Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε.
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
ΓΣ
Το ελληνικό κοινοβούλιο υπερψήφισε το σχετικό νομοθέτημα για την υπογραφή του Μνημονίου 2 και του PSI plus . Δεν πρόλαβαν τα φώτα του κοινοβουλίου να σβήσουν και αμέσως άρχισαν να καταφθάνουν δηλώσεις από ευρωπαίους «ιθύνοντες» προβάλλοντας κάθε είδους επιχειρήματα, σε μια προσπάθεια δημιουργίας νέων προσκομμάτων για την χορήγηση του δευτέρου πακέτου «βοήθειας» προς την χώρα.
«Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει» και μαζί της η ελληνική οικονομία εγκλωβισμένη σε μια άτεγκτη (μη) λογική ενός οικονομικού προγράμματος το οποίο επιχειρώντας τη βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή της παρακάμπτει και ισοπεδώνει όλες τις αρχές και τους στόχους της ίδιας της οικονομικής επιστήμης.
Σύμφωνα με τον σχεδιασμό μέχρι τέλους του Φεβρουαρίου 2012 το δεύτερο πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδος πρέπει να εγκριθεί από τα κοινοβούλια των χωρών μελών γεγονός όχι εύκολο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχει ούτε έγκριση από το Eurogroup.
Όμως το νέο γεγονός που προέκυψε αφορά πλέον στην ύπαρξη διαφωνιών και μάλιστα σε επίπεδο κορυφής της Γερμανικής Κυβέρνησης , σχετικά με τις ρεαλιστικές προοπτικές εξόδου της Ελλάδος από την κρίση. Αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο πλέον ότι οι «διασώστες» της Ελλάδος έχουν βυθιστεί σε ένα δίλημμα που δεν φαίνεται να έχει κάποια λύση. Θεωρούν ότι η χρεοκοπία της Ελλάδος εντός της Ευρωζώνης είναι η μοναδική λύση πλέον για το ελληνικό ζήτημα. Βέβαια για τους γνωρίζοντες κάτι τέτοιο αποτελεί το βασικό στόχο της Γερμανικής Κυβέρνησης σχεδόν από την αρχή της ελληνικής κρίσης χρέους. Φθάνει να ανατρέξουμε στα πρώτα σχέδια της Μέρκελ που ακολούθησαν τόσο τη δημιουργία του προσωρινού μηχανισμού στήριξης EFSF αλλά κυρίως του μονίμου μηχανισμού ESM , του οποίου την έναρξη λειτουργίας μετέφεραν ένα χρόνο νωρίτερα (1η .Ιουλίου 2012). Η συγκεκριμένη θέση της γερμανικής κυβέρνησης χρειάζεται όμως να ειπωθεί τη σωστή στιγμή έτσι ώστε αν καταρρεύσει η Ελλάδα δεν θα πρέπει αυτό να συμβεί εξαιτίας της Γερμανίας. Πολιτικά είναι αρκετά δύσκολο ξαφνικά να αλλάξουν ρότα και να προχωρήσουν στο αναπόφευκτο βήμα δεδομένου ότι ενώ είναι σίγουροι για την αδυναμία της Ελλάδος να εκτελέσει το πρόγραμμα, εξακολουθούν να διστάζουν επειδή είναι δύσκολο ακόμα και τώρα να εκτιμηθεί το πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα στην περίπτωση της χρεοκοπίας εντός του ευρώ. Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές μια κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας θα έχει επιπτώσεις και στον παραπαίοντα ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα. Οι γερμανικές τράπεζες και οι αντίστοιχες γαλλικές θα έπρεπε να διαγράψουν οριστικά όχι μόνο τα ελληνικά ομόλογα αλλά και τα πολυάριθμα δάνεια που έχει λάβει ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας. Για τις γερμανικές τράπεζες το κόστος υπολογίζεται σε 14 δισ. ευρώ, για τις γαλλικές σε 35 δισ. ευρώ. Στη χειρότερη περίπτωση η γερμανική κυβέρνηση θα μπορούσε να χάσει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα λοιπόν με τη γερμανική κυβέρνηση μία είναι η εφικτή, πλην όμως ακριβή, στρατηγική: η χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να πέσει το δυσθεώρητο ελληνικό χρέος σε ανεκτά επίπεδα, εξέλιξη που θα επέτρεπε μία νέα οικονομική και πολιτική αφετηρία για την Ελλάδα.
Υπάρχει επίσης ένα ακόμα συμπέρασμα:
Η ίδια η Ελλάδα, αν και σημαντικός συντελεστής, δεν μπορεί να είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για το μέλλον της ευρωζώνης. Όμως το γεγονός πως αυτή η μικρή, οικονομικά αδύναμη και άσχημα διαχειριζόμενη χώρα, μπόρεσε να προκαλέσει τέτοιες δυσκολίες, δείχνει επίσης πόσο εύθραυστο είναι το οικοδόμημα. Η ευρωζώνη αιωρείται στο κενό: Δεν είναι ούτε τόσο βαθιά ενοποιημένη ώστε να είναι αδιανόητη η διάσπασή της, ούτε τόσο ελαφρά ενωμένη που να θέλει να δοκιμάσει την διάλυση. Πράγματι, η πιο ισχυρή εγγύηση για την επιβίωσή της, φαίνεται να είναι το κόστος της διάλυσής της. Αν όμως η ευρωζώνη θέλει κάτι παραπάνω από αυτή την κατάσταση που συντηρείται απλά λόγω του υψηλού κόστους , θα πρέπει να το χτίσει πάνω σε κάτι πολύ πιο θετικό από αυτό. Όμως, με δεδομένες τις οικονομικές αποκλίσεις και τις πολιτικές τριβές που τόσο άγρια αποκάλυψε αυτή η κρίση, είναι πλέον αυτό δυνατό; Αυτό, είναι το πιο δύσκολο ερώτημα από όλα. Προσωπικά το θεωρώ πολύ δύσκολο έως αδύνατο μακροχρονίως.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΕΛΑΣ ,15.02.2012. Δημοσίευση :Πολιτικά Θέματα, Τεύχος Μαρτίου 2012 .
