Η σκοτεινή πλευρά της Γερμανικής οικονομίας.

Οι γραφικές παραστάσεις που περιλαμβάνονται στον Πίνακα 1,
δείχνουν ανάγλυφα , περιεκτικά και απλά το πώς έχει εξελιχθούν βασικά μεγέθη
της οικονομίας της Γερμανίας την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την καγκελάριο
Άγκελα Μέρκελ (2005-2017). Η πρώτη σειρά περιλαμβάνει τα μεγέθη εκείνα, για τα
οποία περηφανεύεται η καγκελάριος Μέρκελ . Κατά σειρά από αριστερά προς τα
δεξιά :  η ανεργία μειώθηκε από  περίπου 11,0 (2005) σε ποσοστό περίπου 4,8%
(2017), το ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού
από έλλειμμα ,περίπου 80 δις ευρώ (2005), μετατράπηκε σε πλεόνασμα
περίπου 22 δις ευρώ (2016), το δημόσιο χρέος ως % του ΑΕΠ , μετά την άνοδο στα
χρόνια της κρίσης βρίσκεται το 2016 στα ίδια επίπεδα του 2005 (περίπου στο 75,0%),
το εμπορικό ισοζύγιο παρουσίασε σημαντική αύξηση (64,0%) στα ένδεκα αυτά χρόνια
αγγίζοντας τα 223 δις ευρώ (2016). Στους ίδιους πίνακες παρουσιάζονται οι
εξελίξεις στα αντίστοιχα μεγέθη των χωρών Γαλλίας, Ιταλίας, ΗΒ, και Ισπανίας. Η
σύγκριση είναι καταλυτική υπέρ της Γερμανίας.

Στη δεύτερη σειρά οι πίνακες παρουσιάζουν τη σκοτεινή πλευρά
της γερμανικής οικονομίας η οποία αποκρύβεται επιμελώς από τους Γερμανούς  ιθύνοντες.

Το ποσοστό φτώχειας , στα χρόνια της διακυβέρνησης Μέρκελ,
(2005-2015) αυξήθηκε κατά 54,0%. Το ποσοστό των φτωχών εργαζομένων
διπλασιάστηκε σε δέκα χρόνια (2005-2015). Ο αριθμός των εργαζομένων με δύο
εργασίες , προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους,  αυξήθηκε κατά 80,7% (2005-2017) και αφορά σε
1 εκατομμύριο εργαζομένους. Οι συνταξιούχοι κάτω από το όριο της φτώχειας
αυξήθηκαν κατά 30,0%  (2005-2015).

 Δεν είναι εύκολο να
υπολογισθεί το πόσο συνέβαλαν αυτές οι εξελίξεις στο να απωλέσουν τα δύο
κυβερνητικά κόμματα περίπου το 14,0% των ψήφων σε σχέση με τις προηγούμενες
εκλογές αλλά το σίγουρο είναι ότι η διαμορφωθείσα κατάσταση είχε επίδραση και
πιθανά σημαντική.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής : συνδέονται, με
κάποιο τρόπο, οι εξελίξεις των συγκεκριμένων μεγεθών; Η απάντηση αβίαστα είναι
ΝΑΙ. Πρόκειται για σαφείς επιλογές πολιτικής οι οποίες ιεραρχούν πρώτα την
επίτευξη μακροοικονομικών στόχων αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στα κατώτερα
στρώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Η δημοκρατία , όμως , έχει
πρωταρχικά ως  στόχο , την βοήθεια σε
αυτούς που αντιμετωπίζουν προβλήματα , με βάση την αλληλεγγύη προκειμένου να
διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή. Η διασάλευση της κοινωνικής συνοχής αποτελεί τον
προθάλαμο, στην εποχή μας,  της νέας  ευρωπαϊκής (ακρο)δεξιάς.