Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ και η αναχρηματοδότησή του.

Σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ (23.01.2009) το
συνολικό δημόσιο χρέος ανέρχεται σε 10,62 τρις δολάρια.  Όλοι όσοι αγοράζουν τα αμερικανικά χρεόγραφα (
αμερικανοί και αλλοδαποί) πιστεύουν ότι η πιστοληπτική  ικανότητα του αμερικανικού δημοσίου είναι
απεριόριστη.

Μάλιστα σε σύγκριση με την
κατάσταση που εμφανίζουν οι αγορές των άλλων χωρών , η αγορά χρεογράφων του
αμερικανικού δημοσίου θεωρείται εξαιρετικά ασφαλής.

 Η εισροή χρήματος στις ΗΠΑ αυξάνει τη ζήτηση
των αμερικανικών χρεογράφων σηματοδοτώντας αύξηση των τρεχουσών τιμών τους και
δραστική μείωση των αποδόσεών τους. Υπάρχουν περιπτώσεις που η απόδοση τους
είναι κάτω από το μηδέν , γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πως η αμερικανική
οικονομία βρίσκεται σε παγίδα ρευστότητας και όλες οι προσπάθειες από τη μεριά
της νομισματικής πολιτικής καθίστανται αναποτελεσματικές. Οι αγοραστές των
χρεογράφων δηλαδή επιδοτούν ουσιαστικά το Υπουργείο Οικονομικών στην έκδοση
τους. Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας του Ιανουαρίου τα τρίμηνα έντοκα γραμμάτια
απέδιδαν 0,08% και τα δίχρονα γραμμάτια 0,87%.

Το 2008 σύμφωνα με την Goldman Sachs Group Inc, το Υπουργείο Οικονομικών
πώλησε 892 δις δολάρια χρέος. Το 2009 αναμένεται να πωλήσει 2,5 τρις δολάρια
χρέος.

Το υπουργείο οικονομικών πωλεί
τεράστιες ποσότητες φθηνού χρέους προκειμένου να διασώσει ένα ουσιαστικά
καταστρεμμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα .

Η ομοσπονδιακή τράπεζα αυξάνει
την προσφορά χρήματος (μέσω της δραστικής αύξησης της νομισματικής βάσης , δηλαδή
μέσω της αύξησης του παθητικού της ) για να αγοράσει εταιρικά χρεόγραφα κα μη-
ρευστά περιουσιακά στοιχεία κάνοντας το καθετί προκειμένου να αυξηθεί ο
δανεισμός στην οικονομία. Όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να αυξήσει τη
ρευστότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος η οποία αδυνατεί να μετατραπεί σε
δαπάνη. Η νεοκλασική αντίληψη ότι η αυξημένη ρευστότητα μετατρέπεται αυτομάτως
σε δαπάνη (μέσω της αντίληψης ότι τόσο η αποταμίευση όσο και η επένδυση είναι
θετική και αρνητική συνάρτηση του επιτοκίου ) αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά
ανίσχυρη να αντιμετωπίσει όχι μόνο τη θεωρητική βάσανο αλλά και την
πραγματικότητα. Παράλληλα η ομοσπονδιακή τράπεζα  φορτώνει με ότι «τοξικό» κυκλοφορεί στην
αγορά το ενεργητικό της.     Η χρηματοδότηση των «σίγουρων» ζημιών δεν
μπορεί παρά να πραγματοποιηθεί παρά μόνον  με την έκδοση νέου χρήματος.

Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες ενός φαύλου κύκλου, η ομοσπονδιακή
τράπεζα  προσφέρει συνεχώς ρευστότητα στο
χρηματοπιστωτικό σύστημα (μέσω πράξεων ανοιχτής αγοράς  ή μέσω αύξησης της νομισματικής βάσης της)
και το χρηματοπιστωτικό σύστημα την οδηγεί στην ασφάλεια των κρατικών
χρεογράφων  τα οποία προσφέρει αφειδώς το
υπουργείο οικονομικών ή να τα τοποθετήσει
στις καταθετικές διευκολύνσεις που προσφέρει η ομοσπονδιακή τράπεζα. Η
οικονομία δεν τροφοδοτείται με ρευστότητα. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι
άλλο η ρευστότητα και άλλο το πώς ο κατέχων τη ρευστότητα δέχεται να την αποχωρισθεί
και να επιτρέψει να μετατραπεί σε δαπάνη.
Ο φαύλος αυτός κύκλος δεν μπορεί να σπάσει αν …κάποιος δεν τον σπάσει με
διαδικασίες εκτός της νομισματικής πολιτικής.  Δυστυχώς για όλους τους ιδεολογικούς εχθρούς
του κράτους δεν υπάρχει κανείς άλλος να ανοίξει το δρόμο μέσω της
δημοσιονομικής πολιτικής. Δυστυχώς υπάρχουν  πολύ περιορισμένα εργαλεία στη διάθεση
της    μακροοικονομίας για να μπορέσει να επίδραση
στην οικονομική σταθεροποίηση και μεγένθυση.

Monthlyrevuew.gr   04.02.2009