Πυρετός

Πυρετός.  Αυτός είναι ο τίτλος μιας δημοφιλής γαλλικής σειράς που κυκλοφόρησε την άνοιξη. Η πρωταγωνίστρια είναι μια διαβολική ακροδεξιά γιατρός που διογκώνει το μίσος, στους κοινωνικούς, θρησκευτικούς, εθνικούς διαχωρισμούς, και κυρίως σε ζητήματα ταυτότητας, φέρνοντας τη Γαλλία στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Η κατάσταση ήταν επιβαρυμένη εδώ και χρόνια, τα συμπτώματα ήταν πλέον ξεκάθαρα. «Πυρετός έχει πιάσει τη δημόσια και κοινοβουλευτική συζήτηση στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια», υπογράμμισε ο Εμανουέλ Μακρόν ενώπιον δημοσιογράφων την Τετάρτη 12 Ιουνίου 2024. Και κάποιος νόμιζε ότι αναφερόταν στη σειρά του Éric Benzekri, στην οποία συνεργάστηκε και ο Jonathan Guémas, ένας από τους συμβούλους του αρχηγού του κράτους. Σε ένα μήνα θα μπορούσε να συγκληθεί στο Μέγαρο των Ηλυσίων Υπουργικό Συμβούλιο με ακροδεξιό πρωθυπουργό. Δεν είναι πια πολιτική φαντασία, ακόμα κι αν ο Μακρόν συνεχίζει να επαναλαμβάνει, επίσης για να κινητοποιεί τον λαό του, ότι το παιχνίδι είναι ορθάνοιχτο. «Θα κερδίσω», λέει ο Γάλλος ηγέτης που αποφάσισε να διαλύσει απροσδόκητα την Εθνική Συνέλευση και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές.

Τι συνέβη όμως και ο αρχηγός του κράτους αποφάσισε  να διαλύσει την Εθνική Συνέλευση και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Σύμφωνα με τον Αλέν Μίνκ:

«Είναι ένα ψυχολογικό πρόβλημα, αποτέλεσμα του ναρκισσισμού του Μακρόν, που έχει φτάσει στα άκρα. Ίσως πιστεύει στο μαγικό του άγγιγμα, αλλά είναι ανησυχητικό. Δεν θέλει να παραδεχτεί ότι δεν είναι μόνο αντιδημοφιλής, αλλά και μισητός από μέρος του πληθυσμού. Φαντάζεται ότι μπορεί να αναποδογυρίσει την κατάσταση. Ήταν πάντα παίκτης πόκερ. Όταν παίζει με την καριέρα του, είναι δική του δουλειά. Όταν το κάνει με τη μοίρα της χώρας, είναι ασυγχώρητο. Πρέπει να είσαι λογικός. Δεν κάνεις κάτι τέτοιο την επομένη της ήττας στις εκλογές. Νομίζω ότι οι υποψήφιοι του Μακρόν  υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να αποκλειστούν στον πρώτο γύρο σε  περίπου 400 εκλογικές περιφέρειες[1]. Συνεπώς ο Μακρόν μπορεί να έχει περίπου το μέγιστο 100 βουλευτές. Αριστερά το κατάλαβαν και οργάνωσαν εκλογικό καρτέλ. Ο Μακρόν έκανε ένα εντυπωσιακό λάθος ανάλυσης, βασισμένο σε εντελώς ψεύτικη εικόνα για τη Γαλλία. Θα έχει ένα σαιξπηρικό τέλος. Αυτό που μόλις έκανε ο Μακρόν θα παραμείνει ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία. Είναι ένας μετεωρίτης που ανέβηκε στο υψηλότερο σημείο και αποφάσισε να αυτοκαταστραφεί»

 

«Για κάθε ηγέτη, η πρώτη εντύπωση μετράει», παρατηρεί ο πολιτικός επιστήμονας Vincent Martigny, ο οποίος μελέτησε τη φιγούρα του αρχηγού του γαλλικού κράτους στο δοκίμιο «Le Retour du Prince»^[2], (Η Επιστροφή του Πρίγκιπα). Οποιαδήποτε αναφορά στον μακιαβελισμό του αρχηγού του κράτους είναι καθαρά σκόπιμη. “Με τον Μιτεράν ήταν η γεύση της μυστικότητας. Με τον Σιράκ, η οκνηρή πλευρά του βασιλιά. Με τον Σαρκοζί, η σχέση του με τα χρήματα. Πολύ σύντομα – συνεχίζει ο Μαρτινί – ήταν σαφές ότι για τον Μακρόν ήταν η μοναξιά. Φυσικά, δεν είναι ο πρώτος πρόεδρος της Πέμπτης Δημοκρατίας που είναι μόνος του, αλλά είναι εντελώς προφανές ότι έχει πολύ λίγους φίλους, δεν είναι πολύ πιστός στους άλλους. Πήρε αυτή την απόφαση μόνος του, ακόμη και ο πρωθυπουργός Gabriel Attal το ανακάλυψε την  τελευταία στιγμή, προσπαθώντας μάταια να τον αποτρέψει. Από τη στιγμή που ο Μακρόν αποφάσισε, δεν υπάρχει χώρος για συζητήσεις. Δεν αλλάζει άποψη. Με την απόφαση για εκλογές φαίνεται ότι έχει ήδη χάσει μεγάλο μέρος του κύρους της στην Ευρώπη. Έχει χάσει όλη του την αξιοπιστία. Δεν μπορεί πλέον να επηρεάζει αποφάσεις για κορυφαίες θέσεις. Οι ευρωπαίοι ηγέτες παρακολουθούν επίσης τις δημοσκοπήσεις. Η Γαλλία δεν θα είναι πλέον κινητήριος δύναμη. Στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα είναι εμπόδιο. Κάπως έτσι για λίγο, μετά βλέπουμε. Δεν πιστεύω ούτε δευτερόλεπτο ότι, αν το RN έχει απόλυτη πλειοψηφία, ο Μακρόν θα αντέξει άλλα τρία χρόνια».

Πριν από επτά χρόνια, αυτό το άγνωστο πολιτικό υποκείμενο που ονομάζεται Μακρόν είχε κατακτήσει τα Ηλύσια, «εξαλείφοντας τον διπολισμό μεταξύ αριστεράς και δεξιάς»^[3] και υποσχόμενος να νικήσει τη Μαρί Λεπέν. «Φοβάμαι ότι θα μπορούσε αντ’ αυτού να τον θυμούνται επειδή λειτούργησε ως εξέδρα εκτόξευσης για μια νίκη της ακροδεξιάς στη Γαλλία», καταλήγει ο Martigny. Ο ίδιος ο Πρόεδρος το γνωρίζει αυτό και είχε εκμυστηρευτεί στο περιβάλλον του ότι δεν ήθελε να «καταλήξει σαν τον Μπαράκ Ομπάμα»: τη σαγηνευτική παραβολική καμπύλη του Δημοκρατικού προέδρου, που είχε δώσει πολλές ελπίδες, αλλά τελικά τον διαδέχθηκε ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο. «Δεν θέλω να δώσω τα κλειδιά της εξουσίας στη Λεπέν το 2027», επανέλαβε σε όσους τον ρώτησαν το νόημα αυτού του στοιχήματος: καλώντας τους Γάλλους να ψηφίσουν ξανά λίγες εβδομάδες μετά τον θρίαμβο της Rassemblement National (Rn ). Ένα κόμμα που δεν εμφανίστηκε ποτέ μέχρι τώρα, τόσο δυνατό, κοινωνικά ριζωμένο, από-δαιμονισμένο, νομιμοποιημένο.

Η πιο έγκυρη εκλογική έρευνα που διεξήχθη μετά την ψηφοφορία της Κυριακής από την Ipsos για τη France Télévision και το Radio France υπογραμμίζει δύο κυρίαρχα κίνητρα μεταξύ των ψηφοφόρων του RN. Σχεδόν οι μισοί από τους ερωτηθέντες (43%) αφορούν τη μετανάστευση και την αγοραστική δύναμη. Ακολουθεί η ανασφάλεια (31%). Λέγεται συχνά ότι πολλοί ψηφοφόροι παίρνουν τις αποφάσεις τους την τελευταία στιγμή. Αυτό δεν ισχύει για εκείνους της γαλλικής ακροδεξιάς: το 83% είχε ήδη αποφασίσει την ψήφο του περισσότερο από ένα μήνα πριν ανοίξουν οι κάλπες. Η προεκλογική εκστρατεία, οι συγκεντρώσεις, οι τηλεοπτικές συζητήσεις δεν είχαν καμία επίδραση στην αποφασιστικότητά τους να ψηφίσουν RN. Ο Μπαρντελά  προηγήθηκε στις δημοσκοπήσεις ήδη από τον Ιανουάριο, με πάνω από 30% των ψήφων, και κατέληξε με σχεδόν 32% στα εκλογικά αποτελέσματα.

Είναι ένας ομοιόμορφος χάρτης της Γαλλίας αυτός που εμφανίστηκε στα αποτελέσματα των εκλογών το βράδυ της 9ης Ιουνίου. Το RN διατηρεί τις ρίζες του στα βορειοανατολικά και νοτιοδυτικά της χώρας, αλλά προχωρά σε περιοχές όπου προηγουμένως ήταν μειοψηφία, όπως η Βρετάνη, ένα φέουδο της Χριστιανοδημοκρατικής αριστεράς.

Είναι ένα μπλε κύμα – το χρώμα του συμβόλου του κόμματος που έχει διατηρήσει την τρίχρωμη φλόγα του MSI που ενέπνευσε το Εθνικό Μέτωπο στην ίδρυσή του, πριν από περισσότερα από 50 χρόνια – που διασχίζει την αγροτική Γαλλία. Ανάμεσα στους αγρότες που ήταν πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών, στους εργαζόμενους που πέφτουν θύματα της αποβιομηχάνισης που προκαλεί το κλείσιμο των εργοστασίων, στους πολίτες που στερούνται δημόσιων υπηρεσιών,  γηροκομεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, ταχυδρομεία, καταστήματα υπηρεσιών υγείας κτλ.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Από το 2017, «η Γαλλία που τα πάει καλά», η οποία ψήφισε ως επί το πλείστον υπέρ του Μακρόν, αντιπαραβάλλεται συχνά με «τη Γαλλία που τα πάει άσχημα», αυτή που επιλέγει τη Λεπέν. «Η Γαλλία που τα πάει άσχημα» έχει ακόμα καλούς λόγους να παραπονιέται, με μια αγοραστική δύναμη που πλήττεται από τον πληθωρισμό, από τις αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας, από τους παγωμένους μισθούς, αλλά τώρα διαπιστώνεται ότι υπάρχει ροή ψηφοφόρων προς το RN και από την άλλη Γαλλία, «αυτή που είναι καλά». Ο Μπαρντελά  πρωτοστάτησε μεταξύ των ψηφοφόρων που κερδίζουν περισσότερα από 3 χιλιάδες ευρώ καθαρά το μήνα, μεταξύ επιχειρηματιών, βιοτεχνών και εμπόρων. Είναι σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με  το κόμμα του Μακρόν, στους ηλικιωμένους. Κυριαρχεί μεταξύ των μεσαίων ανώτερων στρωμάτων. Και επίσης μεταξύ αυτών που λένε ότι είναι ικανοποιημένοι με τη ζωή τους. Έτσι η ακροδεξιά έχει πλέξει το εκλογικό της δίκτυο, όχι μόνο σε παραμελημένες αγροτικές περιοχές, αλλά και ανάμεσα σε πλούσια προάστια, και στις ακτές που κατοικούνται από πλούσιους συνταξιούχους. Ανάμεσα σε αυτούς που δεν έχουν προβλήματα στο τέλος του μήνα, δεν υποφέρουν από την  ανεργία, τους μετανάστες ή την ανασφάλεια.

Το Fondation Jean-Jaurès, μια δεξαμενή σκέψης που συνδέεται με την αριστερά, οργάνωσε πριν από λίγους μήνες μια έκθεση για την «ονειρική κοινωνία για τους Γάλλους», αναλύοντας τις φιλοδοξίες όσων ψήφισαν τη Λεπέν. Ο πολιτικός επιστήμονας Antoine Bristielle, συγγραφέας της έκθεσης, υπογραμμίζει ένα παράδοξο: τείνουμε να παρουσιάζουμε την ακροδεξιά ως απειλή για τις δημοκρατίες μας, αλλά το εκλογικό σώμα του RN εκφράζει μεγαλύτερη ευαισθησία από τον εθνικό μέσο όρο για δημοκρατικά ζητήματα. Το 58% αυτών των ψηφοφόρων δηλώνει υπέρ μιας μορφής άμεσης δημοκρατίας, σε σύγκριση με το 40% του συνόλου του πληθυσμού. Εκτός από την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας και της αγοραστικής δύναμης, τα τελευταία χρόνια η Λεπέν έχει τοποθετηθεί ως υπέρμαχος της λαϊκής κυριαρχίας και της χρήσης της άμεσης δημοκρατίας. Μια πολιτική στρατηγική που στοχεύει να συλλάβει τη δημοκρατική δυσαρέσκεια που διαπερνά την κοινωνία και να συνοδεύσει μια αντισυστημική αφήγηση. «Δεν πρέπει επομένως να υποτιμούμε πώς το δημοκρατικό ζήτημα βαραίνει την ψήφο της Λεπέν», εξηγεί ο Μπριστιέλ. «Το αίσθημα ότι δεν λαμβάνονται υπόψη από τους πολιτικούς ηγέτες οδηγεί τελικά τους ανθρώπους στο να θέλουν να «ανατρέψουν την καθεστηκυία κατάσταση» και να απαιτήσουν πλήρη και άμεση εξουσία για τον λαό». «Το προοδευτικό στρατόπεδο – συνεχίζει ο Bristielle – βρίσκεται λοιπόν αντιμέτωπο με μια διπλή πρόκληση: να κατεβάσει τις μάσκες των αυταρχικών πειρασμών της ακροδεξιάς και ταυτόχρονα να ανταποκριθεί στις δημοκρατικές φιλοδοξίες του εκλογικού της σώματος».

Το Rassemblement National έχει οργανώσει τη σταδιακή του από-διαβολισμό τα τελευταία δέκα χρόνια, από τότε που η Λεπέν ανέλαβε τα ηνία του πρώην Εθνικού Μετώπου από τον πατέρα του το 2011. Αφού εγκατέλειψε ορισμένα από τα βασικά μέτρα του ιστορικού της προγράμματος, όπως η επιστροφή της θανατικής ποινής και η έξοδος από την ευρωζώνη, αποστασιοποιούμενη κατ’ αρχάς από τον ιδρυτή του κόμματος, η Λεπέν πήρε θέση σε ζητήματα δικαιωμάτων, ευνοώντας την ένταξη των αμβλώσεων στο Σύνταγμα και εγκατάλειψε την ιδέα  κατάργησης του νόμου για τον  γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Εν τω μεταξύ, έχει κατασκευάσει έναν κοινωνικό λόγο που είναι πιο πιθανό να ενώσει  τους ανθρώπους παρά έναν λόγο που βασίζεται αποκλειστικά στην ταυτότητα. Στις προτεραιότητές της έθεσε την υπεράσπιση των εργαζομένων, την αγοραστική δύναμη και την ελευθερία της κατανάλωσης. Ο μελετητής Raphaël Llorca έχει αναλύσει αυτό το τελευταίο σημείο καμπής ως την εμφάνιση ενός «εθνικού-καταναλωτικού» ρεύματος που τοποθετεί την κατανάλωση στο επίκεντρο της πολιτικής του στρατηγικής, εμπνεόμενος από το brand marketing.

«Με τα χρόνια – παρατηρεί ο Llorca – το RN επικεντρώθηκε στα ζητήματα της καθημερινής ζωής των Γάλλων, ενώ προηγουμένως συνήθως πρόσφερε μια σειρά από ζητήματα ταυτότητας για να τροφοδοτήσει τον φόβο του άλλου, στο περιθώριο του πολιτικού παιχνιδιού και μακριά. από τη συγκρότηση κόμματος αξιόπιστη για να κυβερνήσει».

Στη συνέχεια, υπήρχε αυτό που οι πολιτικοί επιστήμονες αποκαλούν «στρατηγική της γραβάτας». Στους 89 βουλευτές που εισήλθαν  στην Εθνική Συνέλευση στις βουλευτικές εκλογές του 2022, η Λεπέν υπαγόρευσε έναν υποχρεωτικό κώδικα ενδυμασίας, επιβάλλοντας κανόνες θεσμικής εθιμοτυπίας. Ο Jérôme Fourquet, ένας από τους καλύτερους Γάλλους κοινωνιολόγους, συγγραφέας σημαντικών δοκιμίων όπως το L’archipel français, σημειώνει: «Από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2022, όταν η Λεπέν συγκέντρωσε το 41,5% των ψήφων και από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές , η στρατηγική του από-διαβολισμού έφτασε σε ένα νέο στάδιο: αυτό της αξιοπρέπειας. Οι βουλευτές του RN έπαιξαν το χαρτί της ρεπουμπλικανικής αξιοπρέπειας, ενώ οι βουλευτές της Ανυπότακτης  Γαλλίας  έκαναν φασαρίες και ταραχές εντός της αίθουσας.

Η πρόσφατη εικόνα των βουλευτών και των οικολόγων του Mélenchon να κυματίζουν τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας εναντίον των βουλευτών του RN που φορούσαν τα τρίχρωμα κασκόλ τους είναι σύμβολο  μιας μεγάλης αντίθεσης﮲ και αυτή η αντιμαχία με βάση την εικόνα λειτούργησε σαφώς προς όφελος του RN.

Λίγους μήνες πριν – συνεχίζει ο Fourquet – η δραματική επανενεργοποίηση της σύγκρουσης Ισραηλινών- Παλαιστινίων είχε δώσει την ευκαιρία στο RN να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα στη μακρά πορεία του προς την αξιοπρέπεια και ορισμένοι ηγέτες του RN μπόρεσαν να συμμετάσχουν στη μεγάλη διαδήλωση κατά του αντισημιτισμού, στην οποία ο Mélenchon και οι ηγέτες δεν ήθελαν να συμμετάσχουν. Στις 14 Μαΐου 1990, κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαδήλωσης κατά του αντισημιτισμού που οργανώθηκε μετά τη βεβήλωση του εβραϊκού νεκροταφείου του Καρπεντράς, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν και το κόμμα του εξοστρακίστηκαν από το δημοκρατικό κίνημα. Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, η κόρη του μπόρεσε να παρελάσει με την εβραϊκή κοινότητα, ενώ τώρα είναι ο Μελανσόν που υποβιβάζεται στο περιθώριο. Και εδώ βλέπουμε την έκταση των βαθιών αλλαγών που έχουν συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες, των οποίων τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής είναι μόνο η μηχανική μετάφραση».

Εκτός από το νέο «σεβασμό», συνεχίζει ο Φουρκέ, η επιτυχία στις ευρωεκλογές της λίστας με επικεφαλής τον Τζόρνταν Μπαρντελά, υποψήφιο πρωθυπουργό αν κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές, οφείλεται και στο πλαίσιο στο οποίο ζουν οι Γάλλοι.

“Ορισμένες από τις κύριες ανησυχίες των πολιτών συνδέονται με ζητήματα στα οποία το Rn έχει τοποθετηθεί εδώ και πολύ καιρό. Αυτή είναι η περίπτωση της αγοραστικής δύναμης. Τα τελευταία δύο χρόνια, οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν περισσότερο από 20%. Σε πέντε χρόνια, η ηλεκτρική ενέργεια οι τιμές αυξήθηκαν κατά 70% και το RN επέκρινε τον τρόπο με τον οποίο καθορίζονται οι τιμές στην ευρωπαϊκή αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, το ντίζελ, το πιο χρησιμοποιούμενο καύσιμο στην περιαστική και αγροτική Γαλλία, τον σκληρό πυρήνα του εκλογικού σώματος του Rn, ήταν 1,4 ευρώ το λίτρο τον Νοέμβριο του 2018, όταν ξέσπασε η κρίση των κίτρινων γιλέκων Σήμερα είναι σχεδόν στο 1,9 ευρώ. Σήμα των καιρών το Action, το ολλανδικό υπερεκπτωτικό κατάστημα έχει γίνει το αγαπημένο σουπερμάρκετ των Γάλλων.

Μεταξύ άλλων παραγόντων, ο Fourquet υπογραμμίζει την εξέγερση στα προάστια το καλοκαίρι του 2023, η οποία επηρέασε περισσότερους από 530 δήμους και προκάλεσε ζημιές πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ, τη δολοφονία του καθηγητή Dominique Bernard από έναν ισλαμιστή, τον θάνατο μερικών αγοριών σε ολοένα και πιο βίαιες συγκρούσεις μεταξύ εφηβικών συμμοριών  “Για να μην αναφέρουμε τις διαρρήξεις στα σπίτια των διάσημων που τροφοδοτούν την αίσθηση ότι κανείς δεν είναι πια ασφαλής: το 25% των Γάλλων έχει συναγερμό στο σπίτι του. Όλα αυτά δημιουργούν θόρυβο στο φόντο. Υπάρχει έντονη ζήτηση για προστασία, η επιθυμία για να ανακτήσει τον έλεγχο το κράτος Οι στατιστικές για τις δολοφονίες και τον αριθμό των κρατουμένων – 70 χιλιάδες το 2019, έναντι 77.500 στα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία – καταδεικνύουν ότι η κατάσταση ασφαλείας έχει επιδεινωθεί σημαντικά γεγονός που επιτρέπει στην ακροδεξιά να ασκεί έντονη  κριτική στην κυβέρνηση σ’αυτό το πεδίο”.

Το ίδιο ισχύει και για το μεταναστευτικό, το δεύτερο πιο σημαντικό ζήτημα για τους ψηφοφόρους στις εκλογές της Κυριακής. «Για πολλούς Γάλλους, η εμπλοκή ατόμων , τα οποία υπόκεινται σε ανεφάρμοστα διατάγματα απέλασης, σε πολλές βάναυσες υποθέσεις στις ειδήσεις, αποτελεί αφοπλιστική ένδειξη της μη ικανότητας των πολιτών να έχουν ασφάλεια, όπως και οι επιθέσεις κατά της κοσμικότητας στα σχολεία και οι βίαιες επιθέσεις σε νεαρά κορίτσια «ντυμένα γαλλικά», καταδεικνύουν την αποτυχία της ολοκλήρωσης σε πολλά μέρη της République». «Αυτό το εκρηκτικό μείγμα αγοραστικής δύναμης, ανασφάλειας και μετανάστευσης –συμπεραίνει ο κοινωνιολόγος– ήταν που παρείχε το καύσιμο στον πύραυλο Bardella να προβληθεί σε πρωτοφανή ύψη».

Μετά υπάρχει κάτι βαθύτερο, ίσως παράλογο, που πασχίζουν να καταλάβουν στα Ηλύσια. Είναι η απωθητική επίδραση που άσκησε ο Μακρόν, τώρα πιά και μεταξύ των πρώην ψηφοφόρων του. Σύμφωνα με την έρευνα της Ipsos, το 56% των Γάλλων δεν εκτιμά ούτε την προσωπικότητα ούτε τις πολιτικές του αρχηγού του κράτους. Προσθέτοντας αυτούς που εκτιμούν την προσωπικότητά του αλλά όχι τις πολιτικές του, ή το αντίστροφο, φτάνουμε στο 84% που είναι δυσαρεστημένοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αυτό αφήνει μόνο το 16% των Γάλλων που είναι απόλυτα συντονισμένοι με τον Μακρόν, λίγο πολύ το επίπεδο των ψήφων που συγκέντρωσε η πλειοψηφική λίστα στις ευρωπαϊκές εκλογές. Σύμφωνα με άλλη δημοσκόπηση της Figaro, το 27% εξακολουθεί να είναι έτοιμο να δράσει κατά της ακροδεξιάς, επιλέγοντας έναν υποψήφιο που δεν είναι αυστηρά από την πολιτική του οικογένεια. Όμως τα νέα είναι ότι υπάρχει σχεδόν το ένα τέταρτο των Γάλλων (24%) που θέλει να κάνει το ίδιο στις κάλπες για να εμποδίσει τον δρόμο του αρχηγού του κράτους. Στο Παρίσι ορισμένοι υποψήφιοι Μακρονιστές εγκατέλειψαν την εκστρατεία με μια φωτογραφία του αρχηγού τους. Κάποιος μάλιστα του ζήτησε να παραμερίσει, να μην επέμβει άλλο στην ύπαιθρο. Καταγγέλλει ένα «ηττοπαθές πνεύμα» που εξαπλώνεται στην ελίτ ενώ δηλώνει ότι έχει «πίστη» στον γαλλικό λαό.

Θα αποκαλυφθεί κατά την ψηφοφορία για τις βουλευτικές εκλογές, μ’ ένα πλειοψηφικό σύστημα διπλού γύρου, στις 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου, εάν ο Πρόεδρος είχε δίκιο που ξεκίνησε το στοίχημά του. «Υπάρχουν δύο πιθανά σενάρια», αναλύει ο Αλέν Μινκ, εξέχουσα θλίψη πολλών Γάλλων προέδρων, συμπεριλαμβανομένου του Μακρόν. «Το πρώτο είναι ότι, με το αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών και την εξαιρετικά βίαιη διακυβέρνηση του 12,5% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων που απαιτούνται για να προκριθούν στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών, το RN αποκτά απόλυτη ή σχεδόν πλειοψηφία. Στην πράξη σημαίνει εκλογές προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους έξι μήνες, γιατί το RN θα κάνει τα πάντα για να αναγκάσει τον Μακρόν να παραιτηθεί». «Η άλλη υπόθεση – συνεχίζει ο Minc – είναι ότι η Εθνική Συνέλευση θα είναι ακόμη πιο ακυβέρνητη, με μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών RN και πολύ μικρότερο αριθμό Μακρονιστών βουλευτών, δημιουργώντας μια σχεδόν άλυτη εξίσωση. Αλλά αυτό θα μπορούσε να ανοίξει ένα δρόμο για τους Ρεπουμπλικάνους , όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά τους. Θα μπορούσαν να στραφούν προς τη σκληρή δεξιά αλλά και να κάνουν διάλογο με τους κεντρώους, οι οποίοι δεν θα ονομάζονται πλέον Μακρονιστές. Γιατί ο μακρονισμός είναι νεκρός. Στην ουσία, όλα καταλήγουν σε μια απλή εξίσωση: στην καλύτερη το χάος στην χειρότερη το Rn».

Πριν από λίγους μήνες ο Minc είχε καταγγείλει την «παραίτηση» με την οποία οι ελίτ έβλεπαν την πλημμυρίδα που οδηγεί την ακροδεξιά στην εξουσία, αρχίζοντας να προσαρμόζονται στην ιδέα. “Είναι παραιτημένοι και νομίζω ότι η γαλλική ελίτ είναι μια πολύ διαφορετική ελίτ για ιστορικούς λόγους. Και επομένως δεν θα επαναστατήσουν. Έχω αυτή την πεποίθηση. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας είναι αυτή: η αγγλική αριστοκρατία αποκεφάλισε τον βασιλιά και πίστεψε ότι ο βασιλιάς δεν ήταν ο αρχηγός τους, ενώ η γαλλική αριστοκρατία ηττήθηκε από τον Λουδοβίκο XIV. Στην Αγγλία, η εξουσία βρίσκεται στην αριστοκρατία, αν και λιγότερο τώρα, διατηρεί την εξουσία της στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Στη Γαλλία, η εξημέρωση της ελίτ ξεκίνησε από τότε και δεν σταμάτησε ποτέ».

Στους οικονομικούς κύκλους γίνεται ήδη λόγος ότι το πρόγραμμα του συνασπισμού της αριστεράς υπό την ηγεσία του Mélenchon – που περιλαμβάνει φόρους και νέες δημόσιες δαπάνες – θα μπορούσε να είναι πιο επικίνδυνο από το πρόγραμμα  του Rn . Ένας από τους μεγάλους θαμώνες του Cac40^[4], ο Vincent Bolloré, προστάτης της Vivendi, έχει γίνει η μεγάλη μαριονέτα του δεξιού συνασπισμού, και με τα μέσα ενημέρωσης του (CNews, Europe 1, Journal du Dimanche)  χτίζει συστηματικά  τη νέα πολιτιστική ηγεμονία των υπερσυντηρητικών και έδωσε την ευλογία του στη συμμαχία μεταξύ του προέδρου των Républicains Eric Ciotti και της Le Pen.

 

Ενώ οι ελίτ μπορεί να είναι έτοιμες να ευθυγραμμιστούν με τη νέα πολιτική πορεία, τι θα συμβεί στα προάστια σε περίπτωση νίκης της ακροδεξιάς; Πώς θα αντιδράσει μια διχασμένη κοινωνία, που τη διασχίζουν μερικές φορές ασυμβίβαστα οράματα, σε εκείνο το «αρχιπέλαγος» που φωτογραφίζει ο Φουρκέ; Ο Πυρετός ανεβαίνει, και θα είναι δύσκολο να τον σταματήσει. Ο σκηνοθέτης Éric Benzekri λέει ότι βρήκε τον περίεργο τίτλο της τηλεοπτικής του σειράς, ίσως προφητικό, ενώ ξαναδιάβαζε τον κόσμο του χθες. Αναμνήσεις Ευρωπαίου, η διαθήκη του Στέφαν Τσβάιχ που άρχισε να γράφει το 1939 όταν η ήπειρος επρόκειτο να αυτοκτονήσει στην αγκαλιά του εθνικισμού. «Σιγά σιγά – έγραψε ο Αυστριακός συγγραφέας στην εξορία – έγινε αδύνατο να ανταλλάξουμε λόγια με στοιχειώδη λογική  με κανέναν· οι πιο φιλήσυχοι, οι πιο κομψοί, μεθούσαν από τις αναθυμιάσεις του αίματος· φίλοι που πάντα ήξερα ως αποφασισμένοι ατομικιστές μεταμορφώθηκαν από μια μέρα στον άλλη σε φανατικούς πατριώτες. Όλες οι συζητήσεις κατέληγαν σε ωμές κατηγορίες, και από τότε υπήρχε μόνο ένα πράγμα: να αποχωρήσεις και να σιωπήσεις όσο κρατούσε ο πυρετός».

ΜΕ ΤΑΦΡΑΣΗ ΚΜΕΛΑΣ ΑΠΟ LA REPUBBLICA

 

 

 

 

 

 

 

 

[1] Υπάρχουν 577 εκλογικές περιφέρειες εκ των οποίων 555 στην Γαλλία και 22 στα Υπερπόντια εδάφη.

[2] Publisher ‏ : ‎ FLAMMARION (March 20, 2019)

[3] Η μεγάλη αυταπάτη όλων όσοι συνειδητά ή ασυνείδητα πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι κοινωνικά αρμονικός.

[4] Ο δείκτης CAC 40 είναι ένας δείκτης αναφοράς στη χρηματιστηριακή αγορά της Γαλλίας, ο οποίος αντιπροσωπεύει ένα σταθμισμένο μέτρο κεφαλαιοποίησης των 40 πιο σημαντικών μετοχών μεταξύ των 100 μεγαλύτερων χρηματιστηριακών κεφαλαίων στο Euronext Paris.