Όπως σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα τα οποία αφορούν σε στιγμές του κοινωνικού βίου στην Ελλάδα, η υπερτίμηση ή η υποτίμηση του ρόλου των διανοουμένων αποτελεί δεσπόζων γεγονός στο δημόσιο διάλογο στο πλαίσιο της βαθειάς κρίσης που διέρχεται σήμερα η χώρα.
Κατά την άποψή μου πρέπει να απαλλαγούμε τόσο από την υπερτίμηση όσο και από την υποτίμηση του ρόλου του διανοουμένου. Ο διανοούμενος , αποφασίζοντας να εκφραστεί σχετικά με την κοινωνία, την ιστορία, το ον , τον κόσμο κτλ εισέρχεται στο χώρο των κοινωνικό- ιστορικών δυνάμεων ως πολίτης και λόγω της «ειδικότητάς» του εξασκεί επίδραση στην κοινωνία. Υπ’ αυτή την έννοια η συνεχής καταγγελία της «εξουσίας των διανοουμένων» αποτελεί σίγουρα υπερβολή.
Τούτο διότι , εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η επίδρασή τους είναι τις περισσότερες φορές απειροελάχιστη. Σε κάθε ιστορική εποχή , ενώ στην αρχή παρατηρείται αμφισβήτηση των κατεστημένων συλλογικών παραστάσεων στη συνέχεια και αρκετά γρήγορα επέρχεται ο εκφυλισμός .
Μάλιστα με το πέρασμα των χρόνων το βασικό όπλο του , η κριτική στάση, δηλαδή η αναίρεση των προφανών και η καταγγελία όσων μοιάζουν αυτονόητα , εγκαταλείπεται , προδίδουν τον ρόλο αυτό και μεταμορφώνονται σε εκλογικευτές του υπάρχοντος και σε απολογητές της καθεστηκυίας τάξης. Πρόκειται για διαχρονικό φαινόμενο.
Εν τούτοις , πάντοτε η κρίση της κριτικής αποτελεί εκδήλωση της γενικής και βαθειάς κρίσης της κοινωνίας. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της εκδήλωσης αποτελεί η ενσωμάτωση του επαγγέλματος του διανοουμένου στο σύστημα και η παρατηρούμενη γενικευμένη ψευδοσυναίνεση και οι , έντονα, συγκλίνουσες απόψεις .
Στα τελευταία έτη της σύγχρονης εποχής το επάγγελμα του διανοουμένου είναι σαφώς περισσότερο ενσωματωμένο από τα πρώτα έτη. Υπάρχει όμως μια χαρακτηριστική ιδιαιτερότητα που διέπει τη σημερινή περίοδο : οι κριτικές φωνές δεν ευθυγραμμίζονται ή διαφωνούν δεν πνίγονται από την λογοκρισία ή από τους εκδοτικούς οίκους οι οποίοι αρνούνται να εκδώσουν τα συγγράμματά τους. Αντιθέτως πνίγονται από την γενική «ελευθερία» της εμπορευματοποίησης των πάντων εντός του άπειρου χώρου τον οποίο επιβάλλει η σύγχρονη μαζικοδημοκρατική κοινωνία. Πρόκειται για έναν χώρο υποδοχέα , εν είδη νευτώνειου κοσμολογικού κουβά, μέσα στον οποίο μπορεί να αποτεθεί οτιδήποτε συνδυασμένο με οτιδήποτε και σε κάθε στιγμή, χωρίς χρονική διάκριση του πριν και του μετά, στην ουσία χωρίς ιστορικό χρόνο. Η εμπορευματοποίηση συνίσταται στο εξής: στον κουβά αυτόν τίποτε δεν προσδιορίζεται από την αξία χρήσης του, δεδομένου ότι έχει επισκιασθεί από την ανταλλακτική αξία. Το χρήμα ως γενικό ισοδύναμο έχει εξαπλωθεί και κυριαρχήσει επιβάλλοντας την ισχύ του ακόμη και στα ανθρώπινα όντα τα οποία , ειρήσθω εν παρόδω, δύναται να συνδυαστούν με οποιοδήποτε άλλο ον.
Οι κριτικές φωνές και οι ανατρεπτικές ιδέες συμφύρονται με το συρφετό όλων όσα παράγονται και διαδίδονται. Οι διάφορες λέξεις οι οποίες σηματοδοτούσαν κριτικές τοποθετήσεις , όπως πχ η λέξη επανάσταση ή φιλοσοφία, σημειώνει ο Καστοριάδης , έχουν υποστεί τη διαδικασία της «επανοικειοποίησης», έχουν γίνει δηλαδή διαφημιστικά σλόγκαν : επαναστατικά βιβλία, επαναστατικές κρέμες για το σώμα, η φιλοσοφία της επιχείρησης τάδε, και με τον τρόπο αυτό εισέρχονται στο κουβά που αναφέραμε παραπάνω. Η σημερινή μαζικοδημοκρατική κοινωνία έχει την απίστευτη ικανότητα να εντάσσει στον υπάρχοντα κοινωνικό χυλό οποιαδήποτε γνήσια κριτική φωνή και με τον τρόπο αυτό την εξουδετερώνει καθιστώντας την ένα φαινόμενο ανάμεσα στα τόσα άλλα.
Το υποκείμενο της μετανεωτερικής εποχής , ατομοκεντρικό αλλά , προσοχή , απόλυτα κατακερματισμένο ,διατηρεί το προνόμιο να συνδυάζει τα πάντα με τα πάντα , ύστερα από πρόχειρους και μεταβλητούς εργαλειακώς ορθολογικούς υπολογισμούς κόστους όμως δεν επιτρέπεται να είναι ένα όλον.
Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια εγγενής λειτουργία του συστήματος η οποία δρα αενάως και συστηματικά. Μια λειτουργία η οποία οφείλεται σε ένα τεράστιο κοινωνικό – ιστορικό ρεύμα με σαφή πορεία. Συνεπώς θα πρέπει να εγκαταλειφθεί η ιδέα ή τουλάχιστον να περιορισθεί σημαντικότατο , ότι όλο αυτό το δημιουργηθέν (ούμενο) πλέγμα είναι το αποτέλεσμα μιας ομάδας κεφαλαιοκρατών ή μιας συντεχνίας διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Πρόκειται για κάτι πού μεγαλύτερο και βαθύτερο.
Συνεπώς ο ανθρωπολογικός τύπος της σημερινής εποχής αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό της , δεν μπορεί να εξαφανισθεί με αγιαστούρες και επικλήσεις οραματικών προθέσεων όπως βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει σε μεγάλο αριθμό «κριτικών» διανοουμένων.
Ένα ερώτημα όμως το οποίο αναδύεται σήμερα περισσότερο έντονα λόγω της ιδιαιτερότητας της ελληνικής κατάστασης , αφορά στο αν η σημερινή κρίση θα αποτελέσει ένα σημείο αναστοχασμού των ίδιων των διανοουμένων για μια έστω «πραγματιστική» προσαρμογή στη νέα κατάσταση . Ο χρόνος θα δείξει.
ΙΟΥΛΙΟΣ 2014
