Θεωρώ ότι όσοι συνέβαλαν και επέβαλαν τον συγκεκριμένο σχεδιασμό επίλυσης της ελληνικής κρίσης χρέους δύσκολα θα στοιχημάτιζαν έστω και ένα ευρώ υπέρ της ευτυχής κατάληξης των σχεδίων τους και συγκεκριμένα ότι όλες οι μακροοικονομικές μεταβλητές θα κυμανθούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε το 2020 το ΔΧ/ΑΕΠ θα βρίσκεται στο 120,0%. Το ίδιο νομίζω ότι θα συνέβαινε με τους πλέον αδαής περί των οικονομικών, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία , τους πολιτικούς.
Αν έψαχνα θεωρώ ότι θα δυσκολευόμουν επίσης πολύ να βρω οικονομικούς επιστήμονες που θα ήταν έτοιμοι να στοιχηματίσουν έστω και ένα ευρώ για την επιτυχή κατάληξη του προγράμματος .[1]
Όμως τουλάχιστον αυτοί γνωρίζουν (ή θα έπρεπε να γνωρίζουν) ότι η οποιαδήποτε έκβαση του προγράμματος είναι συνδεδεμένη ευθέως με την δραματική απομείωση της αγοραστικής δύναμης των ελλήνων πολιτών αλλά και της συνεχούς απαξίωσης των περιουσιακών στοιχείων, κινητών και ακίνητων, των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Το ερώτημα που εύλογα γεννιέται είναι αν μπορεί να υπάρξει , και να τεθεί ως οικονομικός στόχος, το «νέο χαμηλότερο σημείο ισορροπίας» , δηλαδή κατά το λαϊκότερο, αν μπορεί «να μπει πάτος στο βαρέλι». Διαμορφώνονται δύο απαντήσεις στο συγκεκριμένο ερώτημα: οι υποστηρικτές της πρώτης (η αισιόδοξη απάντηση) θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει κάποιο σημείο ισορροπίας , έστω και σε πολύ χαμηλό επίπεδο και από εκεί να αρχίσει με κάποιο τρόπο σιγά-σιγά η άνοδος. Οι απαισιόδοξοι , όπως εγώ, αντιθέτως πιστεύουν προς το παρόν και με τα δεδομένα που υπάρχουν , τίποτε δεν εξασφαλίζει , ούτε προκύπτει ως αναγκαίο από κανένα πραγματολογικό στοιχείο , η ύπαρξη ενός τέτοιου σημείου. Αντιθέτως κατρακυλάμε συνεχώς χωρίς βεβαιότητα ότι κάπου θα σταματήσουμε. Στην Ιστορία δεν υπάρχουν όρια ούτε κλειστά σύνολα.
Η Ελλάδα κινδυνεύει σοβαρά να μετατραπεί σε κράτος – παρίας τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά. Η βασική υπόθεση εργασίας πάνω στην οποία εδράζεται το όλο εφαρμοζόμενο πρόγραμμα στην ελληνική οικονομία είναι η ακόλουθη: έχετε μεγάλα και υψηλά ελλείμματα και επομένως χρειάζεται με κάθε τρόπο να διαβείτε κάτω από τα Κλαυδιανά δίκρανα της δραστικής ύφεσης μέχρι του σημείου εξάλειψης των ελλειμμάτων σας , που σημαίνει να φθάσετε στο επίπεδο των παραγωγικών σας δυνατοτήτων. Όμως αυτή η σκέψη είναι τόσο απλουστευτική που δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο σημείο ισορροπίας παρά μόνο στον εγκέφαλο συγκεκριμένων οικονομολόγων.
Εκείνων των οικονομολόγων που όπως έλεγα στην αρχή κατέστρωσαν το συγκεκριμένο σχέδιο «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας. Το πρώτο και σημαντικό λάθος στο οποίο υπέπεσαν είναι ότι άργησαν να αντιληφθούν ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν διαχειρίσιμο. Η αργοπορία κοστίζει Η αναδιάρθρωση του χρέους έπρεπε να γίνει στην αρχή του προγράμματος να συνοδεύεται από πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που θα ελάμβανε υπόψη τις φοβερές ιδιομορφίες της ελληνικής οικονομίας και θα επιδίωκε με κάθε τρόπο να μην εισέλθει η οικονομία σε ύφεση και μάλιστα αυξανόμενη και συνεχώς επεκτεινόμενη. Πέρασαν δύο χρόνια για να γίνει αντιληπτό αυτό που έπρεπε να ήταν αντιληπτό δια γυμνού οφθαλμού. Στα δύο αυτά χρόνια η οικονομία οδηγήθηκε σε βαθειά ύφεση και στην μεγέθυνση του ΔΧ , ενώ παράλληλα κανένας μακροοικονομικός στόχος δεν επιτεύχθηκε. Η κατάληξη αυτή είναι αποκλειστική ευθύνη όσων σχεδίασαν το συγκεκριμένο πρόγραμμα και πρωταρχικά της ΕΕ και της Ελληνικής κυβέρνησης.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΕΛΑΣ 16.03.2012
[1] Όπως καταλάβατε δεν είναι το ποσό που φοβίζει αλλά η …..βεβαιότητα της αποτυχίας.