Φόβος και Απληστία αποτελούν
τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των κοινωνιών του «ρίσκου» στις οποίες έχει
οδηγηθεί ο πλανήτης με τη σταδιακή
υιοθέτηση του αμερικανικού οικονομικού υποδείγματος υπό την πίεση της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Οι σύγχρονες
κοινωνίες ταλαντώνονται διαρκώς μεταξύ Φόβου και Απληστίας εξαρτώμενες από τις
βουλήσεις των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ελίτ , όπως αυτές εκφράζονται μέσω των Διεθνών Πολυμερών Οργανισμών ( ΔΝΤ,
Παγκόσμιας Τράπεζας , ΠΟΕ , ΟΟΣΑ) , των Κεντρικών Τραπεζών και των Μεγάλων
Αμερικανικών Ιδιωτικών Επενδυτικών Τραπεζών. Από εκεί αναπαράγονται εύκολα με
τη μεσολάβηση χιλιάδων «αναλυτών» στον
Τύπο και τα ΜΜΕ ολοκλήρου του πλανήτη. Την τελευταία πρόσφατη περίοδο
βρισκόμαστε στον αστερισμό του Φόβου. Με βαρύγδουπες αναφορές αναγγέλλεται η
εμφάνιση ενός «νέου φαντάσματος» στο κάστρο της παγκόσμιας οικονομίας.
Το «νέο φάντασμα» ακούει σ’ ένα παλιό όνομα : πληθωρισμός. Η Παγκόσμια Οικονομία κινδυνεύει από την επέλαση του πληθωρισμού.
Προβληματισμοί και σκέψεις στα επιτελεία των Νομισματικών Αρχών για την
αντιμετώπισή του . Πολλοί ομιλούν για επιστροφή στις παλιές κακές μέρες της
δεκαετίας του 1970. Σιγά –σιγά η προβληματική διαχέεται προς τα κάτω.
Κατασκευάζεται συστηματικά η συμβατική
μέση κοινή γνώμη η οποία θα κληθεί στη συνέχεια να εκφράσει , την ήδη
κατασκευασμένη , άποψή της με τη μορφή των προσδοκιών για τον μελλοντικό
πληθωρισμό. Το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο
εκμεταλλεύεται στο έπακρον την ανακλαστικότητα των χρηματοπιστωτικών
στοιχείων του ενεργητικού.
τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των κοινωνιών του «ρίσκου» στις οποίες έχει
οδηγηθεί ο πλανήτης με τη σταδιακή
υιοθέτηση του αμερικανικού οικονομικού υποδείγματος υπό την πίεση της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Οι σύγχρονες
κοινωνίες ταλαντώνονται διαρκώς μεταξύ Φόβου και Απληστίας εξαρτώμενες από τις
βουλήσεις των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ελίτ , όπως αυτές εκφράζονται μέσω των Διεθνών Πολυμερών Οργανισμών ( ΔΝΤ,
Παγκόσμιας Τράπεζας , ΠΟΕ , ΟΟΣΑ) , των Κεντρικών Τραπεζών και των Μεγάλων
Αμερικανικών Ιδιωτικών Επενδυτικών Τραπεζών. Από εκεί αναπαράγονται εύκολα με
τη μεσολάβηση χιλιάδων «αναλυτών» στον
Τύπο και τα ΜΜΕ ολοκλήρου του πλανήτη. Την τελευταία πρόσφατη περίοδο
βρισκόμαστε στον αστερισμό του Φόβου. Με βαρύγδουπες αναφορές αναγγέλλεται η
εμφάνιση ενός «νέου φαντάσματος» στο κάστρο της παγκόσμιας οικονομίας.
Το «νέο φάντασμα» ακούει σ’ ένα παλιό όνομα : πληθωρισμός. Η Παγκόσμια Οικονομία κινδυνεύει από την επέλαση του πληθωρισμού.
Προβληματισμοί και σκέψεις στα επιτελεία των Νομισματικών Αρχών για την
αντιμετώπισή του . Πολλοί ομιλούν για επιστροφή στις παλιές κακές μέρες της
δεκαετίας του 1970. Σιγά –σιγά η προβληματική διαχέεται προς τα κάτω.
Κατασκευάζεται συστηματικά η συμβατική
μέση κοινή γνώμη η οποία θα κληθεί στη συνέχεια να εκφράσει , την ήδη
κατασκευασμένη , άποψή της με τη μορφή των προσδοκιών για τον μελλοντικό
πληθωρισμό. Το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο
εκμεταλλεύεται στο έπακρον την ανακλαστικότητα των χρηματοπιστωτικών
στοιχείων του ενεργητικού.
Προκύπτουν τα εξής θέματα για
σύντομο σχολιασμό.
σύντομο σχολιασμό.
–
Υπάρχουν πράγματι σοβαρές ενδείξεις για
αύξηση του πληθωρισμού σε βαθμό που να δημιουργούνται τόσο έντονες ανησυχίες ;
Υπάρχουν πράγματι σοβαρές ενδείξεις για
αύξηση του πληθωρισμού σε βαθμό που να δημιουργούνται τόσο έντονες ανησυχίες ;
Απάντηση : τα υποδείγματα
πρόβλεψης του ΔΝΤ αλλά και των Κεντρικών Τραπεζών ( FED , ΕΚΤ , Ιαπωνίας ) δείχνουν ότι ο
πληθωρισμός παραμένει απολύτως υπό έλεγχο για το προσεχές έτος 2007 και μάλιστα
με τάσεις μείωσης για το έτος 2008. Μάλιστα το ΔΝΤ υπογραμμίζει «…ο πληθωρισμός αναμένεται να υποχωρήσει
κάτω από το 2% το 2008 , οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό συνεχίζουν να είναι
συγκρατημένες και οι κίνδυνοι δείχνουν να μειώνονται». Η σύγκριση με τη
κατάσταση που επικρατούσε τη δεκαετία του 1970 είναι τόσο άκαιρη που φθάνει στα
όρια του αστείου. Για του λόγου το αληθές
,στις ΗΠΑ το 1979 ο δομικός πληθωρισμός έτρεχε με ρυθμό αύξησης 7,0% και
το ΑΕΠ με ρυθμό 1,0%. Αντιστοίχως σήμερα ο πληθωρισμός τρέχει με ρυθμό 2.8% ενώ ο ρυθμός μεγένθυσης
του ΑΕΠ είναι κοντά στο 4,0%. Συνεπώς τα
«επιστημονικά» εργαλεία δεν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Από πού παράγεται
αυτή η κινδυνολογία ; Όπως είπαμε από τους χρηματοπιστωτικούς παράγοντες.
πρόβλεψης του ΔΝΤ αλλά και των Κεντρικών Τραπεζών ( FED , ΕΚΤ , Ιαπωνίας ) δείχνουν ότι ο
πληθωρισμός παραμένει απολύτως υπό έλεγχο για το προσεχές έτος 2007 και μάλιστα
με τάσεις μείωσης για το έτος 2008. Μάλιστα το ΔΝΤ υπογραμμίζει «…ο πληθωρισμός αναμένεται να υποχωρήσει
κάτω από το 2% το 2008 , οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό συνεχίζουν να είναι
συγκρατημένες και οι κίνδυνοι δείχνουν να μειώνονται». Η σύγκριση με τη
κατάσταση που επικρατούσε τη δεκαετία του 1970 είναι τόσο άκαιρη που φθάνει στα
όρια του αστείου. Για του λόγου το αληθές
,στις ΗΠΑ το 1979 ο δομικός πληθωρισμός έτρεχε με ρυθμό αύξησης 7,0% και
το ΑΕΠ με ρυθμό 1,0%. Αντιστοίχως σήμερα ο πληθωρισμός τρέχει με ρυθμό 2.8% ενώ ο ρυθμός μεγένθυσης
του ΑΕΠ είναι κοντά στο 4,0%. Συνεπώς τα
«επιστημονικά» εργαλεία δεν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Από πού παράγεται
αυτή η κινδυνολογία ; Όπως είπαμε από τους χρηματοπιστωτικούς παράγοντες.
–
Γιατί επομένως αυτή η αρρωστημένη εμμονή των Χρηματοπιστωτικών παραγόντων με
τον πληθωρισμό ;
Γιατί επομένως αυτή η αρρωστημένη εμμονή των Χρηματοπιστωτικών παραγόντων με
τον πληθωρισμό ;
Απάντηση : βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη νέα συγκρότηση της
παγκόσμιας οικονομικής τάξης υπό την καθοδήγηση του νέου χρηματιστικού
κεφαλαίου . Απαιτείται να αναδειχθεί ο ρόλος που διαδραματίζει στη
σύγχρονη εποχή η χρηματοπιστωτική τυραννία καθοδηγούμενη
πρωτίστως από τους αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς
συνεπικουρούμενοι από διάφορους
πολυμερείς διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ.
παγκόσμιας οικονομικής τάξης υπό την καθοδήγηση του νέου χρηματιστικού
κεφαλαίου . Απαιτείται να αναδειχθεί ο ρόλος που διαδραματίζει στη
σύγχρονη εποχή η χρηματοπιστωτική τυραννία καθοδηγούμενη
πρωτίστως από τους αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς
συνεπικουρούμενοι από διάφορους
πολυμερείς διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ.
Το χρηματιστικό κεφάλαιο
αντιστοιχεί στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, όταν αυτό το τελευταίο
υπερισχύει σε οποιαδήποτε ιστορική
συγκυρία ,έναντι του παραγωγικού κεφαλαίου. Όταν δηλαδή οι διαμεσολαβούμενες από το
χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους οιονεί χρηματοπιστωτικούς
οργανισμούς, πιστώσεις (κλασσικές ή νέας μορφής) δεν κατευθύνονται στην
εξυπηρέτηση των αναγκών της πραγματικής οικονομίας, αλλά αυτονομούμενες από
αυτές καθίστανται αυτάρκεις μορφές «επενδυτικής τοποθέτησης» στην υπηρεσία
εξυπηρέτησης των ίδιων συμφερόντων των κοινωνικών ομάδων που τις κατέχουν . Οι
λόγοι που σε διάφορες ιστορικές συγκυρίες παρατηρείται αυτή η πύκνωση του
χρηματιστικού κεφαλαίου οφείλονται καθαρά στους τρόπους θεώρησης της
οικονομικής πραγματικότητας και συνεπώς της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής ,η
οποία επιχειρώντας να εξυπηρετήσει μονόπλευρα
τα συμφέροντα της χρηματοπιστωτικής κοινότητας αδυνατεί να αντιληφθεί τα αδιέξοδα που οδηγεί
την παγκόσμια οικονομία και κοινωνία. Το χρηματιστικό κεφάλαιο και ο
συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται ,παραγόμενο και αναπαραγόμενο
,στη σημερινή παγκόσμια αλλά και ελληνική συγκυρία ,παράγει ασύγκριτα
περισσότερες εισοδηματικές προσόδους που εκτρέφουν αργούντες αποταμιευτές
,εισοδηματίες και χρηματιστηριακούς κερδοσκόπους απ’ότι παραγωγικά
επιχειρηματικά εισοδήματα και εργατικούς μισθούς .Σηματοδοτεί τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας με βάση
κριτήρια της άμεσης και υψηλής αποδοτικότητας των επενδεδυμένων κεφαλαίων
σύμφωνα με αυτό που συμβαίνει στις χρηματιστηριακές αγορές. Επιλέγει ως εκ τούτου μόνο όσες δραστηριότητες μπορούν
να ανταποκριθούν σε αυτά τα κριτήρια αδιαφορώντας παντελώς για τις υπόλοιπες
έστω και αν οι τελευταίες είναι αναγκαίες για την επιβίωση των κοινωνιών .Ο
πιστωτής καθίσταται κυρίαρχος. Ο
αμερικάνικος καπιταλισμός πρωτίστως
,αλλά και εν μέρει και ο ευρωπαϊκός (ειδικά ο βρετανικός), στο πλαίσιο του
ελεύθερου εμπορίου , έχουν εγκαταλείψει
τη βιομηχανία χαμηλής και μεσαίας τεχνολογικής εντάσεως προσανατολιζόμενοι στον
τομέα της τεχνολογίας αιχμής και στις
υπηρεσίες. Στην αμερικάνικη και βρετανική πολιτική η γνώμη της Wall Street της
Νέας Υόρκης και του City
του Λονδίνου έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από ό,τι η γνώμη των επαρχιακών
βιομηχάνων. Παράλληλα φαίνεται προς το
παρόν αυτά τα συμφέροντα να μην συγκρούονται με τα συμφέροντα των μεγάλων
πολυεθνικών εταιρειών οι οποίες έχουν μεταφέρει μεγάλο όγκο δραστηριοτήτων σε
χώρες υπό ανάπτυξη όπου το περιθώριο κέρδους είναι πολύ υψηλό. Ο καπιταλισμός
υπάρχει, εν τέλει , όχι για να παράγει κάποια συγκεκριμένη γκάμα προϊόντων αλλά
για να παράγει χρήμα.
αντιστοιχεί στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, όταν αυτό το τελευταίο
υπερισχύει σε οποιαδήποτε ιστορική
συγκυρία ,έναντι του παραγωγικού κεφαλαίου. Όταν δηλαδή οι διαμεσολαβούμενες από το
χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους οιονεί χρηματοπιστωτικούς
οργανισμούς, πιστώσεις (κλασσικές ή νέας μορφής) δεν κατευθύνονται στην
εξυπηρέτηση των αναγκών της πραγματικής οικονομίας, αλλά αυτονομούμενες από
αυτές καθίστανται αυτάρκεις μορφές «επενδυτικής τοποθέτησης» στην υπηρεσία
εξυπηρέτησης των ίδιων συμφερόντων των κοινωνικών ομάδων που τις κατέχουν . Οι
λόγοι που σε διάφορες ιστορικές συγκυρίες παρατηρείται αυτή η πύκνωση του
χρηματιστικού κεφαλαίου οφείλονται καθαρά στους τρόπους θεώρησης της
οικονομικής πραγματικότητας και συνεπώς της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής ,η
οποία επιχειρώντας να εξυπηρετήσει μονόπλευρα
τα συμφέροντα της χρηματοπιστωτικής κοινότητας αδυνατεί να αντιληφθεί τα αδιέξοδα που οδηγεί
την παγκόσμια οικονομία και κοινωνία. Το χρηματιστικό κεφάλαιο και ο
συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται ,παραγόμενο και αναπαραγόμενο
,στη σημερινή παγκόσμια αλλά και ελληνική συγκυρία ,παράγει ασύγκριτα
περισσότερες εισοδηματικές προσόδους που εκτρέφουν αργούντες αποταμιευτές
,εισοδηματίες και χρηματιστηριακούς κερδοσκόπους απ’ότι παραγωγικά
επιχειρηματικά εισοδήματα και εργατικούς μισθούς .Σηματοδοτεί τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας με βάση
κριτήρια της άμεσης και υψηλής αποδοτικότητας των επενδεδυμένων κεφαλαίων
σύμφωνα με αυτό που συμβαίνει στις χρηματιστηριακές αγορές. Επιλέγει ως εκ τούτου μόνο όσες δραστηριότητες μπορούν
να ανταποκριθούν σε αυτά τα κριτήρια αδιαφορώντας παντελώς για τις υπόλοιπες
έστω και αν οι τελευταίες είναι αναγκαίες για την επιβίωση των κοινωνιών .Ο
πιστωτής καθίσταται κυρίαρχος. Ο
αμερικάνικος καπιταλισμός πρωτίστως
,αλλά και εν μέρει και ο ευρωπαϊκός (ειδικά ο βρετανικός), στο πλαίσιο του
ελεύθερου εμπορίου , έχουν εγκαταλείψει
τη βιομηχανία χαμηλής και μεσαίας τεχνολογικής εντάσεως προσανατολιζόμενοι στον
τομέα της τεχνολογίας αιχμής και στις
υπηρεσίες. Στην αμερικάνικη και βρετανική πολιτική η γνώμη της Wall Street της
Νέας Υόρκης και του City
του Λονδίνου έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από ό,τι η γνώμη των επαρχιακών
βιομηχάνων. Παράλληλα φαίνεται προς το
παρόν αυτά τα συμφέροντα να μην συγκρούονται με τα συμφέροντα των μεγάλων
πολυεθνικών εταιρειών οι οποίες έχουν μεταφέρει μεγάλο όγκο δραστηριοτήτων σε
χώρες υπό ανάπτυξη όπου το περιθώριο κέρδους είναι πολύ υψηλό. Ο καπιταλισμός
υπάρχει, εν τέλει , όχι για να παράγει κάποια συγκεκριμένη γκάμα προϊόντων αλλά
για να παράγει χρήμα.
Εντός αυτού του πλαισίου της
απόλυτης κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου , εύκολα μπορεί να
καταδειχθεί η εμμονή μέχρι εσχάτων ορίων ενάντια ακόμη και σε απλή υποψία
πληθωρισμού. Γιατί ο πληθωρισμός –μέσα
σε λογικά όρια- ευνοεί πρωταρχικά τους οφειλέτες και επιβαρύνει τους δανειστές.
Συγχρόνως παρέχει τονωτική ώθηση στο ποσοστό κέρδους του βιομηχανικού και
εμπορικού κεφαλαίου , καθώς τα αγαθά που είχαν χαμηλότερο κόστος παραγωγής
πωλούνται στο υψηλότερο επίπεδο τιμών που επικρατεί όταν φτάσει η στιγμή της
πώλησής τους. Η ασφυκτική σταθερότητα
των τιμών λειτουργεί πάντοτε υπέρ του πιστωτικού κεφαλαίου στερώντας το οξυγόνο
στους δανειζόμενους . Σήμερα δανειζόμενοι είναι η απόλυτη πλειοψηφία του
πληθυσμού της Δύσης. Με συστηματικό
τρόπο η πιστωτική επέκταση έχει καταστήσει τους πληθυσμούς της Δύσης δούλους με
τη θέλησή τους.
απόλυτης κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου , εύκολα μπορεί να
καταδειχθεί η εμμονή μέχρι εσχάτων ορίων ενάντια ακόμη και σε απλή υποψία
πληθωρισμού. Γιατί ο πληθωρισμός –μέσα
σε λογικά όρια- ευνοεί πρωταρχικά τους οφειλέτες και επιβαρύνει τους δανειστές.
Συγχρόνως παρέχει τονωτική ώθηση στο ποσοστό κέρδους του βιομηχανικού και
εμπορικού κεφαλαίου , καθώς τα αγαθά που είχαν χαμηλότερο κόστος παραγωγής
πωλούνται στο υψηλότερο επίπεδο τιμών που επικρατεί όταν φτάσει η στιγμή της
πώλησής τους. Η ασφυκτική σταθερότητα
των τιμών λειτουργεί πάντοτε υπέρ του πιστωτικού κεφαλαίου στερώντας το οξυγόνο
στους δανειζόμενους . Σήμερα δανειζόμενοι είναι η απόλυτη πλειοψηφία του
πληθυσμού της Δύσης. Με συστηματικό
τρόπο η πιστωτική επέκταση έχει καταστήσει τους πληθυσμούς της Δύσης δούλους με
τη θέλησή τους.
Monthlyreview.gr
19-06-2006.
19-06-2006.
