Η στρατηγική επιλογή της χώρας μας για πλήρη και ολοκληρωτική αποδοχή του οικονομικού πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας όπως απορρέει από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και του Συμφώνου
Σταθερότητας νομίζω ότι για τα κυβερνώντα κόμματα στην χώρα μας είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Σταθερότητας νομίζω ότι για τα κυβερνώντα κόμματα στην χώρα μας είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Το συμπέρασμα αυτό αποτελεί άλλωστε πραγματικότητα διακρινόμενη δια γυμνού οφθαλμού.
Συνεπώς η όλη προβληματική που αναπτύσσεται για τη διαχείριση των ζητημάτων της ελληνικής οικονομίας αναγκαστικά και υποχρεωτικά, καλώς ή κακώς , χρειάζεται να λαμβάνει υπόψη το συγκεκριμένο πλαίσιο.
Θεματοφύλακας αυτού του πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας είναι ως γνωστόν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αξιολογικά μιλώντας το πλαίσιο αυτό συνάδει απολύτως με το υπόδειγμα της νέας κλασικής οικονομικής και των αποτελεσματικών αγορών[1].
Ως εκ τούτου εμπεριέχει στοχεύσεις και μέσα για τη επίτευξη τους που παρότι θεωρητικά και πρακτικά έχουν αποδειχθεί εμφανώς εσφαλμένα εξακολουθούν να βρίσκονται εν ισχύ δεδομένης της ακλόνητης θεσμικής κατοχύρωσής τους. Επομένως η λειτουργία της ελληνικής οικονομίας εντός του συγκεκριμένου πλαισίου σαφώς επηρεάζεται ποικιλοτρόπως από αυτό . Ο καθορισμός του πλαισίου ομοιάζει με ένα
κοστούμι ραμμένο στα μέτρα αυτού που αποφάσισε το ράψιμό του και στο οποίο πρέπει όλοι να μπορούν στη συνέχεια, ανεξαρτήτως του μεγέθους τους, να βολευτούν με αυτό.
κοστούμι ραμμένο στα μέτρα αυτού που αποφάσισε το ράψιμό του και στο οποίο πρέπει όλοι να μπορούν στη συνέχεια, ανεξαρτήτως του μεγέθους τους, να βολευτούν με αυτό.
Το ποιος αποφασίζει για τα μέτρα του κουστουμιού είναι απολύτως γνωστό : οι έχοντες και κατέχοντες την ισχύ για να το πράξουν. Όλοι μας γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί. Άρα υπάρχουν αυτοί που αποφασίζουν , άρα υπάρχουν και κυρίαρχοι.
Ανεξαρτήτως όμως των (αρνητικών ή θετικών )επιδράσεων που δέχεται η ελληνική οικονομία , δεν θα μας απασχολήσει αυτό το ζήτημα εδώ, η πρωταρχική ευθύνη για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται η
ελληνική οικονομία , αφορά μόνον στους ασκούντες (τώρα και στο παρελθόν) την οικονομική πολιτική στην χώρα. Αυτό πρέπει να είναι απολύτως σαφές και αποδεκτό δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό.
ελληνική οικονομία , αφορά μόνον στους ασκούντες (τώρα και στο παρελθόν) την οικονομική πολιτική στην χώρα. Αυτό πρέπει να είναι απολύτως σαφές και αποδεκτό δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό.
Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας τον τελευταίο χρόνο αλλά και τα συνεχή υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα σε τακτά χρονικά διαστήματα από το 1981 και μετά , ανεξαρτήτως κυβερνήσεων , με συνεχή διόγκωση του δημοσίου χρέους , αλλά και του ιδιωτικού χρέους ιδίως μετά
το 1996 , το υψηλό αναλογιστικό έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων δείχνουν εμφανώς την αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να προσαρμοσθεί στους στόχους της ΕΕ, χωρίς να υποστεί μια δραματική συρρίκνωση της οικονομικής ευημερίας που απολαμβάνουν σήμερα οι έλληνες πολίτες.
Ουσιαστικά η ΕΕ μας διαμηνύει τα εξής : η οικονομική ευημερία σας είναι πλαστή κατά το μέρος που στηρίζεται στις δανειακές υποχρεώσεις του δημοσίου που υπερβαίνουν τα ποσοστά που έχουν συμφωνηθεί με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας.
το 1996 , το υψηλό αναλογιστικό έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων δείχνουν εμφανώς την αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να προσαρμοσθεί στους στόχους της ΕΕ, χωρίς να υποστεί μια δραματική συρρίκνωση της οικονομικής ευημερίας που απολαμβάνουν σήμερα οι έλληνες πολίτες.
Ουσιαστικά η ΕΕ μας διαμηνύει τα εξής : η οικονομική ευημερία σας είναι πλαστή κατά το μέρος που στηρίζεται στις δανειακές υποχρεώσεις του δημοσίου που υπερβαίνουν τα ποσοστά που έχουν συμφωνηθεί με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας.
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να δοθεί , αν υπάρχει εμπεριστατωμένη διαφορετική απάντηση.
Ως γνωστόν το δημοσιονομικό είναι το κατ’ εξοχήν οικονομικό πρόβλημα ανέκαθεν και διαχρονικά για όλα τα κράτη και όλες τις αυτοκρατορίες. Παράλληλα , και εδώ βρίσκεται η αντίφαση στην όλη νεοφιλελεύθερη σύλληψη , η ΕΕ αδιαφορεί πλήρως για την υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα ,επιχειρήσεων και νοικοκυριών, όμως η υπερχρέωση του δημοσίου τομέα είναι θανάσιμο αμάρτημα !!!
Η ιδεολογική αντιμετώπιση του ζητήματος είναι εμφανής. Το κράτος στην νεοφιλελεύθερη αντίληψη δεν έχει χώρο επιβίωσης , τουλάχιστον στα χαρτιά. Όμως πώς να προσαρμοσθεί μια οικονομία χωρίς τον καταλυτικό ρόλο του κράτους όταν ολόκληρη η μεταπολεμική ανάπτυξη της χώρας , στηρίχθηκε κυρίως στη λειτουργία του κράτους. Εύκολο να λέγεται δύσκολο να γίνει πράξη. Τα αδιέξοδα φαντάζουν ανυπέρβλητα όχι μόνο γιατί η ελληνική οικονομία περιστρέφεται γύρω από το κράτος , αλλά διότι το πλαίσιο εντός του οποίου είναι ενταγμένη αποστρέφεται και τιμωρεί αυτό τον τρόπο αντίληψης αλλά και διότι κάθε μέρα που περνά γίνεται εμφανής η αδυναμία του ελληνικού δημοσίου να αντεπεξέλθει σε σωστό χρόνο στις υποχρεώσεις του και να εκπληρώσει τις στοιχειώδης λειτουργίες για τις οποίες έχει
δημιουργηθεί σχετικά με τη διαχείριση του δημοσιονομικού προβλήματος.
δημιουργηθεί σχετικά με τη διαχείριση του δημοσιονομικού προβλήματος.
Η τεράστια φοροδιαφυγή, η απίστευτη εισφοροδιαφυγή , η εκτεταμένη διαφθορά και η απροκάλυπτη διαπλοκή που ζουν και βασιλεύουν υπό τη σκέπη του, η απίστευτη αναποτελεσματικότητα στις ανταποδοτικές λειτουργίες προς τους πολίτες αποτελούν διαχρονικά τα βασικά προβλήματα του ελληνικού κράτους . Η Ελλάδα βρίσκεται σε δυσχερή θέση . Η κατάσταση θα χειροτερεύει συνεχώς μέχρις ότου η ΕΕ θα έχει επιβάλλει πλήρως τις απόψεις της . Δηλαδή θα έχει μειωθεί σημαντικά η σημερινή (πλαστή;) ευημερία των ελλήνων πολιτών αλλά θα ευημερούν τα νούμερα της ελληνικής
οικονομίας.
οικονομίας.
Κώστας Μελάς. 26.11.2009.
[1] Τα θέματα αυτά έχω αναπτύξει στο βιβλίο μου : Κ.Μελάς , Η Σαστισμένη Ευρώπη , Εξάντας , Ιούνιος
2009.
2009.
