλοτιμία». Πολλοί από τους ανήκοντες στην τελευταία κατηγορία διακρίνονται
διαχρονικά από χαμαιλεοντικά χαρακτηριστικά υποτασσόμενοι χωρίς δεύτερη κουβέντα στον εκάστοτε αρχηγό. Όμως υπάρχουν και πολλοί που η βαθύτερη αντίληψή τους εξακολουθεί να συνάδει με τα εκσυγχρονιστικά προτάγματα.
Σχετικά με τα τελευταία θα ήθελα να σημειώσω τα ακόλουθα:
Ο σημιτικός εργαλειακός εκσυγχρονισμός στην φιλοσοφική του θεώρηση , αν υπάρχει τέτοια, υποτίθεται ότι εκφράζει την ενεργή ιστορική συνείδηση της νεωτερικότητας στη σημερινή πλανητική συγκυρία. Με την έννοια αυτή παρουσιάζεται ως επιχείρηση υπέρβασης της καθυστερημένης και ανοκλήρωτης αστικής επανάστασης στην Ελλάδα. Όμως τα ιστορικά γεγονότα έχουν αλλάξει άρδην εδώ και πολλά χρόνια με την ιδεολογική κοσμοκατασκευή της νεωτερικότητας δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το
εμπραγματωμένο γίγνεσθαι της Ιστορίας.
εμπραγματωμένο γίγνεσθαι της Ιστορίας.
Ως εκ τούτου δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από φενακισμένες συνειδήσεις ιστορικών υποκειμένων που οδηγούν τα βήματά τους στο δρόμο της οριστικής εξαφάνισης.
Δεν κατανοούν όλοι αυτοί ότι επιχειρούν να πολεμήσουν για ιδέες που προ πολλού χρόνου έχουν εκλείψει δεδομένου ότι έχει διαμορφωθεί μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα κυριαρχούμενη από τη μετανεωτερικότητα και το μεταμοντέρνο ως πολιτιστική του έκφραση. Η α-δυνατότητα και η μη-συμβατότητα των νεωτερικών προταγμάτων , σε ένα παγκοσμιοποιημένο μαζικοδημοκρατικό ιστορικό γίγνεσθαι γίνονται ορατές δια γυμνού οφθαλμού προτού καταφθάσουν τα εκ του αποτελέσματος αξιολόγηση.
Οι αξιακές κατηγορίες της νεωτερικότητας ως εποχής του Διαφωτισμού και του φορέα της την αστική τάξη έχουν προ πολλού ηττηθεί στον αγώνα τους ενάντια στο μεταμοντέρνο. Επομένως τουφεκιές στον αέρα αποτελούν αυτές οι επιδιώξεις , ενός ήδη ηττημένου στρατού λίγο πριν εισαχθεί στα κιτάπια της
ιστορικής μνήμης. Επομένως το όλο εγχείρημα καθίσταται έωλο αλλά το χειρότερο
είναι ότι εξυπηρετεί , ίσως εν αγνοία του, τις απαιτήσεις των πλέων
παγκοσμιοποιημένων μεταβιομηχανικών ελίτ.
ιστορικής μνήμης. Επομένως το όλο εγχείρημα καθίσταται έωλο αλλά το χειρότερο
είναι ότι εξυπηρετεί , ίσως εν αγνοία του, τις απαιτήσεις των πλέων
παγκοσμιοποιημένων μεταβιομηχανικών ελίτ.
Monthlyreview.gr 15.09.2009.