Η απομόχλευση του ευρωπαϊκού συστήματος προκαλεί μεγάλα προβλήματα στον τραπεζικό τομέα των αναδυομένων ευρωπαϊκών χωρών.


Η εξάρτηση του τραπεζικού συστήματος των αναδυομένων χωρών
της Ευρώπης από το αντίστοιχο της Δ. Ευρώπης είναι πάρα πολύ μεγάλη.  Τα στοιχεία της Γραφικής Παράστασης 1,
δείχνoυν με σαφήνεια  την συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Γραφική Παράσταση 1.
Οι ξένες τράπεζες ελέγχουν περισσότερο από το μισό του
τραπεζικού συστήματος στις περισσότερες χώρες της Κ,Α και ΝΑ Ευρώπης. Το
μερίδιο τους υπερβαίνει το 80,0% στη Βοσνία, Τσεχία, Κροατία, Εσθονία, Ρουμανία
και Σλοβακία. Το ποσοστό είναι πολύ μικρότερο στις Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία,
Μολδαβία, Σλοβενία και Τουρκία [1].
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία
οι ξένες τράπεζες έχουν δανείσει πάνω από το 60,0% του ΑΕΠ, σε χώρες της
περιοχής. Ο μέσος όρος ανέρχεται περίπου στο 27,0% του ΑΕΠ. Χονδρικά ο μισός
δανεισμός είναι προς τις τράπεζες και το υπόλοιπο μέσω του διασυνοριακού
δανεισμού ευθέως στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις (Γραφική Παράσταση 2). Η
μεγάλη αυτή αλληλεξάρτηση  δείχνει με
μεγάλη ακρίβεια ότι το πρώτο θύμα των μεγάλων 
προβλημάτων του τραπεζικού συστήματος της αναπτυγμένης Ευρώπης  είναι το αντίστοιχο των αναδυομένων
ευρωπαϊκών χωρών.  Ήδη η συντελούμενη
απομόχλευση των δυτικών ευρωπαϊκών τραπεζών προκαλεί προβλήματα στα τραπεζικά
συστήματα των αναδυομένων χωρών[2]
Γραφική Παράσταση 2
.
Επίσης ένα μεγάλο πρόβλημα που
εμφανίζεται επίσης στα τραπεζικά συστήματα των χωρών αυτών είναι η μεγάλη αύξηση
των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Σύμφωνα με τα στοιχεία (Γραφική Παράσταση 3),
στις χώρες αυτές παρουσιάζουν μια εκρηκτική άνοδο και από το 3,0% πριν την
κρίση έφθασαν στο 13,0%. Η σταθερότητα του εγχωρίου χρηματοπιστωτικού
συστήματος  αποτελεί το ζητούμενο σε
αυτές τις περιπτώσεις ώστε να συνεχίζει να υπάρχει η απαιτούμενη ροή
καταθέσεων. Εδώ η ύπαρξη της Κεντρικής Τράπεζας ως έσχατος δανειστής αποτελεί
βασικό παράγοντα διάσωσης.
Γραφική Παράσταση 3.
[1] Η κατάσταση του τραπεζικού
συστήματος των χωρών αυτών , θέτει επί τάπητος το σημαντικό ζήτημα  της ιδιοκτησίας του χρηματοπιστωτικού τομέα
ως βασικού παράγοντα ανάπτυξης της οικονομίας 
σε κάθε χώρα.  Η ξένη ιδιοκτησία
ενέχει όλους τους κινδύνους που ενέχει και η εγχώρια ιδιοκτησία συν όμως τον
κίνδυνο άμεσης εγκατάλειψης της συγκεκριμένης επένδυσης όταν υπάρχει  κατάσταση κρίσης προκειμένου να διασωθεί η
μητρική εταιρία . Αδιάψευστο παράδειγμα 
η συμπεριφορά των ελληνικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στην παρούσα
κρίση.
[2]
Την ίδια συμπεριφορά δεικνύουν και οι ελληνικές τράπεζες με τις θυγατρικές τους
στην περιοχή. Σχεδόν όλες οι ελληνικές τράπεζες έχουν προχωρήσει σε πώληση
στοιχείων του ενεργητικού τους  που
αφορούν σε συμμετοχές σε θυγατρικές ή παρεμφερείς εταιρίες προκειμένου να επιτύχουν
την απαιτούμενη κεφαλαιακή επάρκεια.