Μια μικρή ιστορική αναφορά.

Η αναφορά σε ιστορικά γεγονότα γίνεται απλά για να μάθουμε
πως εξελίχθηκαν και πως κατέληξαν. Δεν υπάρχει κατά την άποψή μου άμεση διδαχή
από την μελέτη της Ιστορίας. Για πολλού λόγους που η ανάλυσή τους δεν είναι του
παρόντος. Όμως, αντιμέτωποι με την αδυναμία μας να προβλέψουμε το μέλλον,
μάλιστα σε δύσκολους και χαλεπούς καιρούς, 
αποτελεί το μοναδικό υπαρκτό εργαστήρι στο οποίο μπορούμε  να ανατρέξουμε σε μια ύστατη προσπάθεια
άντλησης βοήθειας.
Την περίοδο 1897 -1910 , δηλαδή  όταν επιβλήθηκε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος
και  μέχρι τις  βουλευτικές εκλογές (Αύγουστος 1910)  που έφεραν τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην εξουσία,
σχηματίστηκαν 15 κυβερνήσεις, με μέση διάρκεια μικρότερη του ενός έτους.
Πίνακας 1
Κυβερνήσεις την περίοδο 1897-1910.
Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη
18 Απριλίου 1897
 -21 Σεπτεμβρίου 1897
Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη
21 Σεπτεμβρίου1897
– 2 Απριλίου 1899
Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη
2 Απριλίου 1899
– 12 Νοεμβρίου 1901
Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη
12 Νοεμβρίου 1901
 – 24 Νοεμβρίου 1902
Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη
24 Νοεμβρίου1902
– 14 Ιουνίου 1903
Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη
14 Ιουνίου 1903
– 28 Ιουνίου 1903
Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη
28 Ιουνίου 1903
– 6 Δεκεμβρίου1903
Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη
6 Δεκεμβρίου1903
– 16 Δεκεμβρίου 1904
Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη
16 Δεκεμβρίου1904
– 31 Μαΐου 1905
Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη
9 Ιουνίου 1905
 – 8 Δεκεμβρίου 1905
Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη
8 Δεκεμβρίου1905
– 7 Ιουλίου1909
Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη
7 Ιουλίου 1909
– 15 Αυγούστου 1909
Κυβέρνηση Κυριακούλη Μαυρομιχάλη
15 Αυγούστου1909
– 18 Ιανουαρίου 1910
Κυβέρνηση Στέφανου Δραγούμη
18 Ιανουαρίου -6 Οκτωβρίου 1910
2.
Την περίοδο ένταξης στο Μνημονιακό πρόγραμμα του 2010 ,από
το οποίο ακόμα δεν γνωρίζουμε πότε και πως θα εξέλθουμε, οι διαδοχικές
κυβερνήσεις που επιχείρησαν(επιχειρούν) να το διαχειριστούν είναι οι
παρακάτω:   
Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 2009 και Ελληνικές
βουλευτικές εκλογές 2009
6 Οκτωβρίου 2009 έως 20 Ιουνίου 2012
ΠΑΣΟΚ
Κυβέρνηση Λ.Παπαδήμου. Διορισμός
ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
11 Οκτωβρίου 2011 έως 16.05.2012
Υποστήριξη από ΠΑΣΟΚ,  ΝΔ και ΛΑΟΣ (μέχρι 10 Φεβρουαρίου 2012)
Κυβέρνηση Π. Πικραμμένου. (Υπηρεσιακή κυβέρνηση)
16 Μαΐου2012 έως 20 Ιουνίου 2012
Υπηρεσιακή κυβέρνηση για διεξαγωγή εκλογών,
ύστερα από την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη
της Βουλής μετά τις βουλευτικές εκλογές της 12ης Μαΐου 2012
Κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά
21 Ιουνίου 2012 έως 25 Ιουνίου 2013
Τρικομματική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας με τη
συμμετοχή και υποστήριξη ΠΑΣΟΚ (Ε. Βενιζέλου)
και 
ΔΗΜΑΡ (Φ. Κουβέλη)
Κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά
 25 Ιουνίου 2013 έως 26 Ιανουαρίου 2015
 Δικομματική κυβέρνηση Ν. Δημοκρατίας με τη συμμετοχή και
υποστήριξη ΠΑΣΟΚ (Ε. Βενιζέλου)
Κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα 
26 Ιανουαρίου 2015 έως 27 Αυγούστου 2015
Δικομματική Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ, μετά τις βουλευτικές εκλογές του
Ιανουαρίου 2015.
Κυβέρνηση Βασιλικής Θάνου
27 Αυγούστου 2015 έως 21 Σεπτεμβρίου 2015.
Υπηρεσιακή κυβέρνηση για διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών
Κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα 
21 Σεπτεμβρίου 2015 έως σήμερα
Δικομματική Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ, μετά τις βουλευτικές εκλογές του
Σεπτεμβρίου 2015
Εδώ η μέση διάρκεια των κυβερνήσεων είναι αρκετά μεγαλύτερη
αλλά μην ξεχνάτε ότι ακόμη δεν έχουμε φθάσει (αν φθάσουμε) στην αρχή κάποιας
κανονικότητας. Δηλαδή έχουμε , ως χώρα , να ανέβουμε ακόμη ανηφόρα.
Σαφέστατα, οι δύο ιστορικές περίοδοι, διαφέρουν σημαντικά. Η
ανάδειξη των διαφορών  δεν είναι του
παρόντος.  Όμως το ότι και στις δύο
ιστορικές περιόδους είναι εμφανής η δυσκολία όλων των κυβερνήσεων να
διαχειριστούν το σύνολο των προβλημάτων της χώρας εν μέσω ενός οικονομικού
προγράμματος επιβαλλόμενου από το Διεθνή Έλεγχο και τις  Ξένες Δυνάμεις.  
Φυσικά η κατάληξη της πρώτης περιόδου αποτέλεσε μια θετική υπέρβαση του πολιτικού
συστήματος  με συγκεκριμένο τρόπο
και
οδήγησε την Ελλάδα στους Βαλκανικούς πολέμους και σε όλα όσα είναι γνωστά τοις
πάσι.
Σήμερα το ζητούμενο είναι, κατ’ αρχάς, πάλι, η υπέρβαση της
υπάρχουσας στείρας αντιπαλότητας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και η
αντιμετώπιση των σαφών περιορισμών που υπάρχουν στην πραγματικότητα αλλά και
των πιθανών μελλοντικών μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο διεθνές και ευρωπαϊκό
περιβάλλον.
Αν αυτό δεν καταστεί δυνατόν η υπέρβαση θα έλθει είτε με
θετικό είτε με αρνητικό τρόπο.