Η δημοκρατία είναι διακύβευμα αγώνων και συγκρούσεων.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας , η οποία στο προσεχές
μέλλον έχει μεγάλες πιθανότητες να αποδειχθεί αληθινή : στις προσεχές εκλογές
(ας  πούμε τον προσεχή Δεκέμβριο διότι έχει
σημασία και ο χρόνος που θα συμβεί αυτό) το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, καταφέρνει να
σχηματίσει κυβέρνηση. Θα βρεθεί αντιμέτωπο με την οικονομική πραγματικότητα της
χώρας όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τις πολιτικές του Μνημονίου. Η οικονομική
πραγματικότητα καθορίζεται από το θεσμικό πλαίσιο (διαμορφωμένο ή υπό
διαμόρφωση ) εντός του οποίου και με βάση το οποίο ασκείται η μακροοικονομική
και μικροοικονομική πολιτική της χώρας. Το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της
ελληνικής οικονομίας διαμορφώνεται , κατ’ αρχάς, σύμφωνα με τις γενικές
παραδοχές του  αντίστοιχου πλαισίου
λειτουργίας της οικονομίας της ΕΕ και της ευρωζώνης της οποίας η Ελλάδα
αποτελεί μέλος. Από αυτή τη συμμετοχή απορρέουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Παράλληλα
υπάρχουν συγκεκριμένοι βαθμοί ελευθερίας σε κάθε εθνικό κράτος ώστε να είναι δυνατή
η προσαρμογή στο γενικό πλαίσιο λειτουργίας με βάση της ιδιοτυπίες και
ιδιομορφίες της οικονομίας της κάθε χώρας. Εκτός όμως των δεσμεύσεων του
γενικού πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας εντός της ευρωζώνης , για την
ελληνική οικονομία υπάρχουν και οι δεσμεύσεις οι οποίες απορρέουν από το
μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση που το συνοδεύει. Οι συγκεκριμένες δεσμεύσεις
αφορούν στη δημοσιονομική και εξωτερική προσαρμογή της οικονομίας αλλά και ένα
συγκεκριμένο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Βασικός στόχος η παραγωγή πρωτογενών
πλεονασμάτων ικανών να εξυπηρετήσουν το δημόσιο χρέος και να το οδηγήσουν στο
ύψος του 120% του ΑΕΠ το 2022.  

Όπως έχει διακηρύξει ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να αντικαταστήσει το
μνημόνιο με  ένα συνολικό σχέδιο
αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας. Το σχέδιο αυτό θα το διαπραγματευθεί με
τους εταίρους- δανειστές  της ΕΕ αλλά και
του ΔΝΤ, εφόσον βεβαίως το έχει θέσει στην έγκριση του ελληνικού λαού και με
βάση αυτό έχει εκλεγεί και σχηματίσει κυβέρνηση. Η εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου , κατ’ αρχάς προϋποθέτει την ύπαρξή
του. Τη δημιουργία του . Την κατασκευή του προγράμματος με όλες τις διαστάσεις
του , θεσμική , μακροοικονομική , μικροοικονομική.

Θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τους υφιστάμενους
περιορισμούς της οικονομίας. Πρώτα από όλα όσοι αφορούν στο θεσμικό πλαίσιο
λειτουργίας της ευρωζώνης. Είναι γνωστή η ιδεολογική οπτική δημιουργίας των
θεσμών της ευρωζώνης. Παράλληλα είναι γνωστό το πόσο δύσκολο είναι να επέλθουν
ριζικές αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης: το σύμφωνο σταθερότητας , η
λειτουργία της ΕΚΤ, και ότι άλλο ορίζεται από τις συνθήκες της ΕΕ

 Στη συνέχεια θα
πρέπει να ληφθούν υπόψη οι μακροοικονομικοί και άλλοι συναφείς περιορισμοί. Για
τους τελευταίους θα πρέπει να δηλώνεται ποιοι έχουν  χαρακτήρα , ας πούμε μακροχρόνια ανελαστικό  και θα πρέπει ως εκ τούτου να θεωρηθούν ως
ανεξάρτητες μεταβλητές , ποιοι έχουν χαρακτήρα βραχυχρόνιο και μπορούν να μεταβληθούν
με συγκεκριμένο τρόπο με την χρήση συγκεκριμένων μέσων κτλ.

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ή δημιουργείται ένα τέτοιο
πρόγραμμα (δηλαδή να παραθέτει τις υπάρχουσες οικονομικές δυνάμεις με άλλο και
συνεκτικό τρόπο στοχεύοντας συγχρόνως στρατηγικά στην μεγέθυνσή τους) δεν θεωρώ
ότι υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας , πραγματικής ή σκόπιμης (όπως εκδηλώνεται
τελευταία από διάφορα μέσα και κύκλους) για την περίπτωση που στο πλαίσιο του
δημοκρατικού παιχνιδιού ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ψήφο του ελληνικού λαού σχηματίσει
κυβέρνηση  και επιχειρήσει να θέσει την
ελληνική οικονομία  σε μια αναπτυξιακή
τροχιά και να βελτιώσει τη διαμορφωθείσα κατάσταση στην ελληνική κοινωνία.

Εξάλλου η δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα «συμβολικό πράγμα»
, ένα σύνολο σταθερών αξιών και νομικών κανόνων , ένα άθροισμα δικαιωμάτων που
μοιράζονται ισομερώς σε όσους τα επιζητούν ή τα επικαλούνται, αλλά ένα
διακύβευμα αγώνων και συγκρούσεων που οικοδομείται , αμφισβητείται,
εμπλουτίζεται ή ανατρέπεται απ’ όσους μπορούν να την οικοδομήσουν , να την
αμφισβητήσουν, να την εμπλουτίσουν και να την ανατρέψουν ή να την υπερασπιστούν
, αν με άλλα λόγια η δημοκρατία ως αίτημα και ως διαδικασία είναι δημιουργός
Ιστορίας και πολιτικών παραδόσεων κάποιων κοινωνικών ομάδων ενάντια πιθανότατα
σε άλλες ιστορικές πράξεις, προσδοκίες και παραδόσεις άλλων ομάδων , και αν
συγκροτείται ως πάντα ασταθές συνειδησιακά οικοδόμημα του λαϊκού πολιτισμού,
τότε αναγκαστικά και εξ ορισμού η δημοκρατία ως έννοια συστηματοποιεί , συνεπώς
εμπεριέχει εν δυνάμει «διακρίσεις» και αποκλεισμούς…. Η δημοκρατία , ως σχέση
και  ιστορική διαδικασία , συλλογικά οργανωμένων
, κοινωνικών συμφερόντων που προσπαθούν να ρυθμίσουν , να απορρυθμίσουν , να
αναδιοργανώσουν τις σχέσεις τους ως προς την κυριαρχία , δηλαδή ως προς τη
δυνατότητα εξάσκησης της εξουσίας , της προνομιακής εκμετάλλευσης και
ιδιοποίησης από τις κυρίαρχες ομάδες του χώρου , του χρόνου, των μέσων
παραγωγής , των συνθηκών εργασίας και των προϊόντων της.