Στις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης και όχι μόνον, το σύνολο των ανθρώπων υπόκειται στις ίδιες οικονομικές σχέσεις παραγωγής και κατανάλωσης.
Οι τρόποι λειτουργίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος επιβάλλουν, in senso lato, συμπεριφορές ομοιόμορφες σε όσους ζουν και εργάζονται σύμφωνα με τους κανόνες του: ταυτόσημες οικονομικές δραστηριότητες ,ίδιους τρόπους διασκέδασης, όμοια καταναλωτικά προϊόντα , ίδια εκπαίδευση, όμοιο μέλλον.
Οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας βλέπουν μόνο τον πολιτισμό και αγνοούν την υλική παραγωγικό-συναλλακτική βάση του. Η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι το αντίθετο της ομοιομορφίας και της ομογενοποίησης , αλλά το προϊόν τους.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κοινωνιολογικές διαφοροποιήσεις δεν συνιστούν και πολιτισμικές διαφορές. Ελάχιστοι ασχολούνται με το οικονομικό περιεχόμενο της «πολυπολιτισμικότητας». Στη σημερινή εποχή στις κοινωνίες της αναπτυγμένης Δύσης , όροι όπως «πολυπολιτισμικότητα», « πολιτισμικός πλουραλισμός» και «πολιτισμική διαφορετικότητα» δεν προσδιορίζουν διαφορετικές ζωές , αλλά διαφορετικά στιλ ζωής.
Ο πλουραλισμός που επικρατεί στον τομέα της ιδεολογίας δεν μπορεί να μεταφρασθεί στη μονοσήμαντη γλώσσα της οικονομίας ή της τεχνολογικής βάσης. Ο πλουραλισμός αυτός είναι αποφασιστικής σημασίας για τη λειτουργία της οικονομίας, δεδομένου ότι αυτή στηρίζεται πρωτίστως στη μαζική κατανάλωση που με τη σειρά της δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ηδονιστικές στάσεις . Αυτές οι τελευταίες από τη φύση τους συνεπάγονται τον πλουραλισμό των αξιών ή την ηθική αδιαφορία.
Μόνο οι αριστεροί θιασώτες και οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας δεν έχουν πάρει χαμπάρι του τι πραγματικά συμβαίνει. Οι «ομογενοποιητικές» τάσεις της κοινωνίας εξάγονται από την κοινωνική πραγματικότητα και όχι από μια «αντίληψη» ίσων δικαιωμάτων, όπως επιχειρούν να πείσουν οι φιλελεύθεροι και οι «αριστεροί» υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας – οι τελευταίοι, γλιστρούν από την πολυπολιτισμικότητα στις πολιτισμικές διαφορές , στους «τρόπους ζωής» , ακόμη και στους «τρόπους θεώρησης του κόσμου» σαν να πρόκειται για το ίδιο πράγμα.
Η υπερτίμηση του πολιτιστικού παράγοντα στην πολιτική, και αυτό σε μια ιστορική στιγμή όπου οι τρόποι ζωής σε παγκόσμια κλίμακα έχουν τόσο συμπλησιάσει και οι πολιτισμικές διαφορές τόσο μικρύνει όσο ποτέ άλλοτε, έστω και αν παραμένουν σημαντικές, αποτελεί ένα παράδοξο. Πως μπορεί να εξηγηθεί ότι ορισμένα πολιτικά υποκείμενα ειδικά τώρα τονίζουν τις πολιτισμικές διαφορές, παραπλανώντας έτσι ορισμένους πολιτικούς παρατηρητές; Γιατί μπορεί το ειδικό βάρος της πραγματικής ή επινοημένης πολιτισμικής ιδιομορφίας να μεγαλώνει υποκειμενικά, μολονότι μειώνεται αντικειμενικά;
Ο υλιστικός πυρήνας των αριστερών αναλύσεων εγκαταλείφθηκε υπέρ της πολιτισμικής εκδοχής της. Οι διαμάχες για την ανισοκατανομή του πλούτου , τις εργασιακές σχέσεις , τους μισθούς , τα δημόσια αγαθά είναι βαρετές και μονότονες. Αντιθέτως, οι συζητήσεις που επιβάλλουν τα ΜΜΕ ,για τις μειονότητες, για τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, τη συμπεριφορά των διάσημων, γενικά για ότι προβάλλεται ως life style προκαλούν ενδιαφέρον και συζητήσεις . «Είναι σέξι». Η πολιτιστική προσέγγιση επικεντρώθηκε σε θέματα όπως η τέχνη, η απόλαυση, το φύλο, η εξουσία, η σεξουαλικότητα, η γλώσσα, η τρέλα, η επιθυμία, η πνευματικότητα, η οικογένεια, το σώμα, το οικοσύστημα, το υποσυνείδητο, η εθνικότητα, ο τρόπος ζωής.
Τα σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης, αλλά και όσα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς βρέθηκαν στη Κυβέρνηση, περιόρισαν(ορίζουν) την μεταρρυθμιστική τους πολιτική σε εσωτερικές αλλαγές του συστήματος σε ένα τετράγωνο πλαίσιο που τις πλευρές του αποτελούν οι οικονομικές έννοιες της ανταγωνιστικότητας, αποδοτικότητας , ευλυγισίας και ιδιωτικοποίησης. Παράλληλα, διατυπώνεται και μια κάποια επίκληση ηθικών αρχών περί ελευθερίας και σε λιγότερες περιπτώσεις περί δίκαιης κοινωνίας.
Οι περιορισμοί αυτοί δεν μπορεί να εκφραστούν σε ένα ιδεολογικό και θεωρητικό λόγο, διαφορετικό από αυτόν του οικονομικού φιλελευθερισμού εκτός από τη διέξοδο της επίκλησης ορισμένων αξιών του πολιτικού φιλελευθερισμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε την εποχή της μαζικοδημοκρατίας. Αιχμή του δόρατος αυτών των «αξιών» είναι και η έννοια της πολυπολιτισμικότητας.
Χωρίς εμπιστοσύνη ή πίστη σε μια γενικευμένη κοινωνική ανακατασκευή, η Αριστερά υποχώρησε σε αποσπασματικές δοξασίες περί πολυπολιτισμικότητας ταυτιζόμενη με τη φιλελεύθερη εκδοχή.
Οι επικαλούμενοι την πολυπολιτισμικότητα, αρνούνται να αντιληφθούν, ότι αυτή υποβαστάζεται από την πολιτική και οικονομική ομοιομορφία. Κάτω από τον φαινομενικό ιπποτικό εθελοντισμό των υπερασπιστών της πολυπολιτισμικότητας κρύβεται η υποταγή στον κόσμο ως έχει. Η πρόταξη της πολυπολιτισμικότητας ως σημείου αιχμής της πολιτικής τους πρακτικής, υποκρύπτει όχι μόνον την αποδοχή αλλά και την εξιδανίκευση του υπαρκτού.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 8.12.2019
